Μια φωτογραφία

Hμέρες τώρα, όσες παίχθηκε η φαρσοκομωδία της μετάθεσης του εορτασμού της Ενσωμάτωσης της Δωδεκανήσου,κοιτώ την φωτογραφία αυτή που είδα κάπου στο διαδίκτυο (εκεί εορτάσθηκε κανονικά στις 7 Μαρτίου και ίσως και καλύτερα ελλείψει επισήμων, πομποδών “πανηγυρικών” και σκουντηγμάτων ποιός θα είναι πιο μπροστά στην εξέδρα).

Ανάμεσα από φωτογραφίες της ημέρας εκείνης, ξεχώρισα αυτή, ως την πιο συγκινητική.

Προσπαθούσα να φαντασθώ, τι ακριβώς να σκεπτόντουσαν εκείνη την στιγμή οι άνθρωποι αυτοί που γονατισμένοι (μάλλον και δακρυσμένοι), έβλεπαν την γαλανόλευκη να υψώνεται στον ιστό.

Τι εικόνες ξεδιπλώθηκαν από το μέλλον στην αγκαλιά της μητέρας πατρίδας;

Η σκέψη ό,τι σίγουρα θα σκεφτόντουσαν τα καλύτερα για τον τόπο τους, για το μέλλον των παιδιών τους, με κάνει και μελαγχολώ τόσο, που η φωτογραφία γίνεται για άλλους λόγους πια συγκινητική, που έχουν να κάνουν με την εκχώρηση δικαιωμάτων και ελευθεριών σε...δάνειες δυνάμεις και την απαξίωση.

Και όπως σωστά αναρωτιέται κάποιος φίλος:Είναι άραγε τόσο δυνατή αυτή η χώρα, που έχει την πολυτέλεια να απαξιώνει με τέτοιον αστείο τρόπο μία από τις πιο νευραλγικές και πιο ανεπτυγμένες οικονομικά παραμεθόριες περιοχές της; 

' Αραγε όλοι αυτοί που μπροστά στο δίλημμα εορτασμός ή καρναβάλια, πελαγοδρόμησαν με αστείες ανακοινώσεις και αποφάσεις πριν επιλέξουν το...δεύτερο, θα ξαναβγούν πάλι σε τηλεοράσεις και σε συνεντεύξεις να πλειοδοτούν στο πόσο πολύ (πάρα πολύ) αγαπούν την πατρίδα, να φωνάζουν πόσο πιο πολύ αγαπούν την Ελλάδα, στην προσπάθεια να πείσουν για το κρίσιμο σταυροδρόμι που βρίσκεται η χώρα και της... πλάτης που όλοι μαζί πρέπει να βάλουμε στην "εθνική προσπάθεια";

Πολλές εικόνες μπορεί να πέρασαν απ' αυτούς τους γονατισμένους ανθρώπους, όση ώρα ανέβαινε η σημαία στον ιστό, αλλά είμαι σίγουρη πως ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν θα μπορούσαν να φανταστούν μια πατρίδα "εμπόρευμα" που βγαίνει στην πλειοδοσία αναλόγως πως βολεύει κάποιους.

Κινδυνεύοντας να φαντάξω εθνικίστρια έως φασίστρια από τους ψευτοπροοδευτικούς (τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας προωθείται μια “προοδευτική” αντίληψη που μεταφράζει τη φυσιολογική αγάπη που τρέφει κάθε πολίτης για την πατρίδα του και κατά συνέπεια για την ιστορία του ως σύμπτωμα ρατσισμού, συντηρητισμού και ενίοτε και...φασισμού) να πω πως όλη αυτή η φαρσοκομωδία που παίχθηκε, είναι ακόμη ένα λιθαράκι στην αποδόμηση της εθνικής συνείδησης.

Η Ιστορία κάθε έθνους συγκροτεί αυτό που ονομάζουμε εθνική Συνείδηση.

Η ιδιαιτερότητα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο που πολιτισμού μας. (Ο άλλος συγκροτεί τη βασική συνθήκη του αυτοπροσδιορισμού μας). 

Δεν υπάρχει λαός στον κόσμο που να θέλει να καταργήσει το παρελθόν του ή τέλος πάντων, να το θέσει υπό περιορισμό κάποιων ωρών (δίωρο εν προκειμένω...) ανάμνησης της ιστορικής μνήμης.

Αυτή η παγκοσμίου εμβέλειας γελοιότητα ξεκινά από τα ελληνικά σχολεία ( έχουμε πλέον ως γνωστόν και ιστορία κατ' επιλογήν ως μάθημα...) έρχεται ως αποτέλεσμα μιας σειράς απλουστεύσεων και σε όλες τις υπόλοιπες εκφάνσεις αυτού που λέμε πολιτεία.

Το “σκέπτομαι, άρα υπάρχω” αντικαθίσταται με το σκέτο “υπάρχω” του Καζαντζίδη πετώντας τον αετό δίπλα στη λαγάνα.

Πρώτη φορά είναι τόσο πασιφανές ό,τι η ιστορική μνήμη ακολουθεί την κοινωνική πραγματικότητα, έτσι όπως αποδομημένη την θέλουν κάποιοι, χάνοντας προ πολλού τον αξιακό της κώδικα...

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"