Πάμε κι εμεις

Πάμε κι μεις

Στην αυλή του φθινόπωρου

τότε που

Η πλατεία ήταν γεμάτη

με το νόημα που 'χει κάτι

απ' τις φωτιές

Πάμε κι εμείς

Εμείς, του 60 οι εκδρομείς, απόμακροι εξαρχής

εκτός παραδομένου κόσμου εμείς,

ανήλικοι διαρκώς, μα κι απ’το καθεστώς

αμόλυντοι ευτυχώς.

Εμείς, μιας δίψυχης ωδής, παράλογα ανοιχτής,

με συμπεριφορές ανατροπής,

και της βαθιάς μας ζωής, της συντηρητικής,

εμείς οι εκκρεμείς.

Χρονιές, με αίμα και φωτιές,

και Χούντας, κι Ιουλιανές, και της Μεταπολίτευσης φωνές,

αυτού του συρφετού, του δημοκρατικού

του νέου εγωισμού.

Εμείς, υπόγειας διαδρομής, το ‘83 παχύς,

με Τραπεζάκια Έξω ευτυχής,

σε κύμα ξαφνικό, στο Ολυμπιακό,

στο απόλυτο κενό.

Χιονιάς, βραδιές αστροφεγγιάς, το βούισμα της συκιάς,

σ’αυτή την ηλικία, ή μιλάς

της καθεμιάς γενιάς, καινούριας και παλιάς,

ή κλείνεις και σιωπάς.

Σχεδόν...45 ετών, με μπλοκ επιταγών,

χωρίς κανένα αντίκρυσμα εξόν

τη γη του θησαυρού, τους τιτλους τ’ουρανού

το αίμα του θεού.

Πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν

Δυο παιδιά ερωτευμένα

δυο παιδιά του καημού...