Eτούτα εδώ τα μάρμαρα...

Mια είδηση που πέρασε στα "ψιλά".

"Το Μουσείο της Ακρόπολης πήρε το βραβείο του καλύτερου μουσείου στον κόσμο, δια χειρός της Ένωσης Δημοσιογράφων Τουριστικών Συντακτών Μεγάλης Βρετανίας.
To βραβείο παρέλαβε ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού, κ. Γιώργος Νικητιάδης, εκπροσωπώντας την κυβέρνηση, σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο. Ο υφυπουργός, δήλωσε ότι με τη βράβευση αυτή έπεσε και το τελευταίο τείχος, δίνοντας νέα ώθηση στην υπόθεση της επιστροφής των Μαρμάρων στην Ελλάδα".

Αν δεν είχαμε να αναλύουμε ψήφους και μηνύματα, ως καλοί νεοέλληνες θα βλέπαμε αόρατη απειλή πίσω από την βράβευση.
"Μας δίνουν το βραβείο για να ξεχάσουμε τα μάρμαρα που μας έκλεψαν".
Και θα άρχιζε πάλι η συζήτηση, θα θυμόμασταν πάλι τα γκρουπάκια του fb για να κάνουμε κλικ και να γυρίσουν τα μάρμαρα, θα σκίζαμε τα ιματιά μας οι ιδιοκτήτες,
Γιατί μόνο έτσι τα αξιολογούμε και τα διεκδικούμε. Σαν ιδιοκτησία.Από εγωϊσμό.
Και πάντα παρεπιπτόντως.Κάθε φορά που θίγονται τα ιερά και τα όσια της φυλής και μαζί μ’ αυτά ο εγωισμός μας
Μόνο που η Τέχνη είναι οικουμενική.Δεν έχει ιδιοκτήτες.
Τα μάρμαρα αυτά είναι Τέχνη. Μια Τέχνη ενός Πολιτισμού που υπήρχε στη χώρα που ζούμε.

Ενός πολιτισμού που ήταν  νοοτροπία, αισθητική, κουλτούρα, τέχνη, φιλοσοφία, τρόπος ζωής. Τι απ’ όλα αυτά μας έχει απομείνει σήμερα;
Το όραμα;;
Το όραμα ενός ανθρώπου έχει νόημα όταν είναι κι ο ίδιος ζωντανός.
Μνημεία-όμηροι διεκδικήσεων.
Εμείς, που ξιφουλκούμε διαρκώς για το παρελθόν μας, είμαστε οι πρώτοι που νοικιάζουμε τα μνημεία μας σαν να είναι μπουζουξίδικα, αν δεν τα αφήσουμε στη φθορά της αδιαφορίας των κατά καιρούς υπουργείων Πολιτισμού...