Δήθεν πόλεις, δήθεν τοπικών αρχόντων

Οικία Ακάβι - Χτίστηκε το 1894, παραχωρήθηκε το 1935, ανακηρύχθηκε διατηρητέο το 1981

Το απύθμενο χρέος των µεγάλων δήμων είναι ένα μέρος του προβλήματος. Το άλλο, ίσως και το πιο ουσιαστικό, είναι ότι καταφέραμε να έχουμε δήμους πνιγμένους στα χρέη και να µην έχουμε πόλεις. Ή, µάλλον, να έχουμε πόλεις πνιγμένες στα σκουπίδια χωρίς πεζοδρόμια για να περπατήσεις, που σε ταπεινώνουν σε κάθε σου βήμα, πόλεις απάνθρωπες, πόλεις που καταρρακώνουν την αξιοπρέπειά σου. ∆ήθεν πόλεις.

Η εξίσωση µοιάζει µαγική: οι δήμοι μετατράπηκαν σε ποταμούς πιστώσεων τα χρόνια της μεγάλης καταστροφής. Τον καιρό της αντιπαροχής, ο Τσαρούχης έλεγε πως µας συμφέρει περισσότερο να πληρώνουμε τους εργολάβους για να µη χτίζουν. Οι δήμοι των µεγάλων πόλεων τον πήραν κατά γράμμα: πληρώνονταν για να µην κάνουν τίποτε, καταβρόχθιζαν εκατομμύρια για να παρακολουθούν την καταστροφή.



Ξέρουμε  πως τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά αν οι δήμοι ήταν βουτηγμένοι στα χρέη µεν, αλλά είχαμε πόλεις για να ζήσουμε δε. Και ο Περικλής έριξε έξω την Αθήνα, πλην όμως έχτισε τον Παρθενώνα.

Φταίει η ανικανότητα των δηµοτικών της αρχόντων; Φταίει η κοινωνία των πελατών; Φταίει το... περίφηµο σύστηµα (ο Θεός να το κάνει σύστηµα); Φταίει ο καπιταλισµός; Φταίνε τα µονοπώλια; Ελα ντε! Ποιος να φταίει;

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, οι θλιβερές φωτογραφίες που πήρε το μάτι μου  στο http://oikologicarodiaka.wordpress.com/ ιστορικών μνημείων και κτιρίων που καταρρέουν, παράλληλα με το χθεσινό δημοσίευμα της «δ» για δημοτικά ακίνητα που πρόκειται να βγουν στο σφυρί.



Οινοποιείο C.A.I.R.  (Compagnia Agricola Industriale Rodi) ιδρύθηκε το 1928



Κτίρια και ιστορικά μνημεία, αφάνταστης ομορφιάς και σημεία αναφοράς της ιστορίας, του πολιτισμού και της πολιτιστικής μας ταυτότητας.

Από αυτούς τους πακτωλούς χρημάτων που έρρευσαν τόσα χρόνια, δεν βρήκαν θέση κάποια ευρώ, ούτε τα ελάχιστα να γίνουν σε κτίρια που ανήκουν στον Δήμο ή στην Περιφέρεια.


Παλιό Γηροκομείο - Το αίσχος σε κοινή θέα

Όχι μόνο για το αυτονόητο της στέγασης υπηρεσιών τους αντί να πληρώνουν ενοίκια, όχι μόνο για το απαραίτητο της διατήρησης της ταυτότητας του τόπου και της ιστορικής και πολιτιστικής μνήμης των κατοίκων του,  αλλά ως δυνατό «εργαλείο» για την προώθηση του τουριστικού προϊόντος για το οποίο όλοι κόπτονται, χαμένοι σε αμπελοφιλοσοφίες εναλλακτικές. Επί χάρτου πάντα και δη σε δύσκολους καιρούς.

Και δυστυχώς γι’ αυτούς και ακόμη δυστυχέστερα για μας,  θάλασσα και ήλιο «πουλάνε» κι αλλού…



Εθνικό Θέατρο «Teatro Puccini» έργο άγνωστου Ιταλού αρχιτέκτονα, χτίστηκε το 1938

 Υ.Γ. Τι θλιβερό αλήθεια να διαβάζεις, ότι θα μισθωθεί το Ενικό Θέατρο σε ιδιώτη αλλά με ρήτρα στο συμβόλαιο, ότι οι κάτοικοι του νησιού θα μπορούν κάποιες ημέρες να έχουν ελεύθερη είσοδο σε συγκεκριμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις. ...

Οι κάτοικοι του νησιού σας ευγνωμονούν κύριοι και νυν και πρώην που θα έχουν την τύχη αυτή στην κληρονομιά τους.

" Η Δημοκρατική της Ρόδου"