Η ζωή είναι αγρίως απίθανη

  
Επιθυμία για επιθυμίες -τίποτ’ άλλο. Νιώθω τη ζωή κάπου κοντά κι ωστόσο ένα εμπόδιο. Πρέπει να το διαλύσω. Όμως φοβάμαι να το διαλύσω, όχι εξαιτίας του φόβου για το άγνωστο, αλλά επειδή νιώθω τρυφερότητα και ήδη νοσταλγία γι’ αυτό το εμπόδιο
Επιθυμία για επιθυμίες. Η Ελλάδα. Και έπειτα να σταθώ στα πόδια μου μόνη μου. Να με ανακαλύψω για να με χάσω. Ποτέ δεν με ανακάλυψα για να με χάσω, να μπορέσω να με ξεχάσω, δηλαδή να αντικρύσω και να αγαπήσω τους άλλους
1967 (21 ετών)

Δεν πιστεύω στην ηθική. Δεν πιστεύω, επειδή δεν υπάρχει. Ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος, αναγκαστικά θα βάλει κάτι βρόμικο μέσα του. Αλλά απ' τη βρομιά μπορεί κανείς να βγάλει αριστουργήματα. Πρέπει να ξέρεις να βρίσκεις την ομορφιά στο καθετί. Πρέπει να βλέπεις παντού την ομορφιά, γιατί κατά βάθος όλα είναι όμορφα. Τα πάντα κρύβουν κάτι όμορφο και πρέπει να μπορείς να το ανακαλύψεις - εκείνοι που μπορούν είναι οι «καλλιτέχνες». Αυτή είναι η δουλειά τους, ο σκοπός τους. Να ψάχνουν, να βρίσκουν, να ομορφαίνουν, να δείχνουν.
Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 1968 (22 ετών)

Αυτή είναι η αιώνια καταδίκη μου; Να συγκρούομαι με την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα πάντα διαφορετική από τα όνειρά μου; Πιστεύω όμως πως η ψυχανάλυση θα με κάνει να περάσω από το «φαντασιακό» πεδίο στο άλλο, το «πραγματικό», χωρίς πολλές απώλειες.

Τι φοβάμαι να χάσω μ' αυτή την «υποκατάσταση»; Ίσως το βαθύτερο εγώ μου, την ίδια την πηγή της ζωής μου. Δεν λένε μερικοί ότι η ζωή είναι πολύ σκληρή για να τα βάλεις μαζί της, κι ότι τ' αδύναμα πνεύματα καταφεύγουν στ' όνειρο; Τι ξέρουν αυτοί; Τ' όνειρο έχει κι αυτό τις απαιτήσεις του, την ηθική του. Κι αν όλοι οι ποιητές είναι αδύναμοι, τότε ζήτω η Αδυναμία! 

Μου συμβαίνει κάτι πολύ αστείο: Αναλύω όλα μου τα συναισθήματα λες και πρόκειται για κάποιο άλλο πρόσωπο. Σκέφτομαι τις σκέψεις μου! Τις κριτικάρω με βλέμμα ψυχρό και αυστηρό, κι άμα με βρω ‘καλή’ μετά από κάποια καλή πράξη, αισθάνομαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου. Άλλες φορές με βρίσκω υποκρίτρια και ανέντιμη, άλλα ακόμη και τότε αισθάνομαι ικανοποιημένη! 

Κυριακή 24 Μαρτίου 1977 (31 ετών)

Σεπτέμβριος

Βλέπω ένα υπόγειο -κελάρι- σκοτεινό σαν τις προϊστορικές σπηλιές. Παράθυρα μεγάλα, αλλά πολύ ψηλά. Απ' έξω, ή θα βλέπουμε ένα δάσος, ή θα μιλάνε γι' αυτό το δάσος. Αυτό που θέλω, όμως, είναι οι ώρες της ημέρας να περνάνε απ' τα παράθυρα, να φωτίζουν το κελάρι, σούρουπο, νύχτα, φεγγάρι, ήλιος, κ.λπ. Ο κόσμος να είναι ψηλά. Η θάλασσα, όμως, θα είναι στο ίδιο επίπεδο με το κελάρι. Σαν το κελάρι να είναι στο βυθό, να το περιχύνει θάλασσα. Από την πόρτα θα μπαίνουν κύματα και θα ξεβράζουν γράμματα μέσα στο δωμάτιο, κάτω από την πόρτα. Κοχύλια-γράμματα, αχινούς-γράμματα. Σαν ο λόγος να προέρχεται από τα εντόσθια ενός θαλασσινού τέρατος. Θάλασσα-μητρότητα- θάνατος.

 Μαργαρίτα Καραπάνου μία μελαγχολική και ιδιότυπη συγγραφέας, με έντονα τα ψυχολογικά και ψυχαναλυτικά στοιχεία στο έργο της.
Μία κοσμοπολίτισσα, μία όμορφη γυναίκα, μία φανατική καπνίστρια, με μία σχέση πάθους, ίσως και μίσους, με τη μητέρα της, την επίσης συγγραφέα Μαργαρίτα Λυμπεράκη

Σαν ένα παιδί, που φοβόταν και έλπιζε.

«Μπορούμε να είμαστε ταυτόχρονα Άσπρο και Μαύρο, αλλά το Μαύρο είναι που δίνει ζωή στο Άσπρο. Η αγνότητα είναι η γνώση. Είμαι ακόμα παιδί; Ναι, γιατί δεν έχω ακόμη αγαπήσει το Ασπρο»

 

Εις μνήμην (2.12.2008)