Αυτά τα κακομούτσουνα ξωτικά με τα διαφορετικά κουσούρια και προτιμήσεις το καθένα και που εμφανιζόντουσαν μόλις έπαιρναν είδηση ότι ξεκινούν οι ετοιμασίες της γιορτής;
Όταν άκουγαν εκεί στα τάρταρα της γης που πριόνιζαν το δέντρο της ζωής τις νοικοκυρές να σπάνε καρύδια για τα Χριστουγεννιάτικα γλυκά, έβγαιναν μέσα από το ποτάμι και άρχιζε ο πόλεμος...
Ανεξίτηλες οι παιδικές μνήμες της...πολεμικής ατμόσφαιρας και των "οχυρωματικών" έργων για να μη "μαγαρίσουν" τα καλικαντζαράκια το σπίτι, μη φάνε τα γλυκά, μη σκίσουν τα σεμεδάκια, μη χύσουν το λάδι, μη βρουν τις κατσαρόλες και τα μαχαιροπήρουνα έξω από τα ντουλάπια για να κάνουν φασαρία μέχρι να μας τρελάνουν, και κυρίως μη με βρουν μόνη μου στον κήπο και ξαφνικά πηδήξει στον ώμο ένας Καλικάντζαρος με σκοπό να με βάλει στο χορό και να χορεύω όλη τη νύχτα μέχρι να ζαλιστώ. ΄Ασε που μπορεί να μου έπαιρναν και τη λαλιά αν δεν απαντούσα σωστά σε ότι με ρωτούσαν.
Δηλαδή σήμερα φεύγει το άλλοθί μου για την πιατέλα που άδειαζε ( και αδειάζει...) από τους κουραμπιέδες;
Για το πάνω κάτω στο δωματιό μου και για ότι αταξία;
' Ολο και κάποιο θα έχει καταφέρει να κρυφτεί να μην το "πιάσει" η αγιαστούρα του παπά.
Και όχι δεν θα βράσω νερό για να του ρίξω να φύγει, ούτε θα κάψω λάδι να το περιλούσω, αυτό το ξεχασμένο Καλικαντζαράκι (συγνώμην γιαγιά).
Χρειάζομαι ένα άλλοθι για τα "οχυρωματικά" έργα της ζωής μου.
Χρειάζομαι μια αιτία "πολέμου" να με κρατά υποψιασμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου