O άνθρωπος με το γαρύφαλλο

"Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει.

Σήμερα ο ήλιος τρέμει αγκιστρωμένος στη σιωπή

όπως τρέμει το σακάκι του σκοτωμένου στο συρματόπλεγμα.

Σήμερα ο κόσμος είναι λυπημένος.

Ξεκρέμασαν μια μεγάλη καμπάνα και την ακούμπησαν στη γη.

Μες στο χαλκό της καρδιοχτυπά η ειρήνη.

Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα.

Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους

το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη."  

( Γ.Ρίτσος)


Οι Κυριακές είναι για τον Κύριο, όχι για τον Χάρο. Τις Κυριακές δε γίνονται εκτελέσεις. Τις Κυριακές, και τα μέλη του στρατοδικείου που καταδικάζουν σε θάνατο, και τα μέλη του στρατοδικείου που καταδικάζουν σε θάνατο, και τα μέλη του εκτελεστικού αποσπάσματος που εκτελεί τις θανατικές αποφάσεις των δικαστηρίων, παν στην εκκλησία.
Μια εκτέλεση που γίνεται νύχτα θεωρείται δολοφονία.
Οι εκτελέσεις γίνονται ευθύς μετά την ανατολή του ήλιου , ώστε να μπορέσει ο μελλοθάνατος να δει το φως της μέρας για τελευταία φορά.

Είναι Κυριακή, 30 Μαρτίου 1952. Στις 3 και 20 μετά τα μεσάνυχτα ξεκινάει απ'τις φυλακές της Καλλιθέας η πομπή του θανάτου. Μπελογιάννης, Μπάτσης, Αργυριάδης, Καλούμενος. Τέσσερις "εχθροί της πατρίδας" πρέπει να πεθάνουν γιατί πολύ αγάπησαν την πατρίδα.

Σε λιγότερο από μια ώρα, στις 4 και 10, όλα έχουν τελειώσει για τους "προδότες". Ο ήλιος θέλει κάπου δυο ώρες ακόμα να βγει. Η εκτέλεση θα γίνει υπό το φως των προβολέων των στρατιωτικών αυτοκινήτων!
Το εκτελεστικό απόσπασμα αποτελείται από άνδρες της ΕΣΑ. Πυρ! Κι οι τέσσερις, ημέρα Κυριακής, χωρίς να δουν το φως του ήλιου για τελευταία φορά, ξεκινούν για τον άλλο κόσμο από μια αλάνα κοντά στη μάντρα του νοσοκομείου "Σωτηρία", σχεδόν δίπλα στο πεντάγωνο.
Θα μαζέψουν βιαστικά τα πτώματα, θα τα θάψουν στα γρήγορα, θα πλύνουν τα χέρια τους και θα παν στην εκκλησία να κάνουν το σταυρό τους σαν καλοί χριστιανοί που εκτέλεσαν το ελληνικό και χριστιανικό καθήκον τους.

Αυτή η εκτέλεση και μόνο, με τον τρόπο που μεθοδεύτηκε, με τον τρόπο που έγινε, δείχνει πως τούτος ο τόπος είναι καταδικασμένος σε θάνατο.

(Ισορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους του Βασίλη Ραφαηλίδη)
 

"Εμείς αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από εκείνους που μας κατηγορούν. Το αποδείξαμε τότε που η λευτεριά, η ανεξαρτησία και η εδαφική ακεραιότητα βρίσκονταν σε κίνδυνο. Παλεύουμε για να ξημερώσουν και για την πατρίδα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Κι αν χρειαστεί θυσιάζουμε γι αυτό και τη ζωή μας." 

(Ν.Μπελογιάννης από την απολογία του)

Ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου

Μια μέρα αφιερωμένη στην  Ποίηση μόνο με με μια Εαρινή Ισημερία θα μπορούσε να "δέσει".Μέσα στην πρώτη μέρα της 'Ανοιξης σε δρόμους λευκούς και με τ' άνθη γύρω να μιλούν...

“Η ποίησις είναι ανάπτυξις στίλβοντος ποδηλάτου. Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε. Οι δρόμοι είναι λευκοί. Τ’ άνθη μιλούν. Από τα πέταλά τους αναδύονται συχνά μικρούτσικες παιδίσκες. Η εκδρομή αυτή δεν έχει τέλος.”
Ανδρέας Εμπειρίκος

Μα τι να σου πω για την Ποίηση; Τι να σου γι' πω αυτά τα σύννεφα, γι' αυτό τον ουρανό; Να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω, να τα κοιτάζω και τίποτ' άλλο. Καταλαβαίνεις πως ένας ποιητής δεν μπορεί να πει τίποτα για την Ποίηση· ας τ' αφήσουμε αυτά στους κριτικούς και τους δασκάλους. Μα ούτε εσύ, ούτε εγώ, ούτε κανένας ποιητής, δεν ξέρουμε τι είναι Ποίηση. Είναι εκεί! κοίταξε. Έχω τη φωτιά μέσα στα χέρια μου, το ξέρω και δουλεύω τέλεια μαζί της, μα δεν μπορώ να μιλήσω γι' αυτή χωρίς να κάνω φιλολογία. Καταλαβαίνω όλες τις ποιητικές τέχνες. Θα μπορούσα να μιλήσω γι' αυτές, αν δεν άλλαζα γνώμη κάθε πέντε λεπτά. Δεν ξέρω. Ίσως μια μέρα ν' αγαπήσω πολύ την κακή ποίηση, όπως αγαπώ σήμερα την κακή μουσική, παράφορα. Θα κάψω ένα βράδυ τον Παρθενώνα για ν' αρχίσω να τον χτίζω το πρωί και να μην τον τελειώσω ποτέ. Στις διαλέξεις μου μίλησα κάποτε για την Ποίηση, αλλά το μόνο για το οποίο δεν μπορώ να μιλήσω είναι η ποίησή μου. Όχι γιατί δεν έχω συνείδηση του τι κάνω. Αντίθετα, αν είν' αλήθεια πως είμαι ποιητής από χάρη του Θεού -ή του δαίμονα- είναι εξίσου αλήθεια ότι είμαι ποιητής χάρη στην τεχνική και την προσπάθεια, και γιατί κατέχω απόλυτα του τι είναι ποίημα.
Λόρκα

Ω ποίηση
είσαι η αρχή
του μεγάλου ονείρου μας
και το τέλος
του μικρού μας ταξιδιού

Μια πόρτα ανοιχτή, για την οποία αιώνες τώρα
φτιάχνονται ατέλειωτες αρμαθιές αντικλείδια
Τάσος Λειβαδίτης
 
Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη 
ανάσα.
Σεφέρης

Η Ποίηση
είναι ένα πουλί
πολύ μικρό, πολύ πικρό, πολύ φοβισμένο,
γι' αυτό και οι γυναίκες ταράζονται μόλις το δουν
Αλλες το κρύβουν μες στους Καθρέφτες τους
Αλλες σε Βαθιά Συρτάρια
κι Αλλες Βαθιά μες στο Σώμα τους.

Εκείνο που πρέπει να γίνεται και να ξαναγίνεται
αδιάκοπα, ατέρμονα, χωρίς την παραμικρή διάλειψη,
είναι η αντιδουλικότητα, η αδιαλλαξία, η ανεξαρτησία.
Η ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας.


Δεν αρκεί να ονειροπολούμε με τους στίχους. Είναι λίγο. Δεν αρκεί να πολιτικολογούμε. Είναι πολύ .Κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μια διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλ' αυτά βρίσκεται στα χέρια μας
Οδυσσέας Ελύτης

Πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές
δεμένες στα καμπανάκια των άστρων-
αν τους τραβήξεις,
μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.
πολλά ποιήματα μένουν αργά τη νύχτα στην ερημιά
βρέχουν κάθε τόσο τα τέσσερα δάχτυλα
των στίχων τους σ' ένα ρυάκι,
ύστερα χάνονται ονειροπαρμένα μες στο δάσος,
πνίγονται στο χρυσό πηγάδι της σελήνης-
Ένα σωστό ποίημα όμως ποτέ δεν καθυστερεί
σε μια γωνιά του ρεμβασμού.
Είναι πάντα στην ώρα του, λέει παρών
στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του

Πολλοί στίχοι είναι σαν πόρτες -
πόρτες κλειστές σ' ερημωμένα σπίτια
και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.
Γιάννης Ρίτσος
 
Ποίηση ανάμνηση από φίλντισι
άναμμα τσιγάρου κατά λάθος από φεγγάρι
δασκάλα μόνη μελαγχολική στο διάλειμμα
ένα βιολί που παίζει μοναχό του
χαλκός χαλκωματένια χαλκωματάς
-όλα τα παλιά γυαλίζω
πεταλούδα που γλιτώνει από τη φωτιά
φωτιά που γλιτώνει από τα νερά
βιολέτες σ' άσπρο λαιμό
άσπρο άλογο που τρέχει σε μαύρο ουρανό
νύχτα στρωμένη τσιγάρα
λέξεις.
Μίλτος Σαχτούρης

Αν δε μου δινες την ποίηση, Κύριε,
δε θα ‘χα τίποτα για να ζήσω.
Αυτά τα χωράφια δε θα ‘ταν δικά μου.
Ενώ τώρα ευτύχησα να ‘χω μηλιές,
να πετάξουνε κλώνους οι πέτρες μου,
να γιομίσουν οι φούχτες μου ήλιο,
η έρημος μου λαό,
τα περιβόλια μου αηδόνια.

Λοιπόν πως σου φαίνονται ; Είδες
τα στάχυα μου, Κύριε ; Είδες τ’ αμπέλια μου ;
Είδες τι όμορφα που πέφτει το φως
στις γαλήνιες κοιλάδες μου ;
Κι έχω ακόμη καιρό !
Δεν ξεχέρσωσα όλο το χώρο μου, Κύριε.
Μ’ ανασκάφτει ο πόνος μου κι’ ο κλήρος μου μεγαλώνει.
Ασωτεύω το γέλιο μου σαν ψωμί που μοιράζεται.

Όμως
δεν ξοδεύω τον ήλιο μου άδικα.
Δεν πετώ ούτε ψίχουλο απ’ ότι μου δίνεις.
Γιατί σκέφτομαι την ερημιά και τις κατεβασιές του χειμώνα.
Γιατί θα ‘ρθει το βράδι μου. Γιατί φτάνει όπου να ‘ναι
το βράδι μου, Κύριε, και πρέπει
να ‘χω κάμει πριν φύγω την καλύβα μου εκκλησιά
για τους τσοπάνηδες της αγάπης.
Nικηφόρος Βρεττάκος


Θάθελα λίγο δυναμίτη, θάθελα μιαν έκρηξη
που να σκορπίσει το χειρότερο θάνατο στα βολέματά σας
ευλογία κυρίου τα μυδράλια της ποίησης.
Ποίηση μια διαρκής επανάσταση υπάρξεως
τα ωραία δάκρυα του κόσμου.
Χρείες της ζωής, χρείες του κόσμου τα κελαηδήματα
Και ποτέ στ’ αλήθεια δε μάθαμε τι είναι τα ποιήματα
είναι σπαράγματα, είναι ομοιώματα
φενάκη
φρεναπάτη
φρενάρισμα ίσως
ταραχώδη κύματα
ειν’ εκδορές,
απλά γδαρσίματα, είναι σκαψίματα
είναι ιώδιο; Είναι φάρμακα; Είναι γάζες, επίδεσμοι;
Πολλά τα βαλσαμώνουν ως μηνύματα
εγώ τα λέω ενθύμια φρίκης.
Ν.Kαρούζος


Δὲν εἴμαστε ποιητὲς
Σημαίνει ἐγκαταλείπουμε τὸν ἀγῶνα
Παρατᾶμε τὴ χαρὰ στοὺς ἀνίδεους
Τὶς γυναῖκες στὰ φιλιὰ τοῦ ἀνέμου
Καὶ στὴ σκόνη τοῦ καιροῦ
Σημαίνει πὼς φοβόμαστε
Καὶ ἡ ζωή μας ἔγινε ξένη
Ὁ θάνατος βραχνάς.
Γιώργος Σαραντάρης
 

Ο ποιητής λέει την αλήθεια, είπε ο Λόρκα


Η ποίηση ωφελεί όσο μια παυσίπονη σταγόνα σε ένα ωκεανό λύπης. Δεν είναι λίγο, λέει η Δημουλά.

Ε ντε λα μαγκέ ντε Μνημονίκ

"Το χρέος είναι τόσο μεγάλο που η βοήθεια από το ΔΝΤ δεν αρκούσε. Ο πρωθυπουργός λοιπόν έκανε μια μεγάλη πολύμηνη προσπάθεια και πέτυχε έναν μηχανισμό και 110 δισ. Ο μηχανισμός ήταν μια πολιτική μαγκιά του πρωθυπουργού που την πέτυχε όταν η εμπιστοσύνη στην Ελλάδα ήταν μηδενική."

Πολιτική μαγκιά κατά τον κ.Παμπούκη το μνημόνιο.

Για να δούμε τι εννοεί ο ποιητής με την λέξη “μαγκιά”. Διαβάζουμε στο λεξικό:Οι οπαδοί του Γαλλικού Κόμματος ονομάσθηκαν "Μοσχομαγκίτες", από το όνομα κάποιου Μόσχου και τη μάγκα, το μικρό στρατιωτικό τμήμα της δεκαρχίας.

Από τη "μάγκα" προέκυψε και ο όρος "μάγκας" καθότι πολλοί "μαγκίτες" πωλούσαν προστασία, για να εξασφαλίσουν ακόπως και αμόχθως τα προς το ζην.

Ο μάγκας, συνήθης κοινωνικός χαρακτήρας της προπολεμικής περιόδου,μακρύ μουστάκι, τα μυτερά παπούτσια με γυρισμένες μύτες, το καβουράκι, το παντελόνι με ρίγα και το κομπολόι. Στη μέση φορούσαν τυλιχτό ζωνάρι, κυρίως για να κρύβουν τα μικρά όπλα -μαχαίρια και πιστόλια- που κουβαλούσαν. Οι μάγκες εμφανίστηκαν ως κουτσαβάκηδες γύρω στα 1870 και έδρασαν περίπου μέχρι το 1892, όταν ο γνωστός Μπαϊρακτάρης τους κυνήγησε αλύπητα.

Σήμερα ο ίδιος όρος εφαρμόζεται, μεταφορικά, για τον λαϊκό παληκαρά, άτομο που επιδεικνύει προκλητικά ή επιθετικά τη δύναμή του στον κοινωνικό περίγυρο. Χρησιμοποιείται καμιά φορά και υποτιμητικά σε φράσεις όπως "κάνει το μάγκα", "τζάμπα μάγκες".

Συνθετικές λέξεις: "βαρύμαγκας", "ψευτόμαγκας".

Κατόπιν όλων τούτων συμφωνώ και επαυξάνω με τον κ.Παμπούκη για την...μαγκιά.Έ ντε λα μαγκέν ντε Μνημονίκ,άλα πι και φικέ ξηγιέτ'

α λε λεπτίκ, μέσα έπεσε χρησιμοποιώντας την συγκεκριμένη λέξη. Το λέει και το λεξικό... 

Εκτός, αν ήθελε να μας πει κάτι άλλο, οπότε μάλλον ατύχησε και εκτίθεται, χρησιμοποιώντας λέξεις που ούτε συνάδουν με τον πολιτικό λόγο από όσους θέλουν να λέγονται σοβαροί (πανεπιστημιακός άνθρωπος...), αλλά και που η σημασία τους μόνο σε σοφία δεν παραπέμπει, αν ήθελε αυτό να μας πει.

' Oχι τίποτε άλλο, αλλά αν ανοίξουν κανένα λεξικό οι κουτόφραγκοι, θα το ξανασκεφτούν αυτό με την εμπιστοσύνη που μετά την... πολιτική μαγκιά έπαψε να είναι μηδενική...

Kαι τέλος πάντων "Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τρένο"... Χρόνια τώρα τό'χει πει ο αξέχαστος Ρασούλης.

  "Η Δημοκρατική της Ρόδου" 15.3.2011

Παραφωνία...

Aκρογιαλιές του φλερτάρουν με τα κύματα,

σύννεφα που παίζουν με τα χρώματα

και σκέφτομαι...
τι παραφωνία οι κραυγές της πλεονεξίας, της μπίζνας, της ματαιοδοξία του πλουτισμού,της εξουσίας,

σ' ένα τόσο δα μέρος, όπου το μόνο που θέλεις ν' ακούς είναι τα βότσαλα να βρέχονται και να βλέπεις με τι χρώματα αποχαιρετά τη μέρα ο ήλιος.
Πόσο έξω πέφτω...
( και πάλι).

Ο εφιάλτης της Περσεφόνης

Αφού κατάπιαν αμάσητη την παραχώρηση κάθε έννοιας κυριαρχίας και ασυλίας της χώρας στις “δάνειες δυνάμεις”, όπως αρέσκεται να τους λέει ο πρωθυπουργός.

Αφού ξεθεμελίωσαν με τις υπογραφές τους κάθε εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα.

Αφού συνυπέγραψαν τον προϋπολογισμό πτώχευσης του Παπακωνσταντίνου.

Αφού συναίνεσαν στη διάλυση του κοινωνικού κράτους.

Αφού είδαν την ανεργία να εκτινάσσεται ανεξέλεγκτα ως αποτέλεσμα της πολιτικής του κόμματός τους.

Αφού παρατηρούν απαθείς όλους τους δείκτες της οικονομίας να καταρρέουν βυθίζοντας τη χώρα στην ύφεση και την κοινωνία στην απόγνωση,

αποφάσισαν, για να πουν πως με κάτι ασχολούνται,

“εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα"

κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο”,να παζαρέψουν τα τσιμέντα και να κοιτούν μετά πως “τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο”.

Ψηφοθήρες βουλευτές, εξουδετερώνουν την υπουργό με..."επανάσταση", κοπτόµενοι για την οικοδοµική δραστηριότητα και τους πολίτες ,που αλλιώς τα είχαν υπολογίσει µε τους εργολάβους. Αυτό μπορεί να ακούγεται λογικό και σε πολλές περιπτώσεις να αφορά όντως ιδιοκτήτες που θίγονται από τις ρυθμίσεις της υπουργού. 

Όμως ανάμεσα σε δυο αγαθά η πολιτική ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ. 

Εδώ λοιπόν είναι και το διαχρονικό πρόβλημα των πολιτικών αυτού του τόπου. 

Να μην μπορούν και να μην θέλουν να κάνουν επιλογές, πέρα και πάνω από συμφέροντα. Γιατί το προφανές εδώ είναι ότι η διατήρηση του φυσικού πλούτου της χώρας, υπερτερεί των επιμέρους συμφερόντων ή αναγκών.

Κανονικά θα έπρεπε να καταργηθεί εντελώς η ελληνική ευρεσιτεχνία της εκτός σχεδίου δόμησης σε όλη την επικράτεια και αυτοί τα στυλώνουν για τα 4 στρέμματα στις περιοχές Natura, για μια χούφτα ψήφους παραπάνω. Αν αυτό είχε γίνει από δεκαετίες, η χώρα σήµερα θα ήταν διαφορετική

Για να κάνεις ομελέττα πρέπει να σπάσεις αυγά όμως. Και τέτοια δεν προτίθενται να σπάσουν.

΄Οπως κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ό,τι θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα. Θέλουμε να φύγουμε από αυτό που χτίσατε κύριοι υπουργοί και βουλευτές τριανταπέντε χρόνια τώρα. (και ως τσιμέντο και ως πελατειακή σχέση). Θέλουμε μια ζωή πιο ποιοτική. Καταλάβετέ το!!

Κι αυτή η ενέργεια του πρωθυπουργού... Εξαντλήθηκε στον αντικαπνιστικό νόμο. Μέχρι και δόντια έτριξε στον υπουργό. Τα περί πράσινης ανάπτυξης που δεν λείπουν από τις ομιλίες του, απεδείχθησαν πράσινα άλογα. Κατατροπώθηκε και η πράσινη ανάπτυξη και ο οριζοντάς μας.

Τι αξίζει άλλωστε αυτός ο ορίζοντας, από τη στιγμή που δεν μεταβιβάζεται μέσω συμβολαιογράφου...

“Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς...”

Υ.Γ. Και τέλος πάντων ας παραιτηθεί η κυρία Μπιρμπίλη να τελειώνουμε μ' αυτή την ξεφτίλα του σβήσε γράψε.

Ας αναλάβει ένας εκ των τσιμεντολάγνων.

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Μια φωτογραφία

Hμέρες τώρα, όσες παίχθηκε η φαρσοκομωδία της μετάθεσης του εορτασμού της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου,κοιτώ την φωτογραφία αυτή που είδα κάπου στο διαδίκτυο (εκεί εορτάσθηκε κανονικά στις 7 Μαρτίου και ίσως και καλύτερα ελλείψει επισήμων, πομποδών “πανηγυρικών” και σκουντηγμάτων ποιός θα είναι πιο μπροστά στην εξέδρα).

Ανάμεσα από φωτογραφίες της ημέρας εκείνης, ξεχώρισα αυτή, ως την πιο συγκινητική.

Προσπαθούσα να φαντασθώ, τι ακριβώς να σκεπτόντουσαν εκείνη την στιγμή οι άνθρωποι αυτοί που γονατισμένοι (μάλλον και δακρυσμένοι), έβλεπαν την γαλανόλευκη να υψώνεται στον ιστό.

Τι εικόνες ξεδιπλώθηκαν από το μέλλον στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας;

Η σκέψη ό,τι σίγουρα θα σκεφτόντουσαν τα καλύτερα για τον τόπο τους, για το μέλλον των παιδιών τους, με κάνει και μελαγχολώ τόσο, που η φωτογραφία γίνεται για άλλους λόγους πια συγκινητική, που έχουν να κάνουν με την εκχώρηση δικαιωμάτων και ελευθεριών σε...δάνειες δυνάμεις και την απαξίωση.

Και όπως σωστά αναρωτιέται κάποιος φίλος:Είναι άραγε τόσο δυνατή αυτή η χώρα, που έχει την πολυτέλεια να απαξιώνει με τέτοιον αστείο τρόπο μία από τις πιο νευραλγικές και πιο ανεπτυγμένες οικονομικά παραμεθόριες περιοχές της; 

' Αραγε όλοι αυτοί που μπροστά στο δίλημμα εορτασμός ή καρναβάλια, πελαγοδρόμησαν με αστείες ανακοινώσεις και αποφάσεις πριν επιλέξουν το...δεύτερο, θα ξαναβγούν πάλι σε τηλεοράσεις και σε συνεντεύξεις να πλειοδοτούν στο πόσο πολύ (πάρα πολύ) αγαπούν την πατρίδα, να φωνάζουν πόσο πιο πολύ αγαπούν την Ελλάδα, στην προσπάθεια να πείσουν για το κρίσιμο σταυροδρόμι που βρίσκεται η χώρα και της... πλάτης που όλοι μαζί πρέπει να βάλουμε στην "εθνική προσπάθεια";

Πολλές εικόνες μπορεί να πέρασαν απ' αυτούς τους γονατισμένους ανθρώπους, όση ώρα ανέβαινε η σημαία στον ιστό, αλλά είμαι σίγουρη πως ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν μια πατρίδα "εμπόρευμα" που βγαίνει στην πλειοδοσία αναλόγως πως βολεύει κάποιους.

Κινδυνεύοντας να φαντάξω εθνικίστρια έως φασίστρια από τους ψευτοπροοδευτικούς (τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας προωθείται μια “προοδευτική” αντίληψη που μεταφράζει τη φυσιολογική αγάπη που τρέφει κάθε πολίτης για την πατρίδα του και κατά συνέπεια για την ιστορία του ως σύμπτωμα ρατσισμού, συντηρητισμού και ενίοτε και...φασισμού) να πω πως όλη αυτή η φαρσοκομωδία που παίχθηκε, είναι ακόμη ένα λιθαράκι στην αποδόμηση της εθνικής συνείδησης.

Η Ιστορία κάθε έθνους συγκροτεί αυτό που ονομάζουμε εθνική Συνείδηση.

Η ιδιαιτερότητα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο που πολιτισμού μας. (Ο άλλος συγκροτεί τη βασική συνθήκη του αυτοπροσδιορισμού μας). 

Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο που να θέλει να καταργήσει το παρελθόν του ή τέλος πάντων, να το θέσει υπό περιορισμό κάποιων ωρών (δίωρο εν προκειμένω...) ανάμνησης της ιστορικής μνήμης.

Αυτή η παγκοσμίου εμβέλειας γελοιότητα ξεκινά από τα ελληνικά σχολεία ( έχουμε πλέον ως γνωστόν και ιστορία κατ' επιλογήν ως μάθημα...) έρχεται ως αποτέλεσμα μιας σειράς απλουστεύσεων και σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις αυτού που λέμε πολιτεία.

Το “σκέπτομαι, άρα υπάρχω” αντικαθίσταται με το σκέτο “υπάρχω” του Καζαντζίδη πετώντας τον αετό δίπλα στη λαγάνα.

Πρώτη φορά είναι τόσο πασιφανές ό,τι η ιστορική μνήμη ακολουθεί την κοινωνική πραγματικότητα, έτσι όπως αποδομημένη την θέλουν κάποιοι, χάνοντας προ πολλού τον αξιακό της κώδικα...

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

΄Αρωμα Γυναίκας

' Αρωμα Γυναίκας διαχρονικό, καθημερινό και όχι της μιας  μέρας...

Της Γυναίκας  που δεν έχει χάσει προορισμό και ρόλο.

Που δεν γιορτάζει σήμερα αυτό το:"Είμαι ΚΑΙ γκόμενα ΚΑΙ ανταγωνιστική executive, ΚΑΙ η τέλεια μάνα".

Tης Γυναίκας που δεν κατέθεσε τις καμπύλες της θηλυκότητάς της, στο βωμό των κοιλιακών και του ανταγωνισμού με τον 'Αντρα.

Η καμπύλη είναι αγκαλιά, είναι αποδοχή, είναι συγκατάβαση, είναι κατανόηση.

...είν' οι γυναίκες που αγαπούμε δάση
το κάθε δέντρο τους είν' κι ένα μήνυμα του πάθους
σαν μεσ' σ' αυτά τα δάση
μας πλανέψουνε
τα βήματά μας
...και χαθούμε
τότες είν'
ακριβώς
που βρίσκουμε τον εαυτόνε μας
και ζούμε
κι όσο από μακρυά ακούμε νάρχωνται οι μπόρες
ή και μας φέρνει
 

ο άνεμος
τις μουσικές και τους θορύβους
της γιορτής
ή τις φλογέρες του κινδύνου
τίποτε - φυσικά - δε μπορεί να μας φοβίση
ως οι πυκνές οι φυλλωσιές
ασφαλώς μας προστατεύουν
μια που οι γυναίκες π' αγαπούμε είναι σα δάση   
Νίκος Εγγονόπουλος

Tο Kούλουμο

 ' Εκθεση Ιδεών:

TO ΚΟΥΛΟΥΜΟ είναι μια μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Επίσης, το κούλουμο είναι ένα φαγητό που τρώμε, κάθε Κούλουμο. Κάθε Κούλουμο πέφτει Καθαρά Δευτέρα και το έθιμο είναι να τρώμε όλοι από ένα κούλουμο, για το καλό του χρόνου.

Εγώ το κούλουμο δεν το τρώω γιατί μου φέρνει αναγούλα. Προτιμάω τα γαριδάκια με γεύση μπέικον. Κανονικά, όμως, πρέπει να τρώω. Γιατί το κούλουμο έχει σίδηρο που σε κάνει δυνατό και φωσφόρο που δεν σε κάνει ηλίθιο. Εγώ μια φορά, έφαγα κούλουμο για το φωσφόρο, γιατί νόμιζα ότι θα φωσφορίζω. Αλλά όλη νύχτα τριγύρναγα στο διαμέρισμα και δεν φωσφόριζα καθόλου. Κι όταν το είπα στη μαμά μου, η μαμά μου είπε:

- Τι να σου κάνει και το φωσφόρο, άμα το παιδί σου βγει βλαμμένο;

Το κούλουμο το μαγειρεύουνε οι χριστιανοί κάθε Καθαρά Δευτέρα. H Καθαρά Δευτέρα είναι μια μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Τη Καθαρά Δευτέρα τη λένε Καθαρά Δευτέρα, γιατί όλοι οι άνθρωποι πλένονται.

Παλιά, οι άνθρωποι πλένονταν κάθε Σάββατο και λούζονταν κάθε Μεγάλο Σάββατο. Εμένα μου άρεσε αυτό το ωραίο έθιμο της Χριστιανοσύνης! Και κάθε που η μαμά μου μού έλεγε για μπάνιο, ούρλιαζα ότι με δέρνει και την πηγαίνανε στο Τμήμα για κακοποίηση ανηλίκου.

Τώρα, όμως, μου είπε η μαμά μου ότι ήρθε νέα κυβέρνηση με τον Κύριο Καραμανλή - που είναι μια μεγάλη μορφή της Χριστιανοσύνης. Κι αυτός - λέει η μαμά μου - έβγαλε ένα νόμο να πλένονται οι άνθρωποι υποχρεωτικά, κάθε μέρα. Κι όποιος δεν πλένεται, τον κλείνουν φυλακή και του δίνουν να τρώει μπάμιες και κούλουμα. Κι εγώ φοβήθηκα και από τότε κάνω μπάνιο κάθε μέρα.

Το Κούλουμο είναι μια μεγάλη νηστεία της Χριστιανοσύνης όπου ξεσκιζόμαστε στο φαγητό. H δασκάλα μας μάς είπε ότι τρώμε μόνο ψαροφαγία. Αλλά εμείς στο σπίτι μας δεν μαγειρεύουμε ποτέ ψαροφαγία: μόνο χταπόδια, καλαμάρια και σουπιές. Και ταραμά. Που δεν τον τρώω εγώ, αλλά μασάει η κατσίκα ταραμά! Εμείς δεν έχουμε κατσίκα. Έχουμε ένα χάμστερ! Και δεν μασάει το χάμστερ ταραμά. Τα φαγητά αυτά είναι συμβολικά, διότι έχουν ένα συμβολισμό και συμβολίζουν κάτι με τον Ιησού Χριστό και τους δώδεκα απόστολους, στη Βηθλεέμ. Ή στην Ιερουσαλήμ. Ή στη Γεθσημανή.

Διότι στα αρχαία εκείνα χρόνια της Χριστιανοσύνης, δεν υπήρχε Χριστιανοσύνη. Υπήρχαν οι Ρωμαίοι εκατόνταρχοι. Αυτοί, για πολλές μέρες, ντύνονταν μαρκησίες και βασίλισσες της νύχτας. Και ξαφνικά, κάθε Καθαρά Δευτέρα βάζανε τη στολή στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας κι αρχίζανε να τρώνε χαλβά γεύση σοκολάτα.

Ο αετός είναι ένα μεγάλο έθιμο της Χριστιανοσύνης μας. Συμβολίζει την Ορθοδοξία που πετάει ψηλά στα ουράνια και πετάει ψωμάκια τους φτωχούς ανθρώπους.

Στα αρχαία χρόνια, οι Ρωμαίοι εκατόνταρχοι μόλις βγάζανε τη στολή της μαρκησίας, πετάγανε αετούς πάνω από τη Βηθλεέμ. Κι επειδή τότε δεν είχανε ηλεκτρισμό, ο αετός δεν σκάλωνε στους στύλους της ΔΕΗ και οι μπαμπάδες των εκατόνταρχων δεν λέγανε «άι σιχτίρ και τον πλήρωσα χρυσό, γαμώ το έθιμο, γαμώ!».

H Καθαρά Δευτέρα είναι μια μεγάλη γιορτή της Χριστιανοσύνης, που μας έρχεται απότομα. Το Χριστούγεννα είναι 25 Δεκεμβρίου. H 25η Μαρτίου είναι 25 Μαρτίου. Το Πάσχα - που όλο κουνιέται - το υπολογίζει ο μπαμπάς (που είναι δημόσιος υπάλληλος) ένα χρόνο πριν. Όμως, η Καθαρά Δευτέρα έρχεται σαν κεραμίδα. Ποτέ δεν την περιμένουμε. Και λέει η μαμά μου:

- Πω, πω, αυτή τη Δευτέρα είναι Καθαρά Δευτέρα;

Κι όλο ζει με αυτό το άγχος: Ότι η Καθαρά Δευτέρα θα πέσει Τρίτη! 

ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ

"Μπᾶμ"

Εν μέσω λογισμών, παραλογισμών και αριθμών που καιρός και διάθεση για απόκριες που κλείνουν αυλαία σήμερα. 

Κόντρα και αντιστάσεις απέναντι στην εθνική κατήφεια, τα μασκέ πάρτι των ημερών, με κάποιο να κάνει την διαφορά.

Νέοι άνθρωποι (15άρηδες...) έκαναν βουτιά στο χρόνο για να βρουν θέμα μεταμφίεσης.

Μπήκαν στην κάψουλα του χρόνου και όπου σταματήσει, είπαν, αυτό θα ντυθούμε.

Η κάψουλα σταμάτησε στο 1990. Στην Ροδοχώρα.

Μαζεμένοι στην πλατεία "Μπᾶμ" της Ροδοχώρας που προσγειώθηκε η κάψουλα, ήταν μαζεμένα παιδιά που γιόρταζαν την αποφοίτησή τους από τα Λύκεια της χώρας. Οι απόφοιτοι του 1990, από το Λύκειο "Καπνοβιομηχανία" με τους χαι κλας (κάτι μεταξύ Μπέβερλι Χιλ και πρωτευουσιάνοι) αποφοίτους, το "Θηλέων" ανεπισήμως και “Καζούλειο”, με τους κουλτουριάρηδες και άλλων πνευματικών αναζητήσεων, του "Βενετοκλείου” με κάθε καρυδιάς καρύδι."Πάκκοι" με το μαλλί-φούντα τύπου ροδίτικο καμάκι, "φυτά" με γυαλάκια,"κουλτουριάρηδες" άνευ ειδικότερου φαινότυπου.

'Ολοι αυτοί οι περίεργοι τύποι, χόρευαν τον παραδοσιακό χορό "Μπᾶμ"  (εξ ου και η ομώνυμη πλατεία). 

Για τις καταβολές αυτού του ιερού χορού,λέγεται, ότι ανήκει στα '80s και χάνεται στα βάθη της Παράδοσης του Ροδίτικου Καμακιού της Ροδοχώρας, της Άσπρης Κάλτσας (ή "κάΡσας", στην ροδολαλιά,"καθότι ἀνέκαθεν παρατηρεῖται συχνότατα μία ἰδιότυπη ἀντιμεταχώριση τῶν λυρικῶν συμφώνων λάμδα καί ῥώ, πρό συμφώνου τιθέντων" όπως μας λέει ο μελετητής της εποχής κ.Γαβριήλ Χαρίτος...)  μέσα από Μαύρα Παπούτσια με Λεπτή Σόλα, και που πάνε πάντοτε παρέα με εκείνες τις ανεκδιήγητες φουντωτές κομμώσεις τύπου Duran Duran.

Πολύ δύσκολα τους φάνηκαν όλα αυτά τα περίεργα ντυσίματα.

Που να ψάχνουν τώρα για “πάκκους”, άσπρες κάΡσες και μαύρα παπούτσια με λεπτές σόλες, υφάκια χάι κλας και κουλτούρας, στυλ '90.

Αλλά ενθουσιάστηκαν με τον παραδοσιακό χορό “"Μπᾶμ" ("ναί, γράφεται με περισπωμένη", όπως μας εξήγησε, ο ως άνω μελετητής).

Αποφάσισαν λοιπόν, να ντυθούν 40άρηδες, όσο θα ήταν σήμερα δηλαδή οι παράξενοι αυτοί τύποι. 

' Εβαλαν κοιλίτσες, αρχές φαλάκρας και άλλα συμπαραμαρτούντα διότι ου “γαρ έρχεται μόνον...”, οι κυρίες 40άρες μεν, αλλά ως γνωστόν ίσον με δύο εικοσάρες, 

ονόμασαν το πάρτι “ re-union Party Απόφοιτοι του 90” και αναβίωσαν τον παραδοσιακό χορό "Μπᾶμ",την

Παρασκευή 25.2.2011 στο ευάερο και ψηλοτάβανο κλαμπ Dome,πιστοί στις παραδόσεις τους και στις παραδόσεις της αποκριάς, με το πάθος που έχουν όλοι οι 15άρηδες.

Αποκλειστικές πληροφορίες λένε, ό,τι ήταν τέτοια η επιτυχία των μεταμφιέσεων, τόσο είχαν μπει στο...πετσί του ρόλου τους οι συμμετέχοντες, που ένα μπέρδεμα, έναν διχασμό τον έχουν πάθει και κυκλοφορούν μονολογώντας:

” Ποιοί είμαστε; Πως είμασταν; Πώς θα γίνουμε;

Γηραιότεροι του φαίνεσθαι; Νεαρότεροι του είναι;”

Aρνούμαι, διεκδικώ

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που αναρωτιέμαι ποιας χώρας πολίτης είμαι; Ποιάς κοινωνίας μέλος; Ποιοί είναι οι "δικοί μου"; Ποιος με κυβερνάει και από ποιόν να ζητήσω ευθύνες; Οι πολιτικοί, τα ΜΜΕ, τα διάφορα κέντρα εξουσίας, με έκδηλη απορία, έκπληξη, ίσως και περιφρόνηση, μού απαντούν πως ανήκω σε ένα "παγκόσμιο χωριό", σε μία παγκόσμια κοινωνία και ότι σ' αυτό το παγκόσμιο χωριό μπορεί εγώ να 'μαι περιπλανώμενος χωρικός, αλλά ο φεουδάρχης δεν είναι ορατός, δεν έχει σάρκα και οστά, είναι υποθετικός.

Έτσι, ανεπαισθήτως, βρέθηκα υπήκοος "δικτύων", οπτικών ινών, χειριστών mega-συστημάτων. Κι ας μην υπέγραψα ποτέ μαζί τους "κοινωνικό συμβόλαιο" κι ας μην έχω βρει διαδικασίες ελέγχου της χρήσης και των χρηστών κι ας μην αποδέχομαι την ιδεολογία και την ηθική τους.

Πάνε, πέρασαν οι θεσμοί, αποδιοργανώθηκαν οι παραδοσιακές δομές της κοινωνίας, διαβρώθηκαν οι αξίες. Παγκόσμια αγορά, τεχνοπόλεμος, ανταγωνισμός, ιδιωτικοποίηση. Κι όλα αυτά χωρίς - ή με επίφαση - δημοκρατία και με έμφαση στην εμπορευματοποίηση κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας.

Πόσο ξένα αντηχούν όλα αυτά σ' έναν Ελληνα, γέννημα θρέμμα της σύγχρονης ιστορίας μας, των δραμάτων και των θαυμάτων της.

Εγώ, ο Νεοέλληνας, που αρνήθηκα βασιλιάδες και δικτάτορες, που πολέμησα για λευτεριά και Δικαιοσύνη, νιώθω σήμερα να εξουσιάζομαι από τον ξένο παράγοντα και τις πολιτικές δυναστείες, που καθορίζουν την καθημερινότητά μου. Έφτασα στο σημείο να υποκλίνομαι μπροστά σε διευθυντές διοικητικών συμβουλίων, προέδρους ιδρυμάτων, και επιχειρηματίες, τεχνολόγους του πλούτου και γραφειοκράτες της ανισότητας.

Αυτοί (νομίζουν ότι) έγιναν "μοντέρνοι" επειδή αποκήρυξαν το παλιό κι εγώ κρατάω καλά φυλαγμένες τις κουβέντες των παλιών πιστών συντρόφων. Με αρνούνται και τους αρνούμαι.

Αρνούμαι να γίνω συνένοχος σε μία Εξουσία που δέχτηκε να προσληφθεί υπηρέτρια της αγοράς.

Δεν δέχομαι τα κοινωνικά μοντέλα που τα παράγουν οι επενδύσεις και όχι οι επαναστάσεις.

Αρνούμαι μία πολιτική εξουσία που καλλιεργεί εξαρτημένα ανακλαστικά στους πολίτες (ν' αποδέχονται ως μονόδρομο, ως δεδομένο, ως αναπόφευκτο τον κάθε τύραννο "του οικονομικά ορθού").

Διεκδικώ το δικαίωμα στην ευτυχία με την ίδια ένταση και πάθος που αυτοί υποστηρίζουν τις αναπτυξιακές τους προτάσεις.

Παραμένω Έλληνας και ως Έλληνας θα εγγραφώ στους "πολίτες του κόσμου".

Δεν είμαι ιστορικά αναλώσιμος και δεν δέχομαι να στιγματίζουν "τον τρόπο ζωής μου", την κοσμοάποψή μου.

Μοναχικός όταν οι άλλοι γίνονται πλήθος, με τους πολλούς για να βοηθήσω τον κάθε απελπισμένο, τρυφερός αντάρτης, ενεργοποιώ τα όπλα της ψυχής μου όταν η ιστορική μου συνείδηση το επιτάσσει. Επικοινωνώ με τους λαούς και τους πολιτισμούς μιλώντας τη γλώσσα τους. 

Θα δω το μέλλον με τον δικό μου τρόπο και θ' αγωνιστώ για το μερτικό μου στην ευημερία με την δικιά μου αίσθηση Δικαίου.

(το απόσπασμα είναι από την "εισαγωγή", του νέου βιβλίου του Γιάννη Χριστοδουλάκη, "Ο Νέος Σκοτεινός Μεσαίωνας & Εμείς Οι Νεοέλληνες")

Επιλεκτικές ευαισθησίες...

΄ Εχει διαφορά που ήταν πέντε χρόνια μεγαλύτεροι απ' τον Αλέξη;

΄Εχει διαφορά που η σφαίρα έφυγε από δειλό ψυχάκια συνέλληνα ή αλλοδαπό κι όχι από κάποιον ψυχάκια αστυνομικό;

Μάλλον πρέπει να υπάρχουν αυτές οι διαφορές και άλλες πολλές.

Eίχαν την ατυχία να είναι "μπάτσοι"...

Είχαν την ατυχία να αντιμετωπισθεί ο θανατός τους, σαν φυσιολογική συνέπεια της δουλειάς που έκαναν, αλλά και βάσει της...ψυχρής σχέσης μας με την αστυνομία.

Βάσει των πιθανοτήτων της επικινδυνότητας της δουλειάς μέσα από αριθμούς στατιστικής, ήταν εν δυνάμει...νεκροί.

Μια δήλωση καταδίκης τους αρκεί. 

Οι άρχοντες, οι μεγαλοσχήμονες των ΜΜΕ, θα εκπληρώσουν στο ακέραιο το καθήκον τους. 

Η πολιτεία θα δηλώσει πως θα συμπαρασταθεί στις οικογένειες εκφράζοντας τη λύπη της, οι δημοσιογράφοι θα το έχουν πρώτο θέμα στα δελτία.

Οι διαμαρτυρίες, τα ποιήματα, τα τραγούδια, οι σελίδες που γέμιζουν το διαδίκτυο, οι τοίχοι με συνθήματα είναι για θάνατο πολίτη...

Ο προοδευτισμός έγινε επιλεκτικός...

Επιλεκτική η ευαισθησία μπροστά στον θάνατο.

“Τρισάγια κάθε τόσο
γιὰ νὰ δοθεῖ ἡ ὑπηκοότητα νεκροῦ...”(Κική Δημουλά)

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Οι ρεπόρτερς της άγονης γραμμής

Αγαθονήσι 'Εκεί που πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχουν πλοία να πάνε σε νοσοκομείο

Κάθε που ένας θάνατος φτάνει σε ένα νησί της άγονης γραμμής, γίνεται πρωτοσέλιδο, επερώτηση αντιπολιτευτική στη βουλή (έκπληκτη και οργισμένη λόγω πολιτικού Αλτσχάιμερ), αγανακτισμένα πάνελ σε τηλεοπτικούς σταθμούς.

Δόξες και φώτα τότε τα νησιά των άγονων γραμμών, τα αφημένα και ξεχασμένα το χειμώνα, από την εξουσία, τους παράγοντες, τους πολιτικούς. Όλους αυτούς που θα τρέξουν μετά στα πανηγύρια, στις εκδηλώσεις του καλοκαιριού, για να δείξουν το ενδιαφέρον τους δήθεν, να σταθούν και να φανούν στις φωτογραφίες των εφημερίδων, στα τοπικά κανάλια.

Ξεχασμένοι ακρίτες, με μικρά και μεγάλα προβλήματα, που δε βλέπει κανείς, ούτε όταν νομοθετεί, ούτε όταν υπογράφει.

' Οταν σβήσουν τα φώτα του τουρισμού, όταν γίνουν έστω τα βασικά (και όχι παντού...) για τα μάτια των τουριστών, όταν καταμετρηθεί το συνάλλαγμα της τουριστικής βιομηχανίας,τα νησιά είναι σαν να μην υπάρχουν. Οι νησιώτες μένουν μόνοι,με τους βοριάδες και τις φουρτούνες τους.

Με παιδιά να θαλασσοδέρνονται σε καίκια για να πάνε σχολείο , με γέροντες να περιμένουν το επόμενο βαπόρι για εξετάσεις ρουτίνας, ετοιμόγεννες να λαχταράνε ώρα με την ώρα , να κοιτούν τον ουρανό αν θά'ρθει για το ελικόπτερο να τους πάρει, τον ορίζοντα αν θα φανεί το πλοίο και όλοι μαζί να προσεύχονται για να μην πεθάνουν στα 55 τους στο κάθε Αγαθονήσι.

Η εξουσία θα φανεί ξανά στο χειροκρότημα, στα πανηγύρια, το καλοκαίρι με τους χιλιάδες επισκέπτες που τρέχουν να απολαύσουν την ηρεμία και τη γοητεία του τόπου και των ανθρώπων του.

Θα φανεί στις εκλογές του μεγάλου συναγωνισμού των υποσχέσεων, χτυπώντας πλάτες φιλικά οι χαμογελαστοί “κατόπιν ενεργειών μου”.

Μέχρι τότε τι παραπάνω θέλετε μες τον χειμώνα τρίτης διαλογής πολίτες; 

Εγινε ο θάνατος πάλι πρωτοσέλιδο, αγανάκτησαν, φώναξαν επερωτώντας, ήταν σε...ανοικτή γραμμή μαζί σας ως όφειλαν,κατέγραψαν το πρόβλημα.

Ραντεβού για το επόμενο ρεπορτάζ τους...

Γιατί τι άλλο είναι εκτός από ρεπόρτερς πλέον, που καταγράφουν και αφηγούνται; 

Και μάλιστα κακοί ρεπόρτερς. Τους προλαβαίνει η είδηση πριν την ανακαλύψουν, όπως κάνουν οι επαγγελματίες του ρεπορτάζ.

Από το... ρεπορτάζ της 2ας Μαίου 2009 στο Αγαθονήσι (αντιπολίτευση γαρ, πλούσιο το ρεπορτάζ του νυν πρωθυπουργού)

ατενίζοντας το απέραντο γαλάζιο και την εξουσία στο δρόμο για το Αγαθονήσι

"Όσοι νομίζουν, και έχουν βγάλει τη θεωρία, ότι η καθημερινότητα δεν έχει καμία σχέση με τη διαφθορά, ας έρθουν εδώ, στο Αγαθονήσι, ας έρθουν κι ας δουν τους Φούρνους, τη Σάμο, τη Λήμνο, την Κάλυμνο, για να διαπιστώσουν πόσο έχουν υποβαθμιστεί οι υπηρεσίες υγείας, παιδείας, αλλά και των συγκοινωνιών, που θα έπρεπε να είναι πρώτης προτεραιότητας γι΄ αυτούς τους κατοίκους που βρίσκονται στην πύλη της Ελλάδας και δίνουν τη μάχη, μια μάχη εθνική... Η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη πορεία, μια πορεία που θα εγγυάται τα δικαιώματα όλων, την ισονομία, το δικαίωμα να αισθάνεται ο κάθε πολίτης την σιγουριά ότι έχει πρόσβαση στην υγεία, στην παιδεία, στη σωστή συγκοινωνία."

Σε ό,τι αφορά το θέμα των συγκοινωνιών ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρότεινε κατ’ αρχήν την αξιοποίηση της Συνθήκης του Αμστερνταμ για τις νησιώτικές περιοχές, ενώ επανέλαβε την δέσμευσή του για την ύπαρξη ενός πλοίου κάθε μέρα για κάθε νησί.

Παράλληλα, έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στην έλλειψη υποδομών που έχουν τα ακριτικά νησιά, θέμα που υποσχέθηκε να επιλύσει ως πρωθυπουργός.

Καταλάβατε ποιό είναι τό πρόβλημα αγαπητοί Αγαθονησιώτες, εσείς στη Λέρο που βάλατε λουκέτο στο νησί διαμαρτυρόμενοι, στην Κάσσο που μαζέψατε μόνοι σας χρήματα για τον απινιδωτή, στο Καστελόριζο που πάτε για γιατρό απέναντι στην Τουρκία; Δεν τους καλέσατε όλους αυτούς πρώην και νυν να ζήσουν έναν χειμώνα εκεί.

Γιατί άλλο να βλέπεις την καθημερινότητα πίνοντας εσπρεσάκι από το G.B. Corner κι άλλο να περιμένεις τον επόμενο θάνατο στο Αγαθονήσι κάποιου αγαπημένου, ακόμη και τον δικό σου, γιατί δεν έχει πλοίο να σε σώσει.

' Αλλο να ζουν εκεί τα παιδιά σου και να...”συγχωνεύονται” στο καίκι που θα τα πάει στο άλλο νησί για να μάθουν γράμματα, κι άλλο να περνάει έξω από τα μέγαρα Βορείων και Νοτίων Προαστείων το αυτοκίνητο του ακριβού σχολείου.

καταγραφή προβλημάτων για τις ανάγκες του...ρεπορτάζ

' Ισως αυτή η χώρα μπορέσει να σωθεί, αν ψήφο μπορούν να ζητούν πλην όλων των άλλων που προβλέπει το Σύνταγμα, όσοι έχουν ζήσει υποχρεωτικά το λιγότερο ένα χρόνο σε άγονες γραμμές θάλασσας και στεριάς.

Και αυτοί θα αντιληφθούν σε ποια χώρα ζουν και εμείς θα γλυτώσουμε από τα ψέματα , την ανεπάρκεια τους και το δούλεμα.

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"