14 Nοεμβρίου 1989 o Mάνος Χατζιδάκις ιδρύει την "Ορχήστρα των Χρωμάτων".
"Ο Μάνος Χατζιδάκις οραματιζόταν ένα επίλεκτο συμφωνικό σύνολο, το οποίο να παρουσιάζει πρωτότυπα προγράμματα, με συνδυασμούς έργων που συνήθως δεν καλύπτονται από συμβατικές συμφωνικές ορχήστρες"
Το όραμα του μία ορχήστρα που να ακροβατεί συνειδητά πάνω από τα συνηθισμένα...
Στις 23 Νοεμβρίου, ο ιδρυτής και πρώτος διευθυντής της, διευθύνει στο Θέατρο "Παλλάς",την πρώτη της συναυλία με έργα Bach, Mozart, Vivaldi και Brahms και σολίστ τη Ντόρα Μπακοπούλου.
Ο ίδιος υπήρξε ο διευθυντής και αρχιμουσικός της Ορχήστρας μέχρι το θάνατό του το 1994.
Η τελευταία συναυλία που διηύθυνε ο ίδιος ήταν στις 22 Φεβρουαρίου του 1993 στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, με τίτλο "Διαμαρτυρία κατά του Νεοναζισμού".
Τέλη του 1994, μόλις δηλαδή μισό χρόνο από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι, ο Θάνος Μικρούτσικος, Υπουργός Πολιτισμού τότε, τήρησε την υπόσχεση που είχε δώσει στον ιδρυτή της Ορχήστρας και εξασφάλισε την επιβίωσή της, με τη βοήθεια του κράτους αυτή τη φορά. Έτσι, στις 27 Δεκεμβρίου 1994, ιδρύθηκε νέος φορέας ιδιωτικού δικαίου, επιδοτούμενος από το Υπουργείο Πολιτισμού διατηρώντας την επωνυμία "ΟΡΧΗΣΤΡΑ ΤΩΝ ΧΡΩΜΑΤΩΝ".
Και φυσικά άρχισαν τα προβλήματα. Γιατί άλλες προτεραιότητες είχαν οι κατά καιρούς υπουργοί Πολιτισμού (λέμε τώρα πολιτισμού...) και οι κάθε λογής Ζαχόπουλοι.
' Εμεναν απλήρωτοι μήνες οι μουσικοί για να επιχορηγείται ο κάθε πικραμένος σύλλογος αθλητικός, εκκλησιαστικός ή πολιτιστικός της κάθε Κάτω Ραχούλας.
Ξέρετε...αυτές τις πολιτιστικές εκδηλώσεις με ...επιδοτούμενο το κάθε σαχλοκούδουνο της νεοελληνικής βλαχοποπ.
Εξακολουθούν να είναι απλήρωτοι οι μουσικοί και με έκπληξη διαβάσαν οι φίλοι της μουσικής στις 3 Νοεμβρίου 2010 προσερχόμενοι στο Μέγαρο Μουσικής, για να παρακολουθήσουν τον ετήσιο διεθνή διαγωνισμό"Διεύθυνσης Ορχήστρας, Δημήτρης Μητρόπουλος"-, επιστολή των μουσικών.
Διαβάζουμε μεταξύ άλλων:
"Δυστυχώς, όμως, αυτήν την περίοδο φαίνεται ότι ο πολιτισμός και η καλλιτεχνική δημιουργία δεν εκτιμούνται. Σήμερα λοιπόν πίσω από το αναλόγιο κάθεται ο μουσικός που αγωνιά για την εξασφάλιση του μισθού του. Είμαστε απλήρωτοι εδώ και οκτώ μήνες. Έτσι, αντί να σκεφτόμαστε με χαρά και έμπνευση το πρόγραμμα της επόμενης συναυλίας, εξαντλούμαστε σε ατέλειωτα τηλεφωνήματα, επικοινωνίες και συναντήσεις προκειμένου να διασφαλίσουμε τη νόμιμη και αναγκαία αμοιβή μας..."
Ο σημαντικός Διεθνής Διαγωνισμός "Δημήτρης Μητρόπουλος" για διευθυντές ορχήστρας και συνθέτες, διοργανώνεται κάθε χρόνο από την Ορχήστρα των Χρωμάτων σε συνεργασία με το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Δυστυχώς δεν βλέπουμε στον προγραμματισμό της Ορχήστρας στην ιστοσελίδα της, κάποια άλλη εκδήλωση ως το τέλος της χρονιάς...
Η τελευταία ήταν αυτή της 3ης Νοεμβρίου.
Η τελευταία ήταν αυτή της 3ης Νοεμβρίου.
Βέβαια δεν θα περίμενε ο Μάνος Χατζιδάκης, να είχε διαφορετική τύχη "το τραγούδι του".
Ποιόν αφορούν σήμερα όλα όσα περιγράφει;
Ποιόν αφορά σήμερα ο Πολιτισμός;
"Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια.
Δεν είναι το τραγούδι μου μια μονόφωνη αρτηρία, ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες.
Και μην ξεχάσετε. Σαν φύγετε από ΄δω, δεν σας ανήκει παρά μονάχα το αίσθημα, η σκέψη και τα ερωτήματα, που ολόκληρο το βράδυ σας μετέδωσα μέσ’ απ’ τη μουσική μου. Σ’ εμένα απομένει το τραγούδι, η μαγική στιγμή μου, που είναι μια εξαίσια απάντηση αρκεί να με ρωτήστε. Ρωτήστε με λοιπόν. Κι ύστερα σας παρακαλώ σωπάστε! Γιατί θα τραγουδήσω!
Πιστεύω πως η τέχνη του τραγουδιού αποτελεί κοινωνικό λειτούργημα, γιατί το τραγούδι μας ενώνει μέσα σ’ ένα μύθο κοινό. Κι όπως στον χορό ενώνουμε τα χέρια μεταξύ μας για ν’ ακολουθήσουμε ίδιες ρυθμικές κινήσεις, έτσι και στο τραγούδι ενώνουμε τις ψυχές μας για ν’ ακολουθήσουμε μαζί, τις ίδιες εσωτερικές δονήσεις. Κι όσο για τον κοινό μύθο που δεν υπάρχει στις μέρες μας, τον σχηματίζουμε καινούριο κι απ’ την αρχή κάθε φορά. Κάθε φορά που νιώθουμε βαθιά την ανάγκη να τραγουδήσουμε. "
" Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι" (Μ.Χατζιδάκις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου