' Εχω μια ψήφο. Μία μονάχα, μέσα στο ένα εκατομμύριο.
Δεν είμαι τίποτα, εν ασήμαντο ποσοστό, ένας εκατομμυριοστός συντελεστής της λαϊκής δύναμης. Φτερό το βάρος μου, ατσάλι η θέλησή μου.
Θέλω την Ελλάδα, τη μικρούλα και ιστορική, θέλω να τη δω ν’ ανασαίνει ελεύθερη, μόνη, χωρίς ελεημοσύνες, χωρίς στερήσεις, με την αξία της.
Θέλω να ‘ρθουν ψηλά, επικεφαλής, οι άνθρωποι που θα της κάνουνε δώρο μενταγιόν αυτά τ’ αγαθά.
Θέλω να μην πεινάμε εμείς και τα παιδιά μας, να μη μας γελάνε οι ξένοι, να μας λογαριάζουνε τα βορινά τσακάλια, θέλω δική μου τη δική μου θάλασσα και δική μου τη δική μου στεριά.
Θέλω να λένε με σεβασμό « Έλληνας» στο πέρασμα μου, θέλω να’ναι ψηλά η τιμή και σεβαστοί οι άρχοντες μου.
Θέλω να μεγαλώσουνε τα παιδιά μου ελεύθερα να μάθουν, να σπουδάσουν, να γίνουν καλύτερα από μένα στο μυαλό, στην αξία, στη σκέψη.
Δεν ξέρω ακόμα τι θα ψηφίσω, αλλά πάω στην κάλπη.
Κανέναν δεν κατηγόρησα. Σκεφτήκανε όλοι και πράξανε, ανάλογα με το μυαλό που ‘χανε.
Όμως εγώ λέω πως χρειάζονται καινούργια μυαλά, καινούργιες σκέψεις, καινούργια πράματα. Χρειάζεται καινούργια Ελλάδα, να μη φοβάσαι το νόμο, να μη φοβάσαι τον έφορο, να μη φοβάσαι τις δραχμές σου τις λιγοστές.
Να’ναι όλα φτωχά, μα τίμια, να μη χρωστάμε «ευχαριστώ» για το ψωμί, που το αξίζουμε, να μη φοβόμαστε για το αύριο που είναι δικό μας.
Να γίνουμ’ όλοι καλοί και η Ελλάδα καλύτερη. Εμείς θα πεθάνουμε, αυτή πρέπει να ζήσει…
Σκέφτομαι… Τώρα που πάω στην κάλπη…
(Νίκος Τσιφόρος 1952)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου