Προφητικά...

Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και φάρσα συγχρόνως

.

Γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.

Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.

T.Λειβαδίτης " Αὐτὸ τὸ ἀστέρι εἶναι γιὰ ὅλους μας"

Χωματερές και αναδασώσεις

Στη φωτογραφία, μια από τις πολλές μικρές χωματερές πάνω στο νησί.
Η συγκεκριμένη, ανθεί στην ευρύτερη περιοχή της Κυριακάτικης αναδάσωσης.(Στον δρόμο από τα Πλατάνια προς το Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη) 
Η ευαισθητοποίηση για το πράσινο με πρωτοβουλίες όπως η αναδάσωση, έχουν αποτέλεσμα και νόημα αρκεί να συνδιάζονται και με κινήσεις που θα προφυλάσσουν την κίνηση αυτή.
Όπως, δεν φυτεύουμε για να βρίσκουν περισσότερη τροφή τα κατσίκια που ατάκτως περιφέρονται ή όπως εξαφανίζουμε πρώτα τις χωματερές γύρω τριγύρω για να μην δούμε κάποια στιγμή τα δεντράκια που φυτέψαμε τι ωραία που καίγονται.

Η ευαισθητοποίηση για το πράσινο αντικατοπρίζει σαφώς το επίπεδο ζωής μιας κοινωνίας. Η διαχείρηση των σκουπιδιών όμως βρίσκεται στην κορυφή αυτού του επιπέδου.
Είναι καθαρά θέμα πολιτισμού. Τρόπου ζωής.
Και στην κορυφή αυτής της διαχείρησης, βρίσκεται, όπως πάντα, η Πολιτεία.Η οποία πολιτεία δεν είναι και το καλύτερο παράδειγμα. Δεν έχει το όμοιό της στην αντιμετώπιση του προβλήματος των απορριμάτων.
Ακριβώς η ίδια αντίληψη, με τον ασυνείδητο πολίτη να πετά τα μπάζα, τα σκουπίδια του ή ότι του είναι άχρηστο όπου βρει.
Στο δρόμο, στο οικόπεδο του διπλανού, στο δάσος στην παραλία.Το ότι βρωμίζει και ο ίδιος, εκείνη την στιγμή δεν του λέει κάτι και δείχνει να μην τον ενδιαφέρει.
Αρκεί να είναι το δικό του "σαλόνι" καθαρό και λουσάτο.
Εξάλλου η φωτιά που τυχόν ανάψει και κατακάψει τον τόπο φουντώνοντας από τα χόρτα αδιαφορίας της πολιτείας και από τα δικά του καλούδια ασυνειδησίας, φαίνεται πως μάλλον του ακούγεται πολύ μακρινή ιστορία που αφορά άλλους...
Το δυστύχημα είναι πως υπάρχουν και..."ιδιωτικές χωματερές'. Είναι αυτές που φτιάχνει ο κάθε ιδιοκτήτης οικοπέδου. Περιφραγμένη χωματερή αυτή. Σας απαγορεύει την είσοδο. Είναι κατ' αποκλειστικότητα δικός του ο πολιτισμός.  
Οτι του περισσεύει ή του είναι άχρηστο πάει και το ακουμπά εκεί. Βέβαια η φωτιά που θα βρει προσανάματα κι από 'κει, είναι κι αυτή μια ιστορία που αφορά άλλους. Μη γίνω κακιά και πω πως μπορεί και να τον οφελήσει αν το οικοπεδάκι είναι σε δάσος. Και ως γνωστόν το δάσος στην ελληνική πραγματικότητα μετά γίνεται δάσος από μεζονέτες...

Κι αν εκτός από όλα αυτά, τους αναφέρεις και την κατατρόπωση της αισθητικής σου με τις "δημόσιες" και "ιδιωτικές" χωματερές, θα έχεις την... τύχη να σε κοιτάξουν περίλυποι για την σοβαρή κατάσταση γραφικότητας που σε χτύπησε. 

Καλές οι αναδασώσεις. Όταν δεν εξαντλούνται σε φωτογραφίες και δηλώσεις-ευχολόγια αρμοδίων, σε ευκαιρία για «δράση» πολιτιστικών συλλόγων, για Κυριακάτικο πικ- νικ πολιτών.
Όταν λίγα χιλιόμετρα πιο ‘κει δεν υπάρχει χωματερή που αντικατοπτρίζει την όλη μας φιλοσοφία περί πρασίνου και άλλων πρασίνων αλόγων.
Η Δημοκρατική της Ρόδου

Μη μου χτυπάτε...δεν είμαι εδώ

Αφού διαβάστηκε το κατηγορητήριο ερωτώμενος από τον πρόεδρο περί της ενοχής του απαντά:

 «Ναι, είμαι ένοχος. Όχι όμως γι’ αυτά που έγραψα, αλλά γι’ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα  όσα έπρεπε να γράψω γι’ αυτούς».
 Όταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού του όταν ο ίδιος βρισκόταν στη Μακρόνησο ο πρόεδρος παρατηρεί: «Απορώ ... πώς δεν υπογράψατε μια δήλωση για να σώσετε από τη δοκιμασία εσάς και το παιδί σας...».
Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!»

( Aπό την απολογία του,το 1956 με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας- για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και συγκεκριμένα για το διήγημα «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό».)

"Ποιος μου χτυπά το τζάμι...
Μη μου χτυπάτε ...
Δεν είμαι εδώ ...
Εδώ κατοικεί η μοναξιά με μόνιμη νοικάρισσα τη πλήξη
Το ξέρω ...
είναι σκληρό να φύγεις  χωρίς να προφτάσεις να πεις μια καλημέρα
Γιατί καμιά δεν ήταν καλή ...
Να μην προφτάσεις να κυλήσεις για λίγο τη ρόδα της ζωής
Και ούτε καν την ρόδα των παιχνιδιών σου
Να μην προφτάσεις να ξεφυλλίσεις το αλφαβητάρι της αγάπης
Και ούτε και να διαβάσεις την απορία που πλέει μες τα μάτια των γοδιών
Να μην προφτάσεις να μιλήσεις για έρωτα από ένα μπαλκόνι του Απρίλη
Να μην προφτάσεις να σφουγγίσεις τον ιδρώτα σου ...κι ούτε καν να ιδρώσεις ...
Να μην προφτάσεις να δείξεις το φεγγάρι στα δυο μάτια που τόσο το καρτερούν
Κι ούτε να ουρλιάξεις από θυμό στους επαγγελματίες της βαρυκοϊας ...
Μα ... ας είναι ...
εγώ υποκλίνομαι ...
Κι απ όλα όσα δεν πρόφτασα κείνο που με καίει πιο πολύ
Είναι που δεν πρόφτασα  να πω ένα απαγορεύεται
Το πρώτο της ζωής μου ......
Ν' απαγορεύσω στ' άγουρα παιδάκια  να παίζουν τους πολέμους ."

Στη μνήμη του συγγραφέα που κράτησε συντροφιά σε παιδικές και νεανικές νύχτες μετρώντας τ' άστρα μαζί με το Μέλιο, περιμένοντας τις κερασιές ν' ανθίσουν...
Κι έγιναν φανάρι αναμμένο τα λόγια και μ' αυτό...

"...Τ' αναμμένο το φανάρι της καρδιάς μου μες στη νύχτα
φωτίζω την πόρτα σου, Μενέλαε. Σε βρήκα.
Περάστε αδέλφια. Το σπίτι του όλους μας χωράει.
Εδώ μένει ένας άνθρωπος που καίγεται απ' τον ήλιο της καρδιάς του και φωτίζει. (1955 Γιάννης Ρίτσος )

Πράξη αντίστασης

«Η οικονομική κρίση και η ανεργία έχουν πλήξει χιλιάδες οικογένειες που ιδίως τούτες τις μέρες δοκιμάζονται σκληρά. Είναι καθήκον όλων μας να τις στηρίξουμε και να ενισχύσουμε την κοινωνική αλληλεγγύη».
Η δήλωση είναι του Πρωθυπουργού ο οποίος χειρίζεται την κρίση και την ανεργία σαν να ήταν φυσικά φαινόμενα από τις συνέπειες των οποίων πρέπει να προστατευθούμε. Στα καταφύγια λοιπόν! Της Εκκλησίας, του Δήμου, των Κοινωνικών Παντοπωλείων. Μαζεύουμε τρόφιμα από κοινού οι θύτες και τα θύματα, επιστρατεύοντας αποκλειστικά την ατομική μας συνείδηση, για να τα προσφέρουμε σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη.

Ζούμε μια πρωτοφανή κατάσταση στην οποία καλούμαστε να χτίσουμε απ'την αρχή νέες κοινωνικές δομές, κανόνες, να οργανώσουμε νέες παραγωγικές διαδικασίες, τρόπους κάλυψης των αναγκών.

Είμαστε σαν μια ομάδα ναυαγών σε ένα ακατοίκητο νησί που πρέπει να οργανώσουν την επιβίωσή , αντιμετωπίζοντας ταυτόχρονα και τα εμπόδια που βάζουν οι ισχύουσες δομές και κανόνες της πολιτείας.

Οι κύριοι με τις γραβάτες και τα κουστούμια που επανδρώνουν το μηχανισμό διαχείρισης της κοινωνίας, είναι αυτοί που σκοπίμως μας οδήγησαν εδώ που βρισκόμαστε και είναι ανόητο να σκεφτόμαστε ότι θα αλλάξουν κατεύθυνση, ότι θα εργαστούν για την κάλυψη των βασικών αναγκών των πολιτών.

Αφού μας αποδυνάμωσαν, αποφάσισαν ότι δεν υπάρχει λόγος να ασχολούνται μαζί μας. Έτσι κι αλλιώς, δεν αποτελούμε κίνδυνο.
Έχουν από την μια πλευρά τα ΜΜΕ και από την άλλη τα ΜΑΤ να μετατρέπουν κινήσεις διαμαρτυρίας σε κόλαση, για να τιθασεύονται οι ανήσυχοι και να παραδειγματίζονται οι υπόλοιποι.

Όσο συμμετέχουμε στο παιχνίδι, είμαστε καταδικασμένοι να εξαφανιστούμε.
Απ’ την άλλη, έτσι όπως είναι τα πράγματα, μοιάζει αυτοκτονία να βγούμε από το σύστημα αν προηγουμένως δεν εξασφαλίσουμε τρόπους αξιοπρεπούς κοινωνικής διαβίωσης.
Πως θα γίνει αυτό; Με αλληλεγγύη.  Αλλά όχι αυτή την μπερδεμένη με την ελεημοσύνη και την φιλανθρωπία.
Η αλληλεγγύη είναι μια πράξη αντίστασης και αγώνα που κινδυνεύει η σημασία της να χαθεί από την πολύ χρήση.
Με αυτή την αλληλεγγύη. Ως πράξη αντίστασης!

Ας αρχίσουμε να αναπτύσσουμε ένα άλλο σύστημα, ξεκομμένο από το γνωστό, με ανεξάρτητη πορεία, ικανό να καλύπτει την Ανάγκη. Κάθε ανάγκη!
Μέσα από κάθε γειτονιά, κάθε χωριό. Μέσα από ομάδες και μακριά από «καπελώματα». Μακριά από τις επικλήσεις τους περί "εθελοντισμού" και "αλληλεγγύης" με σκοπό να καλύψουν ανάγκες τις οποίες το ίδιο το σύστημα δημιούργησε και χάσκει ανίκανο τώρα να διαχειρισθεί.

Ας συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε μπροστά μας δύο επιλογές. Η μία είναι αυτή του συστήματος που μας θέλει να ζούμε εξαθλιωμένοι, τρέχοντας σαν ποντίκια για να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες μέσα από την «αλληλεγγύη» των κοινωνικών παντοπωλείων.

Η άλλη επιλογή είναι να βγούμε από το στημένο παιχνίδι του συστήματος για να επιζήσουμε μέσα από την κοινότητα των ανθρώπων μέσα από την ανάγκη και την ομορφιά της δημιουργικής ζωής.

Κι εμείς, που ακούμε από παντού ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ή ότι είμαστε άξιοι της τύχης μας, αν δεν το ανακαλύψουμε πολύ γρήγορα αυτό, αν αφήσουμε να κακοποιούν την πραγματική έννοια της λέξης αλληλεγγύη με γεύματα για αστέγους , θα είμαστε στο έλεος της «αλληλεγγύης» τους με σπόνσορα τον ΣΚΑΪ και λοιπών ευαγών ιδρυμάτων.

H Δημοκρατική της Ρόδου 21.1.2012

«Πέντε δυσκολίες»

Μια φράση του Μπρεχτ που έπεσε στην αντίληψή μου από τα πολύ ενδιαφέροντα που βλέπει κάποιος στο διαδίκτυο και σε τόπους κοινωνικής δικτύωσης ήταν αφορμή και να ψάξω το μικρό βιβλιαράκι «Πέντε δυσκολίες», ένα από τα πολιτικά κείμενα του Μπρεχτ. Πώς να ανακαλύπτουμε την αλήθεια. ΄Ενας οδηγός προσέγγισης της αλήθειας στους «καιρούς της αδυναμίας»:

 "Στους καιρούς της αδυναμίας συχνά δεν λείπει η σωστή γραμμή, αλλά η μία γραμμή... Όλα είναι εδώ, όλα όμως είναι πάρα πολύ. Δεν λείπουν οι προτάσεις, γίνονται δεκτές όμως πάρα πολλές. Δεν λείπουν οι σωστές διαπιστώσεις, τις ξεχνάμε όμως πολύ γρήγορα. Στους καιρούς της αδυναμίας είναι κανείς στρατευμένος και δεν στρατεύεται. Στους καιρούς της αδυναμίας πολλά είναι σωστά, όμως ταυτοχρόνως πολλά είναι αναγκαία και λίγα μπορούν να γίνουν..."

Χρειάζεται θάρρος, εξυπνάδα, τέχνη, κρίση και πονηριά λέει ο Μπρεχτ. Όλα μαζι γιατί αλλιώς, η αλήθεια θα μείνει μισή, βορά στη ψευτιά και την αμάθεια από όσα γράφονται ή λέγονται.

"Κι η τέχνη πρέπει, σ’ αυτούς τους καιρούς των αποφάσεων ν’ αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο μιας μικρής μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν μια πίστη που πρέπει πρώτ’ απ’ όλα να είναι τυφλή, και μπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια. Μπορεί να παραδώσει τον άνθρωπο στις συγχύσεις, τις αυταπάτες και τα θαύματα, και μπορεί να παραδώσει τον κόσμο στον άνθρωπο. Μπορεί να μεγαλώσει την αμάθεια και μπορεί να μεγαλώσει τη γνώση. Μπορεί να κάνει έκκληση στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους καταστρέφοντας, και στις δυνάμεις που αποδείχνουν τη δύναμη τους βοηθώντας.

Όποιος σήμερα θέλει να πολεμήσει την ψευτιά και την αμάθεια και να γράφει την αλήθεια έχει ξεπεράσει το λιγότερο πέντε δυσκολίες. Πρέπει να έχει το θ ά ρ ρ ο ς να γράφει την αλήθεια παρόλο που παντού την καταπνίγουν· την ε ξ υ π ν ά δ α να την αναγνωρίσει παρόλο που τη σκεπάζουν παντού· την τ έ χ ν η να την κάνει ευκολομεταχείριστη σαν όπλο την κρίση να διαλέξει εκείνους που στα χέρια τους η αλήθεια θ’ αποχτήσει δύναμη· την π ο ν η ρ ι ά να τη διαδώσει ανάμεσα τους."

H Δημοκρατική της Ρόδου

Καιρός φέρνει τα λάχανα…

Καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια και τους λαχανόκηπους, που όπως μαθαίνουμε από τον τοπικό τύπο συζητά να δημιουργήσει ο Δήμος : « κατά τα πρότυπα  του εξωτερικού, προκειμένου να ανακουφίσει τους άπορους στο νησί. Οι δημοτικοί λαχανόκηποι είναι  κάποια μέτρα γης, που θα παραχωρηθούν σε άπορους πολίτες πέριξ του αστικού ιστού στη περιοχή Μόντε Σμιθ, όπου εκεί  θα μπορούν να καλλιεργούν διάφορα ζαρζαβατικά για να έχουν φαγητό!»

Θα μου πείτε… μα θα γκρινιάξεις και γι’αυτό;

Ναι! Γιατί στο εξωτερικό δεν έφτιαξαν λαχανόκηπους για να έχουν φαγητό οι άποροι , ελεώντας τους με κάποια μέτρα γης.

Μετρούν περισσότερα από 150 χρόνια οι αστικοί δημοτικοί λαχανόκηποι, στην ιστορία των πόλεων, σε Ευρώπη και ΗΠΑ, εκπαιδεύοντας τους πολίτες τους στη βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους , ενθαρρύνοντας την κοινωνική αλληλεπίδραση, την αυτονομία, ομορφαίνοντας ταυτόχρονα τις γειτονιές διατηρώντας πράσινους χώρους, δημιουργώντας ευκαιρίες για άσκηση, αναψυχή, εκπαίδευση μειώνοντας ταυτόχρονα την εγκληματικότητα, ευκαιρίες οικονομικής ανάπτυξης και αύξησης του εισοδήματος αλλά αλλά και να μπορούν να διασφαλίζουν οι κάτοικοι τα αναγκαία για τη διαβίωσή τους, όταν τα εισοδήματα τους δεν επαρκούν,

 Και άλλα… άγνωστα σε μας, όπως την ενθάρρυνση για την διαμόρφωση και εξάπλωση εθνικών και περιφερειακών κοινοτικών δικτύων, την ανάπτυξη πηγών υποστήριξης κηπευτικής και πρασίνου, της έρευνας και της ανάπτυξης εκπαιδευτικών προγραμμάτων, με στόχο την επέκταση της κοινοτικής κηπευτικής των ντόπιων προϊόντων.

Θα γκρινιάξω, γιατί τόσα χρόνια τι κάνουν;
Ποιος ασχολήθηκε και πότε με όλα αυτά;
Και πώς να ασχοληθεί, όταν η γενικότερη πολιτική έχει αφήσει χρόνια τώρα  τους ανθρώπους που ασχολούνται με την γη, έρμαια , βορά στους αέρηδες και τις ασθένειες των προϊόντων,(και στα κατσίκια ενίοτε...) της  ανύπαρκτης αγροτικής, αναπτυξιακής πολιτικής, πλην αυτής των επιδοτήσεων με τα γνωστά αποτελέσματα και κατ' επέκταση ανύπαρκτης και στην περιφέρεια, στους δήμους, για τους γνωστούς λόγους, εξαντλούμενοι  σε συσκέψεις επί συσκέψεων, αρμοδίων και συναρμοδίων φορέων, με γενικά και αόριστα «Να το δούμε», «χρειάζεται τούτο, χρειάζεται 'κείνο», «να ενισχύσουμε την ανταγωνιστικότητα», «να προωθήσουμε τα τοπικά προϊόντα» Να, θα, και λοιπά. Καμιά απάντηση, ουδεμία πρόταση. Και πού να τις βρουν αφού δεν υπάρχουν;

Γιατί εάν υπήρχαν

1. Οι λαχανόκηποι θα είχαν δημιουργηθεί εδώ και χρόνια, έστω για τους μισούς λόγους που υπάρχουν εδώ και χρόνια σε άλλες χώρες. 

2.Και εφ' όσον θα υπήρχαν, θα γινόταν και το αυτονόητο. Η χρησιμότητά τους σε περιόδους εκτάκτων αναγκών.Που σημαίνει, ότι δεν θα χρειαζόταν τώρα κάποιοι ελεήμονες να μοιράζουν κομμάτια γης στους απόρους για να έχουν να φάνε. Εκτός και εάν έτσι έχουν αντιληφθεί την αναπτυξιακή, αγροτική, οικονομική, πολιτιστική πρόοδο του τόπου τους.

...σαν να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι...

"Γεννήθηκα το 1921, στις 9 Μαρτίου, στην Αθήνα, Ο πατέρας μου λεγόταν Παντελής και η μητέρα μου Ευτέρπη. Έχω έναν αδελφό, τον Γιάννη, δέκα χρόνια μεγαλύτερό μου. Εγώ ήρθα στη ζωή μετά το θάνατο του μοναδικού κοριτσιού που είχαν οι γονείς μου, της Νανάς. Ο Γιάννης και η Νανά είχαν διαφορά ενός έτους. Όταν πέθανε η Νανά, σε ηλικία επτά ετών, ο πατέρας και η μητέρα θέλησαν να την αντικαταστήσουν. Περίμεναν, λοιπόν, ότι το παιδί που θα 'ρθει θα είναι κορίτσι. Δυστυχώς, δεν ήταν. Ήμουν εγώ!

Aπό τα έξι χρόνια μου και μετά δεν μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου να μην είναι ερωτευμένος, δηλαδή συγκινημένος με κάποιο πρόσωπο. Θα 'λεγα πως ήμουν ερωτευμένος με τον έρωτα... Eνώ δηλαδή ήμουν ένα πολύ κεφάτο παιδί, ξαφνικά, μελαγχολούσα φοβερά κι έγραφα θλιμμένα ποιήματα. Mε μελαγχολούσαν αυτοί οι έρωτες... Ή η ζωή.

 Πολλοί με ρωτούν αν το Χορν είναι το πραγματικό μου όνομα ή αν είναι ψευδώνυμο. Ομολογώ ότι αυτή η ερώτηση μ' έχει πολύ ταλαιπωρήσει. Είναι, όμως φυσικό να γεννιέται αυτή απορία στους ανθρώπους, αφού το όνομα Χορν δε μοιάζει καθόλου ελληνικό. Ναι, η καταγωγή μου από τη μεριά του πατέρα μου δεν είναι ελληνική. Ο παππούς μου ήταν Αυστριακός. Οι Χορν δεν είμαστε από τους Βαυαρούς που ήρθαν με τον Όθωνα. Ο πατέρας του πατέρα μου ήρθε πολύ αργότερα στην Ελλάδα. Ερωτεύτηκε τη γιαγιά μου, βέρα Ελληνοπούλα, και την παντρεύτηκε. Τα πρώτα χρόνια μετά το γάμο τους έζησαν στην Τεργέστη, Εκεί γεννήθηκαν και οι πατέρας μου και ο αδελφός του.

Όταν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών, στο θερινό θέατρο Παρκ, της οδού Χέυδεν, όπου ήταν εγκατεστημένος ο θίασος της μεγάλης Μαρίκας, ανέβασαν τη «Μαμά Κολιμπρί» του Μπατάιγ.

Το έργο ήθελε κι ένα νέο της τότε ηλικίας μου και πήγα.
Αυτή μάλιστα η εμφάνισή μου ενίσχυσε αφάνταστα τη διάθεση που είχα ήδη αρχίσει να έχω αναφορικά με το θέατρο. Και θα μου μείνει αξέχαστη αυτή η πρώτη μου επικοινωνία από τη σκηνή με το κοινό.

Ευτύχησα να έχω σπουδαίους δασκάλους. Τον Παπαγεωργίου, τον Βεάκη, τον Μουζενίδη, αλλά, κυρίως, τον Ροντήρη, στον οποίο χρωστάω πάρα πολλά και πάνω απ' όλα το φανατισμό μου. Αν δε φανατιστείς στα νιάτα σου, αν δε πιστέψεις δηλαδή, μ' όλη σου την ψυχή σ' αυτό που διάλεξες και αυτόν που σε καθοδηγεί, δεν κάνεις τίποτα ουσιαστικά.

Το '45 πήγαμε τουρνέ θίασος Μανωλίδου - Αρώνη - Χορν. Χάλασε κόσμο! Η Αίγυπτος τότε ήταν χίλιες και μία νύχτες. Μετά την Κατοχή και τα Δεκεμβριανά, πλούτος, βαμβάκια, πάμπλουτοι! Βασιλιάδες! Έπαιξα Άμλετ στην Κύπρο και την Αίγυπτο. Εξετάζοντας αναδρομικά τον εαυτό μου, με κάνει να μη λαχταρώ να επαναλάβω το ρόλο. Δεν ξανάπαιξα Άμλετ, γιατί ο φόβος έφερε την αποστροφή. Και η αποστροφή την αδιαφορία. Δε θέλω πια να ξαναπαίξω Άμλετ. Ύστερα, έχω δει 4-5 εξαίσιες ερμηνείες του. Τι παραπάνω θα μπορούσα να προσθέσω;»

(...) To '52 o Γιώργος Παππάς είχε ήδη κλείσει συμφωνία με την Έλλη Λαμπέτη και οι δύο μαζί μου είπαν ν' αποτελέσουμε ένα καλλιτεχνικό τρίπτυχο.

Δέχθηκα με ξεχωριστή ικανοποίηση και η συνεργασία εκείνη, που βασίστηκε σε μια αληθινά έξοχη θεατρική συνεννόηση, κράτησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια. (...) Με την Έλλη παίζαμε μαζί σε κάτι μουσικές κωμωδίες στο Ρεξ, στην Κατοχή. Ήταν μαθήτρια σε μια δραματική σχολή που είχε φτιάξει η Κοτοπούλη. Υπήρχε μια αντιπάθεια μεταξύ της Έλλης Λαμπέτη και εμού, ελεεινή. Δεν μπορούσε να υποφέρει ο ένας τον άλλον. Ξέρετε τι λένε, οι Γάλλοι, ότι το μίσος από τον έρωτα απέχει ένα βήμα».

(...) «Όταν ήμουν μικρός κι έβλεπα επιθεωρήσεις, διασκέδαζα πάρα πολύ κι ονειρευόμουν να κάνω κι εγώ κάτι ανάλογο κάποτε.
Ο Μάνος Χατζιδάκις, που τον θαυμάζω και ως μεγάλο ταλέντο και ως σπουδαίο μυαλό, μου 'δωσε αυτήν την ευκαιρία.
Και διασκέδασα πραγματικά πάρα πολύ.
Η "Οδός Ονείρων" είχε το στοιχείο της αναζητήσεως. Και ήταν αυτό πολύ σημαντικό. Αν γραφτεί ποτέ η ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου, ο ιστορικός πρέπει να σταθεί στην "Οδό Ονείρων"».

"...H ζωή είναι σαν να κάνεις ένα μακρινό ταξίδι. Αλλιώς αισθάνεσαι όταν ξεκινάς, αλλιώς όταν πλησιάζεις προς το τέλος. Kι εγώ έχω την εντύπωση ότι φτάνω λιγάκι προς το τέλος του ταξιδιού. Ετοιμάζομαι να κατέβω..."
 Ήταν κάποια από τα τελευταία λόγια του...
"Kατέβηκε" στις 16.1. 1998

S.O.S

Ο Δήμαρχος χαρακτήρισε «ντροπή» το γεγονός, ότι αδέσποτα κατσίκια καταστρέφουν τον βιότοπο της Κοιλάδας με τις Πεταλούδες, τα τελευταία 20 χρόνια και δήλωσε ότι δεν θα υπάρξει «καμία ανοχή» για τη νέα τουριστική σαιζόν.

Πλην του ότι καμία «ανοχή» δεν θα πρέπει να υπάρχει όχι μόνο εν όψει τουριστικής σαιζόν, αλλά και τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου προς τέρψιν και των ιθαγενών, να παρακαλέσω τον κύριο Δήμαρχο και τους αρμοδίους, να μην δείξουν καμία ανοχή και για μια άλλη καταστροφή υγρότοπου, όπου ζει ένα ενδημικό είδος, δηλαδή ένα ζώο που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Το γκιζάνι.



Γκιζάνια σε μια νερολακούβα του Γαδουρά (φωτ.Μ.Σαρρής)



Το μικρό αυτό ψαράκι, που έχει χαρακτηριστεί ως κινδυνεύον είδος , σύμφωνα με την επικαιροποιημένη έκδοση του Κόκκινου Βιβλίου των Απειλούμενων Ζώων της Ελλάδας.

Η κύρια απειλή για τον πληθυσμό του, είναι η ανεπάρκεια νερού που γίνεται έντονη λόγω κλιματικών αλλαγών, οι οποίες στερεύουν ολοένα και πιο γρήγορα τα ποτάμια και τα ρυάκια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Σαν να μην έφτανε αυτό, κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες παίρνουν τις τζιπάρες τους και…παίζουν  στο σημείο που ο Γαδουράς πέφτει στο φράγμα.

Στο σημείο αυτό, υπάρχουν πάρα πολλά γκιζάνια, που δυστυχώς σταματά η πορεία τους έως εκεί, με τη βοήθεια κάποιων που την είδαν  Camel Trophy.

Μάρτυρες για το γεγονός και της ύπαρξης πολλών γκιζανιών (σε νερολακούβες,  σε χειμάρους και ρυάκια που χύνονται στο φράγμα ) αλλά και της ύπαρξης των οδηγών που… παίζουν είναι πολλοί φίλοι της φύσης και του βιότοπου της περοχής.

Τα γκιζάνια, παρ’ όλο που δεν έχουν αναδειχθεί και δεν έχουν την φήμη των πεταλούδων, δεν παύουν να είναι παγκόσμια αποκλειστικότητα της Ρόδου. Μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο, θα έπρεπε να προστατεύεται και όχι να κινδυνεύει να εξαφανισθεί.

Κι αν είναι δύσκολο κάποιος να τα βάλει με τις κλιματικές αλλαγές, δεν είναι δύσκολο να βάλει στη θέση τους μερικούς ανεγκέφαλους και μάλιστα σε περιοχή που εξελίσσεται σε εκπληκτικό υγρότοπο λόγο του φράγματος και συμπληρώνει τον ήδη υπάρχοντα βιότοπο . 

Και υγρότοποι χαρακτηρίζονται μέχρι και οι νερολακούβες που υπάρχουν γκιζάνια και που είναι η… χαρά των «τα παιδία παίζει με τα 4x4).

Ερωδιός και πρασινοκέφαλη πάπια(φωτ.Μ.Σαρρής)

Που όχι μόνο καταστρέφουν πληθυσμούς του υπό εξαφάνιση μοναδικού γκιζανιού, αλλά διαταράσσουν και τους κατοίκους του γύρω βιότοπου ( μεταξύ των οποίων αργυροτσικνιάδες, κορμοράνοι, ερωδιοί, πρασινοκέφαλες πάπιες είδη σπάνια για το νησί)

Μια καμπάνια ενημέρωσης για το μοναδικό στον κόσμο γκιζάνι, μια καμπάνια προστασίας του, είναι νομίζω σαν πρώτο βήμα απαραίτητη για ευαισθητοποίηση όλων μας. Ίσως έτσι, μπορέσουμε να πάμε και σε επόμενα βήματα, σ' αυτά τα περί εναλλακτικού τουρισμού και να κάνουμε πράξη τα εναλλακτικά σχέδια επί χάρτου, μέσα από την "εκμετάλλευση" και του φυσικού πλούτου της Ρόδου.
Κάνετε κάτι και γι’ αυτό κ. Δήμαρχε. Η Ρόδος είναι πολλά πράγματα. Και ένα από αυτά, είναι και η φύση της, που μάλλον δεν έχει αναδειχθεί όσο πρέπει στα μάτια ιθαγενών τε και τουριστών.

 Ο βάτραχος Καρπάθου- Ρόδου  pelophylax serigensis(φωτ.Μ.Σαρρής)

Υ.Γ. Σύμφωνα με μαρτυρίες ειδικών στους υγρότοπους υπάρχει ακόμη ένας είδο υπό εξαφάνιση. Ο βάτραχος Καρπάθου- Ρόδου  pelophylax serigensis.

(Οι φωτογραφίες είναι του Μανώλη Σαρρή, ενός εκ των φίλων του υγρότοπου και βιότοπου της περιοχής και που με λύπη τους μας περιέγραψαν το γεγονός του Camel Trophy Γαδουρά)

"Η Δημοκρατική της Ρόδου"15/1/2012

Σαν να μην πέρασε μια μέρα

Αυτή η ιστορία με την επιτροπή που θα αποφανθεί για το Νοσοκομείο της Ρόδου εάν «είναι από τα πληρέστερα νοσοκομεία της περιφέρειας και συγκρίνεται με τα νοσοκομεία του Κέντρου» όπως λέει η 2^η Υ. ΠΕ ή όχι, όπως λένε τα κακά…ραδιόφωνα οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις , μου θυμίζει τις κατά καιρούς επισκέψεις πρωθυπουργών, το πάλαι ποτέ, στους καιρούς των ανέμελων παχέων αγελάδων στα Νοσοκομεία.

Ειδοποιημένοι για την επίσκεψη του πρωθυπουργού, εξαφάνιζαν ράντζα από τους διαδρόμους και ότι μπορούσε να χαλάσει την εικόνα των… μεταρρυθμίσεων του, περί την Υγεία.

Χαμογελαστοί πρόεδροι, χαμογελαστοί γιατροί, χαμογελαστό προσωπικό με επικεφαλής τον ακόμη πιο χαμογελαστό υπουργό υγείας, υποδέχονταν τον πρωθυπουργό και τον έκαναν βόλτα στο ω! του θαύματος χωρίς προβλήματα νοσοκομείο.

Μετά από μερικές ημέρες πήγαινε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ω! του θαύματος έβρισκε ένα νοσοκομείο «τριτοκοσμικό», στο οποίο μέχρι και κατσαρίδες σκότωνε, αυτός ο ίδιος στα μαγειρεία ( ο κ. Καραμανλής είχε βρει και είχε σκοτώσει μία…)

Κάπως έτσι, ή μάλλον ακριβώς έτσι, φτάσαμε εδώ.

Μόνο που έχω την εντύπωση ότι συνεχίζουμε. Με πρακτικές Μαυρογιαλούρου,των κυρίων «κατόπιν πρωτοβουλιών μου» που παραπέμπουν σε άλλες δεκαετίες.

Σαν να μην πέρασε μια μέρα….

Τελικά όταν λένε ότι γυρίζουμε στα ’50 αυτό εννοούν;

" H Δημοκρατική της Ρόδου" 12/1/2012

Νεκροτομή

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη για τα ποσοστά των αυτοκτονιών στην Ελλάδα την τελευταία τριετία 2009 - 2011, προκύπτει,ότι 1.727 άνθρωποι έβαλαν τέλος στη ζωή τους, την περίοδο από το 2009 έως 10.12.2011.
Στο έγγραφό του ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη επισημαίνει ότι « η συγκεκριμένη μορφή αυτοπροσβολής αποτελεί αναμφίβολα μείζον κοινωνικό ζήτημα που πρέπει να απασχολεί όλους μας, Πολιτεία, πολίτες, επιστημονική κοινότητα, γονείς, συναρμόδιους φορείς και «καθένας μας πρέπει να συμβάλει στην πρόληψη και την αποτροπή εκδήλωσης τέτοιων αυτοκαταστροφικών ενεργειών, στο βαθμό που του αναλογεί και δύναται». « Πολυπαραγοντικό φαινόμενο» όπως είπε
« που σχετίζεται με εξωγενείς παράγοντες (κοινωνικούς, οικογενειακούς, επαγγελματικούς κλπ) όσο και με ατομικούς -εσωτερικούς (ψυχολογικοί, συναισθηματικοί, προσωπικότητα ατόμου κλπ.)»

Ωραίες οι διαπιστώσεις-εκθέσεις ιδεών.

Αλλά όχι για την στιγμή αυτή  και μάλιστα από όσους διαχειρίζονται την κρίση.

Μια διαχείριση που και οι ίδιοι οι διαχειριστές ομολογούν την αποτυχία της.

Μια κρίση που έχει οδηγήσει πολλούς συμπολίτες μας στην ανέχεια, στην φτώχεια, στους δρόμους, στην απόγνωση, στην κατάθλιψη.

Και για το ότι κάποιοι συμπολίτες μας, δεν άντεξαν τον εξευτελισμό τους, υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί  κύριε της προστασίας του πολίτη.

Οι πολιτικές σας οδήγησαν και οδηγούν τους συμπολίτες μας σε τέτοια απονενοημένα διαβήματα. Δεν είναι όλοι ούτε τρελοί, ούτε αυτοκτονούν από έρωτα.

Κάτι που να λέγεται κοινωνική μέριμνα, με πρόγραμμα συστηματικό και μακροπρόθεσμο για τους συμπολίτες μας που βρίσκονται σε σημείο απόγνωσης έχετε να μας πείτε; Ας είναι και τώρα, αφού δεν ήσασταν ικανός να προβλέψετε ως οφείλατε, να υπάρχει δίχτυ ασφαλείας για τις..."παράπλευρες απώλειες" των εθνοσωτηρίων μέτρων, χθες!

Αν κάποτε πάψετε να ασχολείσθε με τον Κουλούρη και τους...ήρωες αστυνομικούς που του έκοψαν κλήση, θυμηθείτε να ασχοληθείτε και με τα σοβαρά κι αφήστε  στους ειδικούς να μας ενημερώνουν για τους παράγοντες που οδηγούν στην αυτοκτονία.

Άλλη είναι η δουλειά σας κι όχι να νεκροτομείτε και να μας ανακοινώνετε τα ευρήματα της νεκροτομής.

Λεφτά υπάρχουν

Δεν υπάρχουν χρήματα για την CAIR λέει.
Αδυνατεί το υπουργείο σε τέτοιους καιρούς να συντρέξει, αδυνατεί να της χορηγήσει δάνειο και η Αγροτική Τράπεζα λόγω προβλημάτων δανειακής επάρκειας της τράπεζας.
Με μοναδική λύση να χρειαστεί να πουλήσει ότι περιουσιακό στοιχείο απέμεινε στην CAIR και με χλωμό το ενδεχόμενο να σωθεί έστω και με αυτό τον τρόπο.

Μάλιστα!
Έχουμε και λέμε:
Τα κόμματα εξουσίας, χρωστούν συνολικά στις Τράπεζες κοντά 250 εκατ.ευρώ.
Το ΠΑΣΟΚ, χρωστά 114 εκατ. ευρώ, με οφειλές στην Αγροτική Τράπεζα σχεδόν 97 εκατομμύρια, στην Μarfin Εγνατία 10 εκατομμύρια, στην Τράπεζα Πειραιώς 5 εκατομμύρια.
Η Ν.Δ. χρώστά 120 εκατ. ευρώ, με οφειλές στην Αγροτική Τράπεζα 105 εκατομμύρια ευρώ και την Τράπεζα Πειραιώς 15 εκατομμύρια ευρώ.
Πόσο μας κάνουν 105 εκατ. και 97 εκατ.;
Φτάνουν και περισσεύουν για την CAIR.
Για το χάλι της οποίας, δεν είναι άμοιροι ευθυνών και τα δύο.
Η CAIR έπαιρνε σωρηδόν δάνεια, τα οποία είτε έμπαιναν σε ρυθμίσεις που κατέληγαν ακόμη και σε διαγραφές με υπουργικές αποφάσεις, είτε κατάσχονταν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία της που ήταν υποθηκευμένα.
Είναι αφερέγγυα η CAIR λέει η Αγροτική, τώρα που δεν έχει τίποτε να υποθηκεύσει .
Ενώ τα κόμματα ε;;  Φερεγγυότατη η υποθήκη των κρατικών επιχορηγήσεων μέχρι το 2019! με την οποίο δανειοδοτήθηκαν.
Η δε διαχείριση των κομμάτων τους άριστη. Απλήρωτοι οι υπάλληλοι τους απειλούσαν με… κατάληψη.

Λεφτά υπάρχουν για την CAIR. Το βλέμμα της διεκδίκησης, σ’ αυτούς που πρέπει.
Απ’ αυτούς που την έφτασαν στο σημείο αυτό, κοντεύοντας να κομματικοποιήσουν μέχρι και τα… σταφύλια.
Ας πουλήσουν αυτοί περιουσία των κομμάτων τους, να αποπληρώσουν τα χρωστούμενα τους στην Αγροτική να μπορέσει να λύσει προβλήματα δανειακής επάρκειας.

"Η Δημοκρατική της Ρόδου"

Η πίπα της ...ειρήνης, η φωτογραφία της χρονιάς

Το «Τάιμ» αφιέρωσε το εξώφυλλό του, σε έναν νέο με το στόμα και τη μύτη σκεπασμένα με ένα μαντίλι και με τα μαλλιά μαζεμένα μέσα σε ένα σκουφάκι, σε έναν νέο σαν κι αυτούς που βλέπαμε αυτή τη χρονιά να πλημμυρίζουν κάθε τόσο τους δρόμους από την Αθήνα μέχρι το Κάιρο και τη Γουόλ Στριτ.

Η φωτογραφία που αποτύπωσε από την άλλη, την κτηνώδη βία εναντίον των εξεγερμένων ανθρώπων, ήταν αυτή της  γυναίκας που  μονάχη, ημίγυμνη, ματωμένη, είναι πεσμένη στην πλατεία Ταχρίρ. Οι πάνοπλοι μπάτσοι τη χτυπούσαν αλύπητα. ‘Ολοι μαζί. Πέντε, δέκα...  

Στην Ελλάδα, η φωτογραφία που αποτυπώνει τον σουρεαλισμό που ζήσαμε σε πολλές των περιπτώσεων την χρονιά που έφυγε, είναι το τηλεοπτικό πλάνο με τον υφυπουργό Ναυτιλίας Άδωνι Γεωργιάδη να απευθύνεται σε τοπικά ΜΜΕ στη Μυτιλήνη.

Πίσω, αμέριμνος, καπνίζει την πίπα του, ο Ανδρέας Παπανδρέου...  

Το τελευταίο «Ρ»

«Κατ’ αρχήν, το κτηριακό συγκρότημα της ΑΣΤΕΡ, της ιστορικής, όπως λέμε, εμείς ΑΣΤΕΡ –είναι μια ιστορική σχολή- θα συνεχίσει, όπως επί πενήντα πέντε ολόκληρα χρόνια, να λειτουργεί  με τον ίδιο τρόπο: Θα έχει τις ίδιες τάξεις. Θα έχει τις ίδιες αίθουσες. Θα έχει τα ίδια εργαστήρια

(…) Επιπροσθέτως, πρέπει να σας πω ότι η ΑΣΤΕΡ θα συνεχίσει να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο που λειτουργούσε ως μία κορυφαία, η κορυφαία Σχολή μαζί με την ΑΣΤΕΑΝ -για να μην τους στεναχωρήσουμε τους φίλους μας από την Κρήτη γιατί είναι εξίσου μία σημαντική σχολή η ΑΣΤΕΑΝ, όπως είναι και η ΑΣΤΕΡ.

Δεν υπάρχει καμμία απολύτως σκέψη, κανένας προβληματισμός, καμμία συζήτηση δεν έχει γίνει για συγχώνευσή της, για κατάργησή της, για μεταφορά της οπουδήποτε αλλού.

Στη Ρόδο ήταν, στη Ρόδο θα είναι. ΑΣΤΕΡ λεγόταν, στο ΑΣΤΕΡ το τελευταίο «Ρ» είναι της Ρόδου. Εκεί θα παραμείνει. Άλλωστε, κι εγώ και εσείς είναι βέβαιο ότι θα αγωνιστούμε γι’ αυτό ακριβώς.»

( από την ομιλία  τον Οκτώβριο του κ. Νικητιάδη στην ελληνική Βουλή και σε απάντηση ερώτησης της κυρίας Ιατρίδη για την  φημολογία κατάργησης της ΑΣΤΕΡ και συγχώνευσή της με την αντίστοιχη Σχολή του Αγίου Νικολάου στην Κρήτη)

Προφανώς ο κ. Νικητιάδης δεν έχει πάρει θέση, απατώντας στα δημοσιεύματα περί μεθόδευσης της υποβάθμισης της σχολής με στόχο και σκοπό την συγχώνευση της με την αντίστοιχη του Αγίου Νικολάου, διότι ισχύουν όλα τα παραπάνω που έχει πει μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο.

Εάν υπήρχε κίνδυνος για  το «τελευταίο Ρ» θα μας το έλεγε για να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να παραμείνει το τελευταίο «Ρ» στη θέση του.

Είμαι βέβαιη, ότι ως ο πλέον αρμόδιος περί του τουρισμού, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα την αναγκαιότητα της ύπαρξης και λειτουργίας της ΑΣΤΕΡ στην Ναυαρχίδα του Τουρισμού, θα ήταν ο πρώτος που θα έμπαινε μπροστά σ’ αυτόν τον αγώνα,  εάν υπήρχε τέτοια ανάγκη.

Σωστά κ.Νικητιάδη;

Η Δημοκρατική της Ρόδου

Το σπασμένο μολύβι

«Μπορεί να είναι ένα επιχειρηματικό ναυάγιο, αλλά συνάμα αποτελεί και κοινωνικό κεφάλαιο, αιχμή και καταφυγή ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας.

Η Ελευθεροτυπία δεν είναι ούτε ο τίτλος, αν θέλετε δεν είναι ούτε οι άνθρωποι της.

Είναι οι ιδέες και η μνήμη που μεταφέρει, είναι το ηχείο μιας προοδευτικής φωνής που μίλησε για δεκαετίες στην κοινωνία.» έγραφε ο Κ.Γιαννακίδης.

Eιπώθηκαν πολλά:

" Όταν κλείνει μια εφημερίδα, σωπαίνει μια φωνή της δημοκρατίας… Κλείνει ένα παράθυρο στο φως της ενημέρωσης."

Κλείνει κι ένα "παράθυρο" στον υπολογιστή μου, απ' αυτά που άνοιγαν για να συνοδέψουν τον πρωϊνό καφέ, διαβάζοντας εφημερίδες.

Και τα μανταλάκια έχουν μείνει  άδεια και ξεχασμένα στη θέση που την έβρισκα κάθε Κυριακή στο περίπτερο.

΄Αλλη βλέπετε η αίσθηση του χαρτιού να σε συντροφεύει στον καφέ.

Μου λείπει τελικά  η "Ελευθεροτυπία"....

Υ.Γ. Κι αυτό το σπασμένο μολύβι στο τελευταίο σκίτσο του "Στάθη", είπε ότι είπαν και δεν είπαν όλα τα άρθρα μαζί για το θέμα "Ελευθεροτυπία".

"H Δημοκρατική της Ρόδου" 24.12.2011

Η ζωή είναι αγρίως απίθανη

  
Επιθυμία για επιθυμίες -τίποτ’ άλλο. Νιώθω τη ζωή κάπου κοντά κι ωστόσο ένα εμπόδιο. Πρέπει να το διαλύσω. Όμως φοβάμαι να το διαλύσω, όχι εξαιτίας του φόβου για το άγνωστο, αλλά επειδή νιώθω τρυφερότητα και ήδη νοσταλγία γι’ αυτό το εμπόδιο
Επιθυμία για επιθυμίες. Η Ελλάδα. Και έπειτα να σταθώ στα πόδια μου μόνη μου. Να με ανακαλύψω για να με χάσω. Ποτέ δεν με ανακάλυψα για να με χάσω, να μπορέσω να με ξεχάσω, δηλαδή να αντικρύσω και να αγαπήσω τους άλλους
1967 (21 ετών)

Δεν πιστεύω στην ηθική. Δεν πιστεύω, επειδή δεν υπάρχει. Ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος, αναγκαστικά θα βάλει κάτι βρόμικο μέσα του. Αλλά απ' τη βρομιά μπορεί κανείς να βγάλει αριστουργήματα. Πρέπει να ξέρεις να βρίσκεις την ομορφιά στο καθετί. Πρέπει να βλέπεις παντού την ομορφιά, γιατί κατά βάθος όλα είναι όμορφα. Τα πάντα κρύβουν κάτι όμορφο και πρέπει να μπορείς να το ανακαλύψεις - εκείνοι που μπορούν είναι οι «καλλιτέχνες». Αυτή είναι η δουλειά τους, ο σκοπός τους. Να ψάχνουν, να βρίσκουν, να ομορφαίνουν, να δείχνουν.
Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 1968 (22 ετών)

Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου; Να συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα πάντα διαφορετική από τα όνειρά μου; Πιστεύω όμως πως η ψυχανάλυση θα με κάνει να περάσω από το «φαντασιακό» πεδίο στο άλλο, το «πραγματικό», χωρίς πολλές απώλειες.

Τι φοβάμαι να χάσω μ' αυτή την «υποκατάσταση»; Ίσως το βαθύτερο εγώ μου, την ίδια την πηγή της ζωής μου. Δεν λένε μερικοί ότι η ζωή είναι πολύ σκληρή για να τα βάλεις μαζί της, κι ότι τ' αδύναμα πνεύματα καταφεύγουν στ' όνειρο; Τι ξέρουν αυτοί; Τ' όνειρο έχει κι αυτό τις απαιτήσεις του, την ηθική του. Κι αν όλοι οι ποιητές είναι αδύναμοι, τότε ζήτω η Αδυναμία! 

Μου συμβαίνει κάτι πολύ αστείο: Αναλύω όλα μου τα συναισθήματα λες και πρόκειται για κάποιο άλλο πρόσωπο. Σκέφτομαι τις σκέψεις μου! Τις κριτικάρω με βλέμμα ψυχρό και αυστηρό, κι άμα με βρω ‘καλή’ μετά από κάποια καλή πράξη, αισθάνομαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Άλλες φορές με βρίσκω υποκρίτρια και ανέντιμη, άλλα ακόμη και τότε αισθάνομαι ικανοποιημένη! 

Κυριακή 24 Μαρτίου 1977 (31 ετών)

Σεπτέμβριος

Βλέπω ένα υπόγειο -κελάρι- σκοτεινό σαν τις προϊστορικές σπηλιές. Παράθυρα μεγάλα, αλλά πολύ ψηλά. Απ' έξω, ή θα βλέπουμε ένα δάσος, ή θα μιλάνε γι' αυτό το δάσος. Αυτό που θέλω, όμως, είναι οι ώρες της ημέρας να περνάνε απ' τα παράθυρα, να φωτίζουν το κελάρι, σούρουπο, νύχτα, φεγγάρι, ήλιος, κ.λπ. Ο κόσμος να είναι ψηλά. Η θάλασσα, όμως, θα είναι στο ίδιο επίπεδο με το κελάρι. Σαν το κελάρι να είναι στο βυθό, να το περιχύνει θάλασσα. Από την πόρτα θα μπαίνουν κύματα και θα ξεβράζουν γράμματα μέσα στο δωμάτιο, κάτω από την πόρτα. Κοχύλια-γράμματα, αχινούς-γράμματα. Σαν ο λόγος να προέρχεται από τα εντόσθια ενός θαλασσινού τέρατος. Θάλασσα-μητρότητα- θάνατος.

 Μαργαρίτα Καραπάνου μία μελαγχολική και ιδιότυπη συγγραφέας, με έντονα τα ψυχολογικά και ψυχαναλυτικά στοιχεία στο έργο της.
Μία κοσμοπολίτισσα, μία όμορφη γυναίκα, μία φανατική καπνίστρια, με μία σχέση πάθους, ίσως και μίσους, με τη μητέρα της, την επίσης συγγραφέα Μαργαρίτα Λυμπεράκη

Σαν ένα παιδί, που φοβόταν και έλπιζε.

«Μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα Άσπρο και Μαύρο, αλλά το Μαύρο είναι που δίνει ζωή στο Άσπρο. Η αγνότητα είναι η γνώση. Είμαι ακόμα παιδί; Ναι, γιατί δεν έχω ακόμη αγαπήσει το Ασπρο»

 

Εις μνήμην (2.12.2008)