Καλημέρα ήλιε! Kαληνύχτα Πυθαγόρα...

Η απάντηση στην επιστολή διαμαρτυρία, οργή αλλά και συμβολική κίνηση της Μυρσίνης Λοίζου, ήρθε σήμερα πρωί πρωί δια στόματος του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ της Σάμου κ. Βαρδίκου Πυθαγόρα. Είπε λοιπόν ο συγκεκριμένος κύριος “ Τι θα ήταν το τραγούδι του Λοίζου αν δεν γινόταν γνωστό μέσα από το ΠΑΣΟΚ; ΄Ενα τραγουδάκι σαν όλα τα άλλα. ' Ενα σαχλό τραγουδάκι.”
Στην έκπληξη του δημοσιογράφου περί “σαχλού” επέμενε! για δεύτερη φορά! “Αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ δεν θα γινόταν γνωστό...”.
Αυτός ο κύριος που δηλώνει εκπαιδευτικός, θα έπρεπε να ξέρει πως αν μη τι άλλο, τέτοιες απαξιωτικές αναφορές για το έργο ενός αποδεδειγμένα μεγάλου δημιουργού αλλά και ανθρώπου, είναι ΥΒΡΙΣ.
Αυτός ο κύριος που δηλώνει εκπαιδευτικός, θα έπρεπε να ξέρει το πως, πότε και το γιατί έγραψε ο Μάνος Λοίζος το “Καλημέρα ΄Ηλιε”.

' Επρεπε να ξέρει ,ότι γράφτηκε το '73, κυκλοφόρησε  "ανεπίσημα" μετά το Πολυτεχνείο και μετά από περιπέτειες λογοκρισίας και επίσημα το '74 μετά την μεταπολίτευση σε δίσκο. ' Ενα τραγούδι που “πάντρεψε” μέσα από δεκάδες συμβολισμούς ένα σωρό ελληνικές ομορφιές, την ανάγκη των λαβωμένων από τα χρόνια της επταετίας Ελλήνων να γυρίσουν σελίδα και να παλέψουν για μια χώρα δίκαιη, ελεύθερη και ανεξάρτητη. Ο ήλιος, το κρασί, το νταούλι, ο ζουρνάς, ο φίλος, τα παιδιά, η Μυρσίνη (η κόρη του αείμνηστου δημιουργού), το πράσινο, η Παναγιά...

'Ενα τραγούδι που αγαπήθηκε -ΠΟΛΥ ΠΡΙΝ ιδρυθεί το ΠΑΣΟΚ του κυρίου- από το σύνολο μιας κοινωνίας που ονειρευόταν και πάλευε ένα καλύτερο αύριο.
Και ποιο άλλωστε σύμβολο θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα την ελπίδα και τον αγώνα γι' αυτό το αύριο από τον ήλιο;
' Ενα τραγούδι που τραγουδήθηκε πολύ, μέχρι τη στιγμή που ταυτίστηκε άθελά του με συγκεκριμένο πολιτικό φορέα, όταν μετά από επιθυμία καθώς φαίνεται του ιδρυτή και τότε προέδρου του Ανδρέα Παπανδρέου, άρχισε να ακούγεται στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ.

Τα μηνύματα που κρύβουν οι στίχοι του είναι πολλά και δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Κι δεν είναι απλά οι στίχοι επίκαιροι. Δυστυχώς, η καταρράκωση όλων αυτών που περιγράφουν τροφοδοτεί και την επικαιρότητα τους. Γιατί ελάχιστα από αυτά τα συναισθήματα, ελάχιστες τέτοιες εικόνες έχουν μείνει να περιγράφουν την Ελλάδα του σήμερα.

Υ.Γ.Θα μου πείτε...Εδώ ο κόσμος καίγεται. Ποιός ασχολείται με τον κύριο και τις κριτικές του περί μουσικής;

Πεποιθησή μου είναι, ότι εδώ και χρόνια, αλλά και σήμερα ακόμη,η κρίση δεν είναι κρίση αριθμών. Κρίση αξιών είναι. Εκεί πτωχεύσαμε, με αποτέλεσμα να μην αντιληφθούμε και την φυσική συνέπεια της οικονομικής κατάρρευσης, από τους μέτριους που αφήσαμε να  διαχειρίζονται την τύχη αυτής της χώρας. Όσο θα εξακολουθούμε να μην εντοπίζουμε ποιοί και με ποιούς τρόπους ήθελαν αυτή την σταδιακή και μεθοδευμένη κατάρρευση αξιών, ηθών, πολιτισμού, γλώσσας, ιστορικής μνήμης, δεν υπάρχει σωτηρία, όσα δις και αν εισρεύσουν στα ταμεία.

Εφημερίδα " Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Αυτοκριτική ως Σιλωάμ

'Οσο περνά ο καιρός, όσο το πολιτικό σύστημα μέσα από δημοσκοπήσεις ή ακόμη και δια γυμνού οφθαλμού μπαίνει στη γωνία δακτυλοδεικτούμενο για την ευθύνη της οικονομικής κατάρρευσης, αλλά και της ισοπέδωσης αξιών και θεσμών, τόσο πιο δυνατές είναι οι φωνές της..."αυτοκριτικής".
' Οπου βρεθούν κι όπου σταθούν πλέον και ενω πριν μερικούς μήνες όλα ήταν καλά γινομένα από το πολιτικό προσωπικό, τώρα χωρίς να τους ρωτήσει ή πιέσει κανείς βρίσκουν ευκαιρία να "απολογηθούν" να κάνουν την "αυτοκριτική" τους.
Μετά τις απίστευτες δηλώσεις του κ.Κρεμαστινού  για βουλευτές ( και μάλιστα οι περισσότεροι όπως είπε) οι οποίοι" αναδεινύονται μέσα ένα σύστημα συναλλαγής και αναξιοκρατικό", έρχεται και η ανακάλυψη του κ.Ζωϊδη για το" πελατειακό, κοστοβόρο, υπέρογκο, συγκεντρωτικό και αδιαφανές κράτος.' Ενα κράτος που δεν συμβάλει στην ανάπτυξη της χώρας επί ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ.' Εγιναν λάθη και οφείλουν όλοι να κάνουν την...αυτοκριτική τους."
Αυτό το "mea culpa", " αναλαμβάνω την πολιτική ευθύνη", το “κάνω την αυτοκριτική μου" και πάμε όλοι μαζί παρά κάτω, λυπάμαι δεν το αντιλαμβάνομαι. Καλή η αυτοκριτική για όλους μας προς αποφυγή μελλοντικών λαθών και παραλείψεων. Στην περίπτωση των πολιτικών, τώρα και μετά από τα γνωστά αποτελέσματα, τέτοιες ομολογίες από ανθρώπους που μετείχαν επί ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ στην διακυβέρνηση της χώρας δεν λέγεται αυτοκριτική. Σύντομες δακρύβρεχτες παραστάσεις στην μικρή οθόνη, λέγεται, προσφεύγοντας στο τέχνασμα της συλλογικής ευθύνης, σύμφωνα με το μότο που χάραξε και εξακολουθεί να υπηρετεί ο κ.Πάγκαλος. Μιλούν για πάνδημα πάρτι και για από κοινού ευωχίες, διαχέοντας το αίσθημα ενοχής, ώστε με την πολλή αιραίωση να λευκανθούν μερικώς οι ίδιοι. Λυπάμαι αλλά " mea culpa" γενικώς και αορίστως αυτή την ώρα δεν υφίσταται ως πολιτική ασυλία.

Δεν υφίσταται "το κάνω την αυτοκριτική μου" ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ από την οποία θα βγουν αναβαπτισμένοι και ικανοί να διαχειρισθούν αυτή την κρίσιμη στιγμή. Aυτές τις αλλαγές που ευαγγελίζονται ποιοι θα τις κάνουν;
Πολλές οι...προσφορές. Μόνο που αυτοί δημιούργησαν όσα χρειάζονται αλλαγή. Και μάλιστα επώδυνη αλλαγή, γιατί την αυτοκριτική δεν την έκαναν τότε που έπρεπε. Πριν ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ. Πολιτικοί με θητεία δεκαετιών στη Βουλή και στις κατά καιρούς κυβερνήσεις, αφού σταδιοδρόμησαν μια χαρά, φτιάχνοντας τα πράγματα που σήμερα πρέπει να αλλάξουν - μερικοί και τη ζωή τους -, τώρα είναι πρόθυμοι να αντικαταστήσουν τα πάντα , εκτός από τον εαυτό τους.
Για κορόιδα ψάχνουν; Αλλαγές με διαπιστώσεις και "κάνω την αυτοκριτική μου" δεν γίνονται όσο δεν σηκώνεται κάποιος να πει: "Ανήκω σε αυτούς που έφτασαν τα πράγματα στο μη περαιτέρω. Αποχωρώ από την πολιτική...”

Είναι πολλά τα λεφτά Άρη

Η πρώτη, η αντανακλαστική αντίδραση, είναι να δεις τα ονόματα των εμπλεκομένων στην υπόθεση και να φύγεις τρέχοντας.
Και όταν απομακρυνθείς, θα αποφασίσεις νηφάλια ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει περιέλθει στην ίδια σφαίρα με τα κυκλώματα της νύχτας, της σωματεμπορίας και των ναρκωτικών. 
Tο ποδόσφαιρο σε αυτόν τον τόπο είναι πολλά περισσότερα από παιχνίδι.
Για την ακρίβεια, είναι τα πάντα εκτός από παιχνίδι.
Είναι πρωτοσέλιδα με τεράστια γράμματα που εκπέμπουν μίσος και μπόχα, είναι υπόκοσμος, είναι ηλιθιότητα που χιμάει στα κάγκελα.
Αλλά πάνω από όλα είναι τζόγος. Εγχώριος και διεθνής. Νόμιμος και παράνομος. Οικονομικά ελκυστικός , το ισχυρότερο κίνητρο για να ασχοληθούν όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι με το ποδόσφαιρο.
Δεν ξέρω αν υπάρχει ΄Ελληνας που να έπεσε από τα σύννεφα. Με πρώτο και καλύτερο τον αθλητικό τύπο.' Ακουγα δήλωση διευθυντή αθλητικής εφημερίδας : “Δεν έπεσα κι από τα σύννεφα”. Λογικό. Αφού το περίφημο “στοίχημα” ήταν το ψωμί τους. Δεν είναι τυχαίο, ότι για “παράγκα”και διάφορα σκοτεινά του ποδοσφαίρου, ακούσαμε από ρεπορτάζ που έγιναν κατά καιρούς από μη αθλητικές εκπομπές - υπάρχουν πολλές τέτοιες στην ΤVαλλά κουβέντα για την ταμπακιέρα- και από δημοσιογράφους εκτός αθλητικού τύπου.
Θα αποδειχθούν αυτά που πολύς κόσμος συζητούσε στα καφενεία; Θα περάσουν άνθρωποι το κατώφλι της φυλακής; Θα απομυθοποιηθούν ήρωες του ποδοσφαίρου; Θα γίνουν όλα αυτά; Δεν ξέρω, πραγματικά.
Πολύ φοβάμαι ότι είναι “πολλά τα λεφτά ΄Αρη”, όχι μόνον εδώ αλλά σε όλα τα μήκη και πλάτη της υφηλίου.
Η ιστορία του ποδοσφαίρου εξάλλου δεν είναι τόσο απλή, έχοντας και μανδύα χειραγώγησης μαζών, αλλά και πάμπολες φορές έχει χρησιμοποιηθεί για λόγους πολιτικής (ακόμη και εξωτερικής...) από γεννήσεως του και από πολλές κυβερνήσεις χωρών.
Τουλάχιστον ας ελπίσουμε, ότι θα είναι αρκετοί αυτοί που θα καταλάβουν, ότι όσο βγάζουν τα πνευμόνια τους στην κερκίδα, τόσο κάποιοι άλλοι βγάζουν χρήματα επάνω τους. Αμφιβάλλω ότι θα καθαρίσει το ποδόσφαιρο από την διαφθορά. Θέλω να πιστεύω όμως ότι θα καθαρίσει κάποιων το μυαλό από την βλακεία της κερκίδας. 'Εστω λίγο...

Ανάβουνε φωτιές στις γειτονιές...

"Η μοίρα μας, χυμένο μολύβι, δεν μπορεί ν' αλλάξει
δεν μπορεί να γίνει τίποτε.
Έχυσαν το μολύβι μέσα στο νερό κάτω από τ' αστέρια κι ας ανάβουν οι φωτιές. Αν μείνεις γυμνή μπροστά στον καθρέφτη τα μεσάνυχτα βλέπεις
βλέπεις τον άνθρωπο να περνά στο βάθος του καθρέφτη
τον άνθρωπο μέσα στη μοίρα σου που κυβερνά το κορμί σου,
μέσα στη μοναξιά και στη σιωπή τον άνθρωπο
της μοναξιάς και της σιωπής
κι ας ανάβουν οι φωτιές. Την ώρα που τέλειωσε ή μέρα και δεν άρχισε ή άλλη
την ώρα που κόπηκε ο καιρός
εκείνον που από τώρα και πριν από την αρχή κυβερνούσε το κορμί σου
πρέπει να τον εύρεις
πρέπει να τον ζητήσεις για να τον εύρει τουλάχιστο
κάποιος άλλος, όταν θα 'χεις πεθάνει.

Είναι τα παιδιά που ανάβουν τις φωτιές και φωνάζουν μπροστά στις φλόγες μέσα στη ζεστή νύχτα
(Μήπως έγινε ποτές φωτιά που να μην την άναψε κάποιο παιδί, ω Ηρόστρατε)
και ρίχνουν αλάτι μέσα στις φλόγες για να πλαταγίζουν
(Πόσο παράξενα μας κοιτάζουν ξαφνικά τα σπίτια, τα χωνευτήρια των ανθρώπων, σαν τα χαϊδέψει κάποια ανταύγεια). Μα εσύ πού γνώρισες τη χάρη τις πέτρας πάνω στο θαλασσόδαρτο βράχο
το βράδυ που έπεσε ή γαλήνη
άκουσες από μακριά την ανθρώπινη φωνή της μοναξιάς και της σιωπής
μέσα στο κορμί σου
τη νύχτα εκείνη του Αι-Γιάννη
όταν έσβησαν όλες οι φωτιές
και μελέτησες τη στάχτη κάτω από τ' αστέρια."
(Γ. Σεφέρης, Λονδίνο, Ιούλιος 1932 "Φωτιές του Αϊ-Γιάννη", Τετράδιο γυμνασμάτων)

Eυχαριστώ την Καίτη που μ' "έβγαλε" με το κείμενο του Σεφέρη, από την όζουσα ατμόσφαιρα και με ταξίδεψε σ' ανέμελα χρόνια....

Μια σκιά που μεγαλώνει μαζί μου

Κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες ,με χαμόγελα μυρωδιές, χρώματα, έννοιες.

Κάτι Κυριακές γεμάτες μουσική,που φτάνουν στ' αυτιά μου σαν από φυσαρμόνικα.

Μουσικές το χαμογελό σου, η ηρεμία σου,η υπομονή σου, η αγάπη σου, η αξιοπρεπειά σου.

Μια σκιά που όσο μεγάλωνω, μεγαλώνει μαζί μου,για να φρουρεί τα όνειρα, τη ζωή μου.

Σκέψεις ...κι ίσως πολλές ανείπωτες ...

΄Ομως όταν δεν μιλώ,είναι για να μη χάσω τις ασπρόμαυρες εικόνες,τη μυρωδιά του καφέ και της εφημερίδας σου.

Γιατί φοβάμαι πως μπορεί κάποια στιγμή να μείνω χωρίς άλλες εικόνες.

Μη τρομάξω τη σκιά σου και φύγει...

Το ΠΑΣΟΚ, το Βυζάντιο και οι κατσαρίδες

Αν κάτι πρέπει να αναγνωρίσουμε στο ΠΑΣΟΚ, είναι η ικανότητά του να καταστέλει εσωτερικές "επαναστάσεις" αν δεν τις δημιουργεί προς ίδιον όφελος.
Mια ικανότητα πολιτικής αυτοσυντήρησης και πολιτικής επιβίωσης που δεν έχει κανένα άλλο κόμμα...
Μια ικανότητα που μπροστά της ωχριά το Βυζάντιο σε μηχανοραφία,συνομωσία και ίντριγκα.
 Χθες, μετά τις παραιτήσεις των Φλωρίδη και Νασιώκα και μπροστά στον κίνδυνο τσουνάμι, βγήκε ο εκπληκτικός μηχανισμός του μπροστά και άρχισε να πετά λέξεις όπως "αποστασία", " Ιουλιανά" , "'65" ,"ανατροπή", "εφιάλτης", "ρίψασπις" ( και όχι ριψασπίς κ.Σηφουνάκη, δεν ακούσατε καλά που τονίζετε,όταν σας είπαν την λέξη που πρέπει να παπαγαλίσετε...), ειρωνείες για τον "Μπένι" γιατί αυτός ήταν πίσω απ' όλα ( ξέρετε...αυτόν που χειροκροτούν τώρα...) και ουκ έστιν αριθμός συνομωσιολογιών.
'Αρχισαν οι φωνές για σύγκλιση της Κ.Ο., διαρροές για παραιτήσεις, επιστολές, υπογραφές, αμφισβήτηση ηγεσίας...
΄Ακουσε τις φωνές ο πρωθυπουργός στο Καστρί που αμέριμνος έκανε πρόβες για το παιχνίδι “μουσικές καρέκλες”- ανασχηματισμός και έτρεξε.
Και ω! του θαύματος!
Μέχρι να φτάσει από το Καστρί στην αίθουσα της Κ.Ο. ,είχε επέλθει η κάθαρσις από τον από μηχανής θεό του ΠΑΣΟΚ.
Κοινώς η συσπείρωση που ήταν και η επιδίωξη.
'Ορθιοι και με παρατεταμένο χειροκρότημα υποδέχθηκαν τον πρωθυπουργό οι βουλευτές που όλο το πρωί έπνεαν μένεα μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες.
Τους άκουγες όλο το πρωί και έλεγες πως δεν θα προλάβει να βρει Κ.Ο. ο αρχηγός. Είχες την εντύπωση ότι δεν υπάρχει ΠΑΣΟΚ πλέον.

΄Εχει ήδη εξαερωθεί.Έχει περάσει στην ιστορία.
Το ΠΑΣΟΚ όμως ξέρει να επιβιώνει σαν τις κατσαρίδες.
Το ΠΑΣΟΚ της πολιτικής επιβίωσης της επόμενης ημέρας, κάθε ενός χωριστά και όλου μαζί συνολικά, ήταν εκεί ενωμένο δυνατό και χειροκροτούσε με πάθος.
΄Εκαναν την ψυχοθεραπεία τους και απεχώρησαν πανευτυχείς για να ονειρευτούν την επόμενη ημέρα, ρίχοντας πριν και μια ματιά στην ντουλάπα αν  έχει έρθει από το καθαριστήριο το κουστούμι και το ταγιεράκι ορκομωσίας, που έχει στο βεστιαριό του κάθε βουλευτής που σέβεται τις...φωνές που βάζει για να μπει στο κάδρο.
Η εσωτερική κρίση απέδωσε, ρίχνοντας στον αέρα βεγγαλικές βαρύγδουπες λέξεις. ' Αλλη μια πολιτική σκηνοθεσία έλαβε τέλος.
Η πορεία θα δείξει αν τα πολυπαιγμένα έργα-παιχνίδια κάποτε έχουν κι αυτά ένα τέλος.
Και για να δικαιωθούν οι ερευνητές που έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι μόνο οι κατσαρίδες θα επιβιώσουν πάνω στη γή μετά από μια ολοκληρωτική καταστροφή...
Η Δημοκρατική της Ρόδου

Θεατρίνοι

Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε
όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε
στήνουμε θέατρα και σκηνικά
όμως η μοίρα μας πάντα νικά.

Και τα σαρώνει και μας σαρώνει
και τους θεατρίνους και το θεατρώνη
υποβολέα και μουσικούς
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.

Σάρκες,λινάτσες,ξύλα,φτιασίδια
ρίμες,αισθήματα,πέπλα,στολίδια
μάσκες,λιογέρματα,γόοι και κραυγές
κι επιφωνήματα και χαραυγές.

Ριγμένα ανάκατα μαζί με μας
(πες μου πού πάμε, πες μου πού πας)
πάνω απ`το δέρμα μας γυμνά τα νεύρα
σαν τις λουρίδες ονάγρου η ζέβρα.

Γυμνά κι ανάερα,στεγνά στην κάψα
(πότε μας γέννησαν,πότε μας θάψαν;)
και τεντωμένα σαν τις χορδές
μιας λύρας που ολοένα βουίζει. Δες

και την καρδιά μας ένα σφουγγάρι
στο δρόμο σέρνεται και στο παζάρι
πίνοντας το αίμα και τη χολή
και του τετράρχη και του ληστή.

Γ.Σεφέρης

Ο Λαχειοπώλης τ΄ Ουρανού

Ο Μάνος Χατζιδάκις...H προσωπική μας υπόθεση. Όχι του κράτους, όχι των φεστιβάλ, όχι των εορτών και πανηγύρεων.
Είναι υπόθεση που διεγείρει μέσα μας το αίτημα για πολιτισμό, αισθητική, ελευθερία, καθρέφτισμα της εγκλωβισμένης μας ψυχής .
Δεν λείπει ετούτο στους πολλούς, γι' αυτό μιλώ για υπόθεση σαφώς προσωπική.

Eίμαστε τυχεροί που μάθαμε να μιλάμε τη γλώσσα του.
Μέλλον εποίησε.
Το έργο του,η ζωή του,τα λόγια του ακριβός καρπός στα χέρια μας.

Γράμματα που μας έστελνε όταν ήθελε κάτι να μας πει κι εμείς μπορεί και να μη τ' ανοίγαμε.
Να λοιπόν ήρθε ο καιρός.
Κάθε που κάτι νιώθουμε και πάμε να πούμε "κακοκαιρίες",παραδομένοι μες σε θολά νερά, εκείνο το "ύδωρ πολύ ου δυνήσεται σβέσαι την αγάπην. Κραταιά ως Θάνατος Αγάπη" από το Άσμα Ασμάτων, στον "Μεγάλο Ερωτικό" γίνεται σχεδία και κιβωτός μέχρι το σπίτι μας.

Σ'ευχαριστώ που υπήρξες δάσκαλος της εφηβείας μου.
Με το πρώτο άκουσμα,δώρο του πατέρα ,εκείνον τον δίσκο από βινύλιο "Το χαμόγελο της Τζοκόντα".
Σ'ευχαριστώ που ήσουν αιτία από τότε να ξεχωρίζω και να αποκλείω τους "δήθεν επώνυμους" απ'  τη ζωή μου.

΄Ηξερες καλά να δείχνεις δόντια, να αποκαλύπτεις πάθη, ελαττώματα, γοητευτικές ατέλειες, μέλη ελλιπή, μιας οντότητας που παραδεχόταν πως ήταν ικανή για τα καλύτερα και ταχειρότερα,ταυτόχρονα. Ποτέ δεν καταδέχτηκες να υποδυθείς τον αναμάρτητο.
Θυμάμαι την εφηβική μου κατάπληξη, όταν σε τηλεοπτική εκπομπή,(τότε που καθημερινά κάποιοι τον αποκαλούσαν κίναιδο) διάλεξε τρόπο χιουμοριστικό, αλλά και πολιτικό, για να επιβεβαιώσει την ομοσεξουαλικότητα του:
"Οι Έλληνες καλλιτέχνες είναι είτε αριστεροί είτε ομοφυλόφιλοι -εγώ πάντως αριστερός δεν είμαι..."

Μάθημα η κηδεία σου, εκείνο τον τον Ιούνιο του 1994.
Δεν επέτρεψες παράτες, δεκάρικους, πολιτικάντικη διαχείριση και τηλεοπτικό κανιβαλισμό.

Μεγάλος Έλληνας, μεγάλος του Κόσμου, ο ακριβός μας, Μάνος Χατζιδάκις.

Σ'ευχαριστώ που ακόμη κι από εκεί,από την "Οδό Ονείρων" που είσαι, μου φέρνεις "νερό στη χούφτα για να πιώ να ξεδιψάσω", όταν διψασμένη και κουρασμένη τρέχω στις σκονισμένες στράτες αυτού του τόπου...

Τα παιδιά του Σείριου,τα παιδιά της Λιλιπούπολης,τα παιδιά του Τρίτου σ'ευχαριστούν!

"Γιατί τα χέρια τα δικά μας την ώρα του ύπνου, ζωγραφίζουν ελεύθερα τους ανέμους, με χρώματα και με σχηματισμούς πτηνών, και μας τοποθετούν παντοτινά μες στους αιώνες, με την αθάνατη κι ερωτική μορφή του Λαχειοπώλη τ΄ Ουρανού... "

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Γεννήθηκα στις 23 του Οκτώβρη του 1925 στην Ξάνθη τη διατηρητέα κι όχι την άλλη τη φριχτή που χτίστηκε μεταγενέστερα από τους εσωτερικούς της ενδοχώρας μετανάστες. Η συνύπαρξη εκείνο τον καιρό ενός αντιτύπου της μπελ-επόκ, με αυθεντικούς τούρκικους μιναρέδες, έδιναν χρώμα και περιεχόμενο σε μια κοινωνία-πανσπερμία απ' όλες τις γωνιές της Ελλαδικής γης, που συμπτωματικά βρέθηκε να ζει σε ακριτική περιοχή και να χορεύει τσάρλεστον στις δημόσιες πλατείες.
Σαν άνοιξα τα μάτια μου είδα με απορία πολύ κόσμο να περιμένει την εμφάνισή μου (το ίδιο συνέχισα κι αργότερα να απορώ σαν με περίμεναν κάπου καθυστερημένα να φανώ). Η μητέρα μου ήταν από την Αδριανούπολη, κόρη του Κωνσταντίνου Αρβανιτίδη, και ο πατέρας μου απ' την Μύρθιο της Ρεθύμνου, απ' την Κρήτη. Είμαι ένα γέννημα δύο ανθρώπων που καθώς γνωρίζω δεν συνεργάστηκαν ποτέ, εκτός απ΄ την στιγμή που αποφάσισαν την κατασκευή μου. Γι' αυτό και περιέχω μέσα μου χιλιάδες αντιθέσεις κι όλες τις δυσκολίες του Θεού. Όμως η αστική μου συνείδηση, μαζί με τη θητεία μου την λεγόμενη «ευρωπαϊκή», φέραν ένα εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Προσπάθησα όλον το καιρό που μέναμε στην Ξάνθη να γνωρίσω σε βάθος τους γονείς μου και να εξαφανίσω την αδελφή μου. Δεν τα κατάφερα και τα δύο. Έτσι μετακομίσαμε το '32 στην Αθήνα όπου δεν στάθηκε δυνατόν να λησμονήσω την αποτυχία μου.
Άρχιζα να ζω και να εκπαιδεύομαι στην πρωτεύουσα ενώ παράλληλα σπούδαζα τον έρωτα και την ποιητική λειτουργία του καιρού μου. Έλαβα όμως την αττική παιδεία όταν στον τόπο μας υπήρχε και Αττική και Παιδεία. Μ' επηρεάσανε βαθιά ο Ερωτόκριτος, ο Στρατηγός Μακρυγιάννης, το Εργοστάσιο του Φιξ, ο Χαράλαμπος του «Βυζαντίου», το υγρό κλίμα της Θεσσαλονίκης και τα άγνωστα πρόσωπα που γνώριζα τυχαία και παρέμειναν άγνωστα σ' όλα τα χρόνια τα κατοπινά.
Στην κατοχική περίοδο συνειδητοποίησα πόσο άχρηστα ήτανε τα μαθήματα της Μουσικής, μια και μ' απομάκρυναν ύπουλα απ' τους αρχικούς μου στόχους που ήταν να επικοινωνήσω, να διοχετευθώ και να εξαφανιστώ, γι' αυτό και τα σταμάτησα ευθύς μετά την Κατοχή. Έτσι δεν σπούδασα σε Ωδείο και συνεπώς εγλύτωσα απ' το να μοιάζω με τα μέλη του Πανελληνίου Μουσικού Συλλόγου. Έγραψα ποιήματα και πολλά τραγούδια, και ασκήθηκα ιδιαίτερα στο να επιβάλλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες, πράγμα που άλλωστε με ωφέλησε τα μέγιστα σαν έγινα υπάλληλος τα τελευταία χρόνια. Απέφυγα μετά περίσσιας βδελυγμίας ότι τραυμάτιζε το ερωτικό μου αίσθημα και την προσωπική μου ευαισθησία.
Ταξίδεψα πολύ και αυτό με βοήθησε ν' αντιληφθώ πώς η βλακεία δεν ήταν αποκλειστικόν του τόπου μας προϊόν, όπως περήφανα ισχυρίζονται κι αποδεικνύουν συνεχώς οι έλληνες σωβινιστές και της εθνικοφροσύνης οι εραστές. Παράλληλα ανακάλυψα ότι τα πρόσωπα που μ' ενδιαφέρανε έπρεπε να ομιλούν απαραιτήτως ελληνικά, γιατί σε ξένη γλώσσα η επικοινωνία γινότανε οδυνηρή και εξαφάνιζε το μισό μου πρόσωπο.
Το '66 βρέθηκα στην Αμερική. Έμεινα κι έζησα εκεί κάπου έξι χρόνια, τα χρόνια της δικτατορίας, για λόγους καθαρά εφοριακούς - ανεκαλύφθη πως χρωστούσα τρεισήμισι περίπου εκατομμύρια στο δημόσιο.
Όταν εξόφλησα το χρέος μου επέστρεψα περίπου το '72 και ίδρυσα ένα καφενείο που το ονομάσαμε Πολύτροπον, ίσαμε τη μεταπολίτευση του '74, όπου και τόκλεισα γιατί άρχιζε η εποχή των γηπέδων και των μεγάλων λαϊκών εκτονώσεων. Κράτησα την ψυχραιμία μου και δεν εχόρεψα εθνικούς και αντιστασιακούς χορούς στα γυμναστήρια και στα γεμάτα από νέους γήπεδα. Κλείνοντας το Πολύτροπο είχα ένα παθητικό πάλι της τάξεως περίπου των τρεισήμισι εκατομμυρίων - μοιραίος αριθμός, φαίνεται, για την προσωπική μου ζωή.
Από το '75 αρχίζει μια διάσημη εποχή μου που θα την λέγαμε, για να την ξεχωρίσουμε, υπαλληλική, που μ' έκανε ιδιαίτερα γνωστό σ' ένα μεγάλο και απληροφόρητο κοινό, βεβαίως ελληνικό, σαν άσπονδο εχθρό της ελληνικής μουσικής, των ελλήνων μουσικών και της εξίσου ελληνικής κουλτούρας. Μέσα σ' αυτή την περίοδο και ύστερα από ένα ανεπιτυχές έμφραγμα στην καρδιά, προσπάθησα πάλι, ανεπιτυχώς είναι αλήθεια, να πραγματοποιήσω τις ακριβές καφενειακές μου ιδέες πότε στην ΕΡΤ και πότε στο Υπουργείο Πολιτισμού , εννοώντας να επιβάλω τις απόψεις μου με δημοκρατικές διαδικασίες. Και οι δύο όμως τούτοι οργανισμοί σαθροί και διαβρωμένοι από τη γέννησή τους κατάφεραν να αντισταθούν επιτυχώς και, καθώς λεν, να με νικήσουν «κατά κράτος». Παρ΄ όλα αυτά, μέσα σε τούτον τον καιρό γεννήθηκε το Τρίτο κι επιβλήθηκε στη χώρα.

Και τώρα καταστάλαγμα του βίου μου μέχρι στιγμής είναι:

Αδιαφορώ για την δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων, κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.

Περιφρονώ αυτούς που δεν στοχεύουν στην αναθεώρηση και στην πνευματική νεότητα, τους εύκολα «επώνυμους» πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, την σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα.Έτσι κατάφερα να ολοκληρώσω την τραυματισμένη από την παιδική μου ηλικία προσωπικότητα, καταλήγοντας να πουλώ «λαχεία στον ουρανό» και προκαλώντας τον σεβασμό των νεωτέρων μου μια και παρέμεινα ένας γνήσιος Έλληνας και Μεγάλος Ερωτικός.
Μάνος Χατζιδάκις

 Εις μνήμην (15.6.1994)

Ο φερετζές των τεχνοκρατών

Ανασχηματισμός για να θολώσει το τοπίο; Δύσκολο να θολωθεί με ανακύκλωση και με τον κόσμο στους δρόμους 

Το σκέφτηκε από 'δω το σκέφτηκε από 'κει ο πρωθυπουργός και το είπε εμμέσως πλην σαφώς στους υπουργούς του χθες:

“Σε καίριες θέσεις θα χρησιμοποιήσω πρόσωπα χωρίς κομματικά κριτήρια με γνώμονα την ικανότητα και τη συμφωνία τους με το πρόγραμμα”.

Ποιές είναι οι καίριες θέσεις , και ποιοί θα επιλέξουν αυτά τα πρόσωπα, άγνωστο, όπως τόσα άλλα.

Αυτό δε με τα “κομματικά” κριτήρια, ας το αφήσουμε. Λέμε ένα ανέκδοτο με τον Τοτό μια άλλη ημέρα. Αλλά ας πούμε, ότι γίνεται η επιλογή κατά πως τα λέει.

Ποιός του είπε ότι όταν κλήθηκε να κυβερνήσει, κλήθηκε με αυτά τα ζητούμενα; Για να “διαχειρισθεί την κρίση” όπως μας είπε προχθές, αλλά ακόμη περισσότερο, να συγκυβερνήσει με κάποιους της επιλογής του παράγοντες εκτός πολιτικής, -ακόμη και εκτός πολιτικού χώρου του ΠΑΣΟΚ-;( πλην της τρόϊκα...).

Αν δεν είναι κατάλυση της Δημοκρατίας και του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος αυτό, τότε τι είναι;

Και ποιός του είπε ότι οι πολίτες είναι όλοι ηλίθιοι και δεν καταλαβαίνουν όλα αυτά με τα... περί πολιτικού κόστους ( το οποίο καθόλου λέει δεν τον ενδιαφέρει. Λέει...). Το οποίο πολιτικό κόστος μεταφράζεται “κάνω κάτι που είναι εναντίον των πολλών”. Ας το πάρει στις πλάτες του ο τεχνοκράτης, ο οποίος θα λειτουργήσει χωρίς άγχος, γιατί δεν βλέπω όλα αυτά να μπορούν υπουργοί να τα περάσουν.' Εχουν ψηφοφόρους αυτοί...

Γνωστό, ότι ο κόσμος έχει σιχαθεί πολιτικούς και κόμματα και επειδή τρώει σανό ( σκέφτεται...) και στη κατάσταση στην οποία βρίσκεται, θα θεωρήσει “σωτήρες” τους ειδικούς που δεν έχουν σχέση με αυτά.

Καθρεφτάκια στους “ιθαγενείς”, να θαμπωθούν ότι κάτι αλλάζει, μπας και φύγουν και από τις πλατείες.

Γιατί ο κόσμος (σκέφτεται...) είναι ηλίθιος και δεν αντιλαμβάνεται ότι οι τεχνοκράτες καλούνται να εφαρμόσουν την ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ πολιτική και όχι κάποια άλλη. Την “εισφορά αλληλεγγύης” και τα υπόλοιπα βάρβαρα θα κληθούν ΝΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΝ.

Γιατί ο κόσμος (σκέφτεται...) είναι ηλίθιος και δεν αντιλαμβάνεται, ότι κάποιοι τραπεζίτες που ακούγονται ως ονόματα, είναι βγαλμένοι μέσα από το σύστημα που κατέστρεψε μια χώρα ολόκληρη, αλλά κατά τα λοιπά θα την σώσουν τώρα

Υ.Γ. Και όσοι χειροκροτούν και προτείνουν τεχνοκράτες , για το μόνο που αγωνιούν είναι η χωρίς παρέκκλιση εφαρμογή των επαχθών μέτρων και της απόδοσης των αριθμών.

Ο άνθρωπος δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο τους. Να ροκανίσουν χρόνο εξουσίας. Και δεν φτάνει το μυαλό ανθρώπου ότι μπορεί η εξουσία να αλλοτριώσει τόσο την λογική τους και την συνειδησή τους.

"Προεδρευομένη Δημοκρατία Επίβλεψης Έμπειρων Τεχνοκρατών"

Tην ώρα που η αξιοπρέπεια ενός λαού έχει κρεμαστεί στα μανταλάκια από τον ξένο τύπο, ο οποίος πουλά και αγοράζει την χώρα κατά το δοκούν, την ώρα που μόλις χθες η Wall Street Journal σε δημοσιευμά της με τίτλο "Μήπως θέλετε να αγοράσετε ένα κομμάτι από ελληνικό νησί;" και με φαρδιά πλατειά μια φωτογραφία της Ρόδου, την ίδια ώρα διαβάζουμε στην "Καθημερινή" και σε άρθρο του κ.Παπαχελά με τίτλο "Το κράτος μας και οι ξένοι" την έκπληξή του για την δήθεν "πατριωτική βαβούρα  επειδή οι "ξένοι" απαιτούν να έχουν δικούς τους τεχνοκράτες στις εφορίες, στον οργανισμό που θα αναλάβει τις αποκρατικοποιήσεις ή στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους".

Και αναρωτιέται " Μήπως είναι τόσο τέλειες οι εφορίες μας και τόσο υποδειγματικοί οι εφοριακοί μας και δεν το έχουμε καταλάβει;".
Μας εξηγεί βέβαια: " Η Ελλάδα βουλιάζει, γιατί οι πολιτικοί της διέλυσαν το κράτος έτσι ώστε να μπορούν να κυβερνούν εκείνοι ανεξέλεγκτα, και με το αζημίωτο, μαζί με συνδικαλιστές, κομματικούς και διαπλεκόμενους επιχειρηματίες. Τους βόλευε να μη δουλεύουν οι εφορίες γιατί έτσι μπορούσαν να σβήνουν πρόστιμα, να διατάσσουν επανελέγχους και να έχουν αγαστή συνεργασία με το βαθύ κομματικό-συνδικαλιστικό κράτος. Η ανοργανωσιά και η έλλειψη επαγγελματισμού κάλυπτε την ανομία και τη λοβιτούρα."
Και αναρωτιέται πάλι : "Τι και ποιους ακριβώς απειλεί, λοιπόν, η έλευση ξένων τεχνοκρατών για να βοηθήσουν ή και να στελεχώσουν αυτές τις κρατικές υπηρεσίες; Ποια μικρά και μεγάλα συμφέροντα κόπτονται τόσο πολύ για την εθνική κυριαρχία; Μήπως θέλουν απλώς να κάνουν τη δουλειά τους και στο μέλλον με τον ίδιο ακριβώς τρόπο;"
Για να καταλήξει στο συμπέρασμα : "Υπάρχουν πολλά παραδείγματα στο παρελθόν μας που δείχνουν πόσο εθνικά αναγκαία ήταν η βοήθεια των ξένων. Από τους ξένους στρατιωτικούς συμβούλους, που μετέτρεπαν τη γενναιότητα σε πειθαρχία και επαγγελματισμό σε κρίσιμες στιγμές που η πατρίδα μας μεγάλωνε έως την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 όπου οι ξένοι μάς οργάνωσαν, κάναμε ένα θαύμα και βγάλαμε τον καλύτερό μας εαυτό.
Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν. Ας δούμε τη γύμνια του κράτους μας κατάματα και ας πάρουμε όποια βοήθεια μπορεί να μας δώσει οιοσδήποτε για να γίνουμε ένα σοβαρό κράτος. Ακόμη και σήμερα τα πράγματα βελτιώνονται με μάχες και κόπο σε σημαντικούς τομείς του κράτους. Τα μικροσυμφέροντα, η διαπλοκή, οι συνδικαλιστές, οι κομματικοί δίνουν όμως μάχες οπισθοφυλακής γιατί θέλουν τη μιζέρια και την ανοργανωσιά προκειμένου να συνεχίσουν να επιβιώνουν και να βασιλεύουν. Είναι προφανές ότι προτιμούν να είναι αφεντικά και μικρονταβατζήδες σε μια εξαθλιωμένη και φτωχή Ελλάδα της δραχμής, παρά επαγγελματίες δημόσιοι υπάλληλοι με κανόνες και υψηλά στάνταρντς υπό την επίβλεψη έμπειρων τεχνοκρατών."
Na ρωτήσω τώρα εγώ η ηλίθια πολίτης. Τι ακριβώς τους θέλουμε τους πολιτικούς; Για ποιό λόγο βρίσκονται εκεί που βρίσκονται κι εμείς ψηφίζουμε; Γιατί δεν το τελειώνουμε το θέμα για να ξέρουμε τι ακριβώς κάνουμε; Να ξέρουμε ότι έχουμε "Προεδρευομένη Δημοκρατία επίβλεψης έμπειρων τεχνοκρατών". Το κοινοβουλευτική να το καταργήσουμε.
' Ινα πληρωθεί και το συμπέρασμα του κ. Παπαχελά για να να μη... λαϊκίζουμε πατριωτικά: "Ας αφήσουν, λοιπόν, τα παραμύθια περί απώλειας κυριαρχίας οι πλασιέ του δήθεν πατριωτικού λαϊκισμού και ας κοιτάξουμε να φτιάξουμε ένα κράτος και μια χώρα που δεν θα ζητιανεύει κάθε τόσο για δανεικά, δεν θα ντρέπεται για την κατάντια της και θα μπορεί να συγκριθεί στα ίσια με την υπόλοιπη Ε.Ε."
Και άντε τα περί εθνικής κυριαρχίας. Τα περί αξιοπρέπειας ;;; Και άντε να μας οργανώσουν γιατί κατά τον κ.Παπαχελά είναι εθνικά αναγκαία η βοήθεια των ξένων (με τον τρόπο που περιγράφει και διαχρονικά...). Πριν από αυτό κ.Παπαχελά θα δηλώσει ανεπάρκεια, αδυναμία -ή όποιος αλλιώς θέλετε πείτε- το το πολιτικό προσωπικό; Για να μην νομίζουμε κι αυτοί κι εμείς, ότι μας κυβερνάνε και οι αποφάσεις είναι δικές τους κατά πως λέει ο κ.Πεταλωτής...
 

Μάλλον δεν πάμε καλά...Καθόλου καλά...Τόσο που μερικές φορές γίνεται επικίνδυνο.
 


"Η Δημοκρατική της Ρόδου"

' Εχεις γράμμα...

Το “ενιαίο μέτωπο σοβαρότητας και ευθύνης “ είναι εδώ!! 
Με επιστολή που υπογράφουν“16” βουλευτές. 
' Ενα κείμενο που από ότι μαθαίνουμε έσβηναν και έγραφαν, προκειμένου να φτάσει να είναι τέτοιο που θα έπειθε να υπογράψουν όσο γίνεται περισσότεροι.
Πολλές και οι “προσπάθειες” του πρωθυπουργικού περίγυρου να αποτρέψουν στην αρχή να διαρρεύσει η κίνηση αυτή και στην συνέχεια να “πεισθούν” να μην υπογράψουν βουλευτές.
Χωρίς να εξηγούν τους λόγους που οι ίδιοι πείσθηκαν να υπογράψουν πριν ένα χρόνο το Μνημόνιο, ενδιαφέρον θα ήταν να μας έλεγαν πως εξηγούν τη δική τους συμφωνία και ανοχή στην υλοποίηση μιας πολιτικής που οδηγούσε σε αδιέξοδα, με αποτέλεσμα την επιβολή καινούργιων μέτρων κάθε φορά.
Είχε άραγε, τότε, συγκροτηθεί “ενιαίο μέτωπο σοβαρότητας και ευθύνης” και έδωσαν τη στήριξη τους; Πείστηκαν ή πιέστηκαν;
Επικαλούνται θέμα διαδικασίας. Αυτό είναι από μόνο του ένα θέμα. Οι βουλευτές ενός κόμματος που κυβερνά να φτάνουν στο σημείο δημοσίως με επιστολές να ζητούν τα αυτονόητα δημοκρατικών διαδικασιών.
Αλλά είναι άραγε η διαδικασία για τη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου που θα φέρει στη Βουλή η Κυβέρνηση ή το περιεχόμενο του αυτό που θα πρέπει να κριθεί;
“Είναι στοιχειώδης απόδειξη ότι σεβόμαστε τη ψήφο των πολιτών”αναφέρουν. 
Η πολιτική τους τιμή άραγε έχει να κάνει μόνο με την διαδικασία ή με τις καινούργιες οριζόντιες περικοπές μισθών και εισοδημάτων, με απολύσεις, με μισθούς 591,6 ευρώ, με μεγαλύτερη ανεργία, με μεγαλύτερη ύφεση κατόπιν τούτων, με θολό έως απίθανο αναπτυξιακό τοπίο, οδηγούν σε αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας, στην εκποίηση του δημόσιου πλούτου, σε διάρρηξη του κοινωνικού ιστού της χώρας;
Η πολιτική τιμή έχει να κάνει μόνο με τη διαδικασία;
Αν οι προτάσεις τους δεν γίνουν αποδεκτές; Αν τελικά έρθει στη Βουλή ως ένα άρθρο το μεσοπρόθεσμο; Αν δεν συγκληθούν τα όργανα; ΄Η έστω συγκληθούν,  θα πεισθούν ότι όλα τα παραπάνω που περιγράφονται ως μέτρα “σωτηρίας” είναι για το καλό των ψηφοφόρων τους; Με δεδομένο, ότι δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε κεραία κατ' εντολήν των δανειστών.
Θα το καταψηφίσουν; Θα ρίξουν την Κυβέρνηση; Θα οδηγήσουν τη χώρα σε εκλογές;
'Η θα το ψηφίσουν ξεχνώντας την ψήφο των πολιτών την οποία κατά τα λοιπά σέβονται;
Συνήθως στην πολιτική το επόμενο βήμα είναι και το πιο δύσκολο!
 

Και έτσι οι “16” έγιναν προς το παρόν “14”, δηλώντας ότι θα ψηφίσουν το μεσομακροπρόθεσμο.Από τώρα προαποφασισμένο. 
Πριν την σύγκλιση οργάνων (αν συγκλιθούν)την οποία επικαλούνται, πριν καν ακούσουν τι λέει. Προκαταβολικά! Παρ' όλα αυτά βλέπουμε φαρδιά πλατιά την υπογραφή στην επιστολή.
“Δεν τίθεται θέμα καταψήφισης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος» ανέφερε και η βουλευτής Τρικάλων του ΠΑΣΟΚ Σούλα Μερεντίτη.” Δεν προέβη στην αποστολή της επιστολής για να ρίξει την κυβέρνηση λέει.
“Θέμα καταψήφισης του μεσοπρόθεσμου δεν τίθεται, τουλάχιστον από εμένα. Δεν αμφισβητώ την κυβέρνηση. Στηρίζω όλες τις μεταρρυθμιστικές προσπάθειες του πρωθυπουργού. Τις έχω στηρίξει και τις έχω ψηφίσει”, τόνισε η βουλευτής του ΠΑΣΟΚ  Σοφία Γιαννακά, σε συνέντευξή της στο ραδιοφωνικό σταθμό ΒΗΜΑ 99,5.
 
Το “ενιαίο μέτωπο σοβαρότητας και ευθύνης “ είναι εδώ! Ενωμένο δυνατό!
Δεν ξέρω τι θα κάνουν μέχρι την ημέρα της ψήφισης οι υπόλοιποι “14”. 
Εάν ένας ένας θα βγαίνουν να κάνουν ανάλογες δηλώσεις “μετανοίας” και να στηρίζουν το “ενιαίο μέτωπο σοβαρότητας και ευθύνης” που συγκροτηθηκε από τις παραπάνω δύο συναδέλφους τους. 
Εκείνο που ξέρω, είναι, ότι τουλάχιστον οι δύο βουλευτίνες  έκαναν ντόρο, φάνηκαν. Εντάξει τις είδαν οι ψηφοφόροι να...”επαναστατούν”.
Μένει μόνο οι ψηφοφόροι τους να σκεφτούν, αν θα πεισθούν όταν θα τους πουν με θλιμένο ύφος  “ Έχετε δίκιο αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς . Κινδυνεύει η χώρα. Κάνουμε το καλύτερο. ΄Ηταν αναγκαίο, εδώ που έφτασε την χώρα η διακυβέρνηση της Ν.Δ...” 
Να σκεφτούν οι ψηφοφόροι, αν είναι άξιοι και σέβονται την ψήφο τους κάποιοι δειλοί, άβουλοι και μοιραίοι αντάμα...

 

Εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"

 

“Η τεστοστερόνη της πολιτικής” ξαναχτυπά

Νέο έργο.  Τα γυρίσματα έγιναν στην NET fm και εκπομπή “Αυτήκοος Μάρτυς”.

Πρωταγωνιστής, ο ορισμός της "πολιτικής τεστοστερόνης". Ο ένας και μοναδικός, Ευάγγελος Μεϊμαράκης.

Σκηνές του έργου:
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: “ Κύριε Μεϊμαράκη με αυτά που έχουν συμβεί τις τελευταίες ημέρες εσείς φοβάστε να κυκλοφορήσετε;”
Ε. ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ: “Τι είναι αυτά; Όποιος φοβάται να κυκλοφορήσει να πάει σπίτι του”.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: “Επειδή υπάρχουν κάποιοι που φοβούνται»”
Ε. ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ: “Αυτοί είναι οι ντιντίδες όπως είπε ο Φαήλος, οι φλώροι που λέγαμε εμείς, οι φλούφληδες που λένε κάποιοι άλλοι. Οι σαλονάτοι που λένε κάποιοι άλλοι. Όταν ασχολείσαι με τα κοινά δεν έχει φοβάμαι. Και αντιδρώ άμεσα σε αυτό”.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: “ Άμα φύγει καμιά πέτρα όμως…”
Ε. ΜΕΪΜΑΡΑΚΗΣ: “Να φάει και την πέτρα. Να φάει και το γιαούρτι. Κοιτάξτε όταν εμείς είχαμε πολιτική που τότε ήταν θερμή και σε ένταση, συνελεύσεις στον δικηγορικό σύλλογο που έζησα εγώ και στη βουλή και παντού. Δεν είναι η πολιτική για να κάθεσαι, να περνάς καλά και να πίνει καφεδάκι, να πηγαίνεις στις δεξιώσεις”.

Μια παρατήρηση. Ξέχασε ο κ.Μεϊμαράκης να αναφέρει τις “θερμές εντάσεις”- νταηλίκια,το πάλαι ποτέ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και στην ΟΝΝΕΔ...

Για τα περί πολιτικού πολιτισμού και πολιτικού λόγου της μαγκιάς  τι να πει κανείς...

Πλην του ότι αντέχει ακόμα ο ανδρισμός ως πολιτικό επιχείρημα.

Πλημμυρίζει τις οθόνες, ξεχύνεται από τις λέξεις του μικροφώνου.

Έτοιμος να πατάξει τις … “κάπως” συνειδήσεις που κηλιδώνουν εθνικά δίκαια και το κομματικώς ορθόν.

' Ετοιμος ακόμη και να ασκήσει βία!

Ο υπό αμφισβήτιση των αντιπάλων ανδρισμός, συνεπάγεται μειωμένο κύρος, ενώ ο δικός μας -διαρκώς αποδεικνυόμενος και επιδεικνυόμενος- είναι τεκμήριο ισχύος ( γενικώς και...παντού...)

Εξάλλου, η πολιτική είναι παιχνίδι για άντρες: Το είχε πει και η Ντόρα : “οι πολιτικοί πρέπει να τιμούν τα παντελόνια που φοράνε”...

Πρόκειται για περιπτώσεις όπου ασκείται η πολιτική της τεστοστερόνης.

Υπερβολή και αστείο θα πείτε.

' Ισως βρεθούν κάποιοι να πουν, ότι τέτοιες συμπεριφορές είναι ίδιον των ανδρών που τις εκφράζουν, ίσως  ακόμη πολιτικές και αισθητικές επιλογές κομμάτων τε και ψηφοφόρων.

Σωστό. Αλλά φοβάμαι, ότι το πρόβλημα αφορά πολύ περισσότερους...

"Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Iερή "αγανάκτηση"

Είμαι κατά της όποιας βίας εναντίον οποιουδήποτε. Λεκτικής και ακόμη χειρότερα, σωματικής. Οι ύβρεις, ο εκφοβισμός, η απειλή με λιντσάρισμα ΕΙΝΑΙ βία.

Είμαι όμως και κατά όσων αριστερών ή δεξιών, επιλεκτικά αξιολογούν τις μορφές βίας, αναλόγως αν τους ακουμπάνε ή όχι και αν θέτουν σε κίνδυνο την θωρακισμένη ασφάλεια της διαχρονικής εξουσίας τους.

Τώρα λοιπόν που νιώθουν ότι τους ακουμπά και αμφισβητεί το αλάθητό τους και την εξουσία τους, τώρα που όλοι ρωτούν που ήταν οι πολιτικοί και τι έκαναν όταν ΚΑΤΕΡΡΕΑΝ ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ, όταν κινδύνευαν άνθρωποι από την αναίτια βία αστυνομικών, από την αναίτια βία κατά οπαδών και αθλητών, με την βία κατά μέρους της κοινωνίας από “επαναστάτες”, από την βία του κράτους που ισοπεδώνει ζωές... τώρα οι πολιτικοί, θυμήθηκαν τι σημαίνει βία και ως που φτάνει η politically correct έκφραση αγανάκτησης. Τώρα θυμήθηκαν ΤΟΥΣ ΘΕΣΜΟΥΣ;

Το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους και πρώτοι απ' όλους δίνουν καθημερινές μάχες, στοχοποιώντας ο ένας τον άλλον. Την βλέπουμε στις καθημερινές τους αντιπαραθέσεις με σκοπό τον φανατισμό των οπαδών τους, την βιώνουμε στην πολιτική τους. Πολιτική της μαγκιάς με εκφράσεις καφενείου και ποδοσφαιρικής κερκίδας.

Η Δημοκρατία μας έχει ασφαλώς πολλούς εχθρούς. Ένας όμως από αυτούς είναι και οι πολιτικοί μας, ιδίως εκείνοι που έχουν ταυτίσει τον εαυτό τους με τη χώρα, με τη νομιμότητα, με τη κοινωνική συναίνεση και με την κρατούσα ηθική τάξη.

“Νιώθω εξόχως αγανακτισμένος και ταπεινωμένος ως πολίτης όταν τα μέλη του Κοινοβουλίου φεύγουν μέσα από τον Εθνικό Κήπο”, δήλωσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θ. Πάγκαλος.

Το ίδιο “αγανακτισμένοι” υποιυργοί και βουλευτές, για το κατά πόσο ευτελίζονται οι θεσμοί, αγνοούνται οι νόμοι απαξιώνεται η Βουλή. Κατά πόσο οι ίδιοι νιώθουν εξοργισμένοι και ταπεινωμένοι σε άλλες περιπτώσεις, όπως π.χ. της εισροής χρημάτων στα ταμεία του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., από τα μαύρα κονδύλια της Siemens θα μας πουν;

Βέβαια, όταν γίνεται κάτι που ενοχλεί τους ίδιους "όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο", παρατηρείται "συλλήβδην απαξίωση θεσμών και προσώπων" και άλλα ωραία.

Ο σεβασμός κερδίζεται κύριοι, δε χορηγείται ως τμήμα του βουλευτικού αξιώματος,μαζί με την βουλευτική Mercedes.

Αποδεδειγμένα οι θεσμοί δε λειτουργούν σωστά (άπειρες περιπτώσεις σκανδάλων, κακοδιαχείρισης, ατιμωρησίας...).

Το Σύνταγμα ορίζει πως οι πολίτες φέρουν την τελική ευθύνη προστασίας των θεσμών. Στην περίπτωσή μας, αυτό σημαίνει δράση εναντίων όσων διαχρονικά τους απαξίωσαν και αποκατάσταση των διεφθαρμένων έως και ανύπαρκτων θεσμών.
Με πρώτιστο, αυτόν της Αληθινής Δημοκρατίας

" Η Δημοκρατική της Ρόδου" 

"πάταξον µεν, άκουσον δε"

Καρατζαφέρης: "Δεν κατάλαβαν οι άνθρωποι ότι αν ο Ευρυβιάδης δεν τα είχε βρει με τον Θεμιστοκλή το 480 π. Χ. ούτε αυτούς θα έγραφε η ιστορία, ούτε την ημερομηνία" και πρόσθεσε "η καρέκλα δυστυχώς κάποιων πάνω από την Ελλάδα. Οψόμεθα"
Σαμαράς : ''Ο Θεμιστοκλής και ο Ευρυβιάδης τα βρήκαν μεταξύ τους για να πολεμήσουν και όχι για να υποκύψουν"

Δεν νομίζω πως ήταν πολύ καλοί στην ιστορία και οι δύο πολιτικοί άνδρες. Ούτε καν σ' αυτή των σχολικών εγχειριδίων, στα οποία δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος, ότι ο Θεμιστοκλής εξανάγκασε τον Ευρυβιάδη να τα...βρει μαζί του, εκβιαζοντάς τον στην ουσία.
Υπάρχουν δε "αποχρώσες ενδείξεις", ότι έναν καυγά για το ποιός θα είναι αρχηγός στη μάχη κατά των Περσών τον είχαν.
Συν του ότι ο Ερυβιάδης ήταν "όπου φυσάει ο άνεμος πάω" και κάτι τάλαντα τα "πήρε" για να μείνει να ναυμαχήσει στο Αρτεμίσιο. Πέντε τάλαντα (5) του έδωσε ο Θεμιστοκλής και 3 τάλαντα (τρία) ο Αδάμαντος (ναύαρχος των Κορινθίων). Σύνολο οκτώ (8) και μένω...
Ατυχέστατος λοιπόν ο Ευρυβιάδης ως παράδειγμα, αλλά και το γεγονός στο συνολό του.
Γιατί όπως και να συμφώνησαν, το ζητούμενο ήταν μια μάχη, ένας πόλεμος , μια νίκη εναντίον των Περσών.
Δεν χρησιμοποίησαν την “συναίνεση” ή την ευφυϊα τους για να περικόψουν μισθούς ή συντάξεις, να ξεπουλήσουν και να ισοπεδώσουν τους κατοίκους της χώρας.
Ας αφήσουν λοιπόν τα ιστορικά ευφυολογήματα και τις ιστορικές αναλογίες, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και την ανεπάρκειά τους.
Η αξία των προγόνων δεν κληρονομείται ούτε μεταφέρεται. Είναι όλοι τους κατώτεροι των περιστάσεων και μόνο υπερήφανοι δεν θα έπρεπε να αισθάνονται θυμιζοντάς μας το ένδοξο παρελθόν για να μας πείσουν.
Υπερήφανος μπορεί να είναι κάποιος, μόνο για τα πράγματα που πέτυχε ο ίδιος.
Ας ρίξουν μια ματιά γύρω τους και να μας πουν πόσο υπερήφανοι συνεχιστές της κληρονομιάς των προγόνων είναι...

" Η Δημοκρατική της Ρόδου" (Δημοσιεύθηκε την 1.6.2011)