Μη μου χτυπάτε...δεν είμαι εδώ

Αφού διαβάστηκε το κατηγορητήριο ερωτώμενος από τον πρόεδρο περί της ενοχής του απαντά:

 «Ναι, είμαι ένοχος. Όχι όμως γι’ αυτά που έγραψα, αλλά γι’ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα  όσα έπρεπε να γράψω γι’ αυτούς».
 Όταν φτάνει να περιγράψει το δράμα του παιδιού του όταν ο ίδιος βρισκόταν στη Μακρόνησο ο πρόεδρος παρατηρεί: «Απορώ ... πώς δεν υπογράψατε μια δήλωση για να σώσετε από τη δοκιμασία εσάς και το παιδί σας...».
Και ο Λουντέμης απαντά: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ!»

( Aπό την απολογία του,το 1956 με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας- για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και συγκεκριμένα για το διήγημα «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό».)

"Ποιος μου χτυπά το τζάμι...
Μη μου χτυπάτε ...
Δεν είμαι εδώ ...
Εδώ κατοικεί η μοναξιά με μόνιμη νοικάρισσα τη πλήξη
Το ξέρω ...
είναι σκληρό να φύγεις  χωρίς να προφτάσεις να πεις μια καλημέρα
Γιατί καμιά δεν ήταν καλή ...
Να μην προφτάσεις να κυλήσεις για λίγο τη ρόδα της ζωής
Και ούτε καν την ρόδα των παιχνιδιών σου
Να μην προφτάσεις να ξεφυλλίσεις το αλφαβητάρι της αγάπης
Και ούτε και να διαβάσεις την απορία που πλέει μες τα μάτια των γοδιών
Να μην προφτάσεις να μιλήσεις για έρωτα από ένα μπαλκόνι του Απρίλη
Να μην προφτάσεις να σφουγγίσεις τον ιδρώτα σου ...κι ούτε καν να ιδρώσεις ...
Να μην προφτάσεις να δείξεις το φεγγάρι στα δυο μάτια που τόσο το καρτερούν
Κι ούτε να ουρλιάξεις από θυμό στους επαγγελματίες της βαρυκοϊας ...
Μα ... ας είναι ...
εγώ υποκλίνομαι ...
Κι απ όλα όσα δεν πρόφτασα κείνο που με καίει πιο πολύ
Είναι που δεν πρόφτασα  να πω ένα απαγορεύεται
Το πρώτο της ζωής μου ......
Ν' απαγορεύσω στ' άγουρα παιδάκια  να παίζουν τους πολέμους ."

Στη μνήμη του συγγραφέα που κράτησε συντροφιά σε παιδικές και νεανικές νύχτες μετρώντας τ' άστρα μαζί με το Μέλιο, περιμένοντας τις κερασιές ν' ανθίσουν...
Κι έγιναν φανάρι αναμμένο τα λόγια και μ' αυτό...

"...Τ' αναμμένο το φανάρι της καρδιάς μου μες στη νύχτα
φωτίζω την πόρτα σου, Μενέλαε. Σε βρήκα.
Περάστε αδέλφια. Το σπίτι του όλους μας χωράει.
Εδώ μένει ένας άνθρωπος που καίγεται απ' τον ήλιο της καρδιάς του και φωτίζει. (1955 Γιάννης Ρίτσος )