Επικίνδυνες αποστολές...

Μια βόλτα χθες στην πόλη μου έδωσε την αίσθηση, ότι δεν κυκλοφορούν άλλα παιδιά εκτός από αυτά που επαιτούν. Παντού!

Μπροστά στο λιμάνι, μέσα στην Παλιά Πόλη με ιδιαίτερη προτίμηση στην οδό Ιπποτών, είτε μόνα τους παίζοντας ακορντεόν και τουμπερλέκι, είτε αγκαλιά στις μαμάδες τους (;) που στέκουν με το χέρι απλωμένο.

Ένα απ’ αυτά, ακολουθείται και από νεαρό που παίζει το ρόλο σεκιουριτά.

Είναι και οι γνωστές περιπτώσεις με «το άρρωστο παιδί στο νοσοκομείο».

Γενικώς τα παιδιά μαζεύουν λεφτά, είτε κρατώντας το ποτηράκι, είτε παραμένοντας μέσα σε μία διήγηση ιστορίας πόνου.

Οι άνθρωποι είναι εύπιστοι και τέλος πάντων, θεωρούν ότι δεν ρισκάρουν πολλά αγοράζοντας μία καλή πράξη με είκοσι λεπτά.

Πέρασα αρκετή ώρα κάνοντας… στατιστική ψάχνοντας να βρω παιδιά να κυκλοφορούν και να είναι αριθμητικά περισσότερα από τα ζητιανάκια.

Και εάν ο κόσμος της επαιτείας δεν έχει ακόμα συνειδητοποιήσει πως δεν χρειάζεται να βάζει τα παιδιά να παρακαλάνε με το χέρι απλωμένο στα τραπέζια, ούτε να παίζουν ακορντεόν και τουμπερλέκι, ούτε να κάθονται με αξιοθρήνητο ύφος στα γόνατά τους για να τους ρίχνουμε τον οβολό, τι ακριβώς έχει συνειδητοποιήσει η πολιτεία για το θέμα;

Οι αρχές γνωρίζουν πως τα κυκλώματα κάνουν ως και εισαγωγές , ξέρουν ότι τα φανάρια «καπαρώνονται» από ομάδες, ξέρει ότι τα πλοία εν όψει σεζόν αποβιβάζουν εκατοντάδες που έρχονται για τον σκοπό αυτό.  

Επίσης παραδέχονται πως το φαινόμενο δεν εκριζώνεται εύκολα από τους δρόμους. Ακόμα και αν τους μαζέψεις (και τι να τους κάνεις;) θα εμφανιστούν και άλλοι.

Οι ζητιάνοι αθίγγανοι, γεμίζουν πλέον την Ρόδο. Οχι αυθαίρετα, αλλά βάσει επιχειρηματικού σχεδίου.

Είναι όλα αυτά αποτέλεσμα της κρίσης;  ΄Οχι μόνο. Περισσότερο έχουν να κάνουν με την ανυπαρξία ελέγχου και αποφασιστικής παρέμβασης.

Η αντιμετώπιση της επαιτείας από παιδιά δεν είναι πολυτέλεια, είναι ανάγκη. 

Είναι η αξιοπρέπεια της καθημερινότητάς μας σε καιρούς εφιαλτικούς.

Υπερβολικά σοβαρή, κατηφής, νευρική και ζόρικη, η πολιτεία δεν έχει χρόνο και χώρο για τέτοια.
Μόνο που αυτά τα παιδιά εκθέτουν δημόσια αδυναμίες και ευαισθησίες, απειλείσαι με κούραση, φωνές, γκριμάτσες, σκηνές, καθυστερήσεις, επιθυμίες…
Και οι βόλτες μετατρέπονται σε επικίνδυνες αποστολές και θλίψη...

Η Δημοκρατική της Ρόδου