Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου

Πρωτοχρονιές σε χρόνους άλλους
Πρωτοχρονιές με τους μεγάλους
μικρός εσύ, μικρός κι ο χρόνος
αλλάζατε κι οι δυο συγχρόνως.

Λίγο μετά, στα δεκαεφτά
με τους γονείς σου ήσουν πάλι
μα αισθανόσουν ήδη απών
σε συντροφιά συμμαθητών
το σπίτι σου έχανε εξουσία
κι ο χρόνος την κρυφή του ουσία.

Ύστερα γιόρταζες με φίλους
σ’ ένα δωμάτιο καπνού
το Θαύμα πάλι ήταν αλλού
στις παιδικές Πρωτοχρονιές σου
στον χρόνο που άλλαζε μαζί σου
πριν μεγαλώσει η αντίστασή σου.

Τώρα τι κλαις και τι γκρινιάζεις
Πρωτοχρονιά είναι και γιορτάζεις
την λίγη πίστη του ενηλίκου
στην παιδική ανατολή του.

Πρωτοχρονιές, γιορτές του χρόνου
Πρωτοχρονιές του ραδιοφώνου
πως θα τις γιόρταζες εσύ
τώρα που έχεις το κλειδί;

Μικρό κλειδί και σ’ οδηγάει
σ’ ένα παράσπιτο στο πλάι
σ’ ένα μικρό – μικρό πλανήτη
πλάι στο μεγάλο άδειο σπίτι.

Πάει ο καιρός που οι δικοί σας
σκηνοθετούσαν τη γιορτή σας
και είσαι συ που πρέπει τώρα
να υψώσεις της γιορτής τα δώρα.

Ποιος θα νοιαστεί και ποιος θα παίξει
Χρονοποιός ας είναι η λέξη
γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα
κι εμείς τους δίνουμε ένα σχήμα.

Η μυστική χαραμάδα

Το βράδυ της Παραμονής η Τζέην κι ο Μάικλ μαθαίνουν από την Ωραία Κοιμωμένη για τη Χαραμάδα:
«Ο παλιός χρόνος σβήνει με το πρώτο χτύπημα του ρολογιού κι ο καινούριος αρχίζει με το τελευταίο. Κι ανάμεσα, ενώ ακούγονται οι υπόλοιποι δέκα χτύποι, εκεί βρίσκεται η μυστική Χαραμάδα. Μέσα στη Χαραμάδα βασιλεύει ομόνοια ανάμεσα σ’ όλα τα πλάσματα. Οι αιώνιοι αντίπαλοι συναντιώνται και φιλιούνται. Ο λύκος και το πρόβατο ξαπλώνουν δίπλα δίπλα, το περιστέρι και το φίδι μοιράζονται την ίδια φωλιά. Τα αστέρια χαμηλώνουν κι αγγίζουν τη γη κι οι νέοι και οι γέροι συγχωρούν ο ένας τον άλλο. Εδώ συναντιώνται η νύχτα και η μέρα, το ίδιο και οι πόλοι. Η Ανατολή απλώνεται πέρα ως τη Δύση κι ο κύκλος συμπληρώνεται. Αυτή είναι η στιγμή και το σημείο—η μόνη στιγμή και το μόνο σημείο—όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι για πάντα...
Το πρωί της Πρωτοχρονιάς ο Μάικλ ρωτάει:
«Είναι σήμερα η καινούρια χρονιά, Μαίρη Πόππινς;»
«Ναι», είπε εκείνη ήρεμα καθώς ακουμπούσε το πιάτο στο τραπέζι. Ο Μάικλ την κοίταξε με σοβαρότητα. Σκεφτόταν τη Χαραμάδα.
«Θα είμαστε κι εμείς, Μαίρη Πόππινς;» είπε ξεστομίζοντας βιαστικά την ερώτηση.
«Θα είσαστε κι εσείς, τι πράγμα;» ρώτησε εκείνη μ’ ένα ρουθούνισμα.
«Θα είμαστε κι εμείς ευτυχισμένοι για πάντα;» ρώτησε όλο προσμονή.
Ένα χαμόγελο, μισό λυπημένο, μισό τρυφερό, παιχνίδισε απαλά γύρω από το στόμα της.
«Ίσως», είπε σκεφτικά. «Εξαρτάται».
«Από τι πράγμα, Μαίρη Πόππινς;»
«Από σας», απάντησε εκείνη σιγανά καθώς μετέφερε τις τηγανίτες στη φωτιά...

( Από το βιβλίο της P. L.Travers "Η Μαίρη Πόππινς ανοίγει την πόρτα")

Με την ευχή σε όλες και όλους να βρείτε την μυστική χαραμάδα, τον χρόνο που έρχεται...
Καλή Πρωτοχρονιά!

Ο καναπές

Παρακολουθώ καιρό τώρα ένα “καναπέ” να πηγαίνει και να έρχεται από στόμα σε στόμα,πολιτικών,μερίδας δημοσιογράφων και σκληροπυρηνικών οπαδών κομμάτων.Οι πολίτες για όλους αυτούς, είναι αδιάφοροι και ξαπλωμένοι στους καναπέδες.Πλην της πρότασης από τον εκάστοτε ομιλητή εκπρόσωπο κάποιου κόμματος ή φορέα να συμπαραταχθούν κάτω από την σημαία, πέραν τούτου ουδέν.Να “συμμετέχουν”γενικώς και αορίστως με έμμεσες πλην σαφέστατες αναφορές σε... “περιφραγμένο” περιβάλλον.

'Ηταν χάρμα οφθαλμών οι τοπικοί εκπρόσωποι κομμάτων σε τηλεoπτικό σταθμό,οι οποίοι αφού κατακεραύνωσαν τους “καναπεδάτους”, άρχισαν μετά να παίζουν την κολοκυθιά,για το ποιός έχει τα φόντα και τα προσόντα να τους...σηκώσει από τους καναπέδες.

Βέβαια δεν τους περνάει από το μυαλό ότι δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσεις την σιωπή που την αποκαλούν “καναπέ”.Και είναι εξαιρετικά παρακινδυνευμένο να δοκιμάσεις να μιλήσεις με την φωνή εκείνου που προτιμά να μείνει σιωπηλός. Αλλά είναι αδύνατον να αγνοήσεις αυτήν την εκκωφαντική σιωπή των καναπεδάτων...Που περιέχει, ασφαλώς, και δυσπιστία απέναντι σε όποιον κινείται στην δημόσια σφαίρα και απογοήτευση, κάτι σαν “άι-σιχτίρ”, αλλά και κάτι σαν επιφύλαξη...

Δεν ξέρω αν σκέπτονται και τι θα γίνει αν οι καναπεδάτοι σηκωθούν από τους καναπέδες...

Σκέψη-κρίση

Δεν είναι θέμα ούτε χρόνου ούτε χρημάτων, ο καθένας μας να έχει μια στοιχειώδη πρόσβαση στην ενημέρωση.Δεν θέλει κάποιος πάνω από δέκα λεπτά για να ενημερωθεί έστω για μερικά ουσιώδη κι όχι για τις γνωστές επιφανειακές,επικοινωνιακές μπουρμπουλήθρες, του πολιτικού προσωπικού και των παπαγαλακίων.Δεν θέλει ούτε δεξιότητες ούτε πανεπιστημιακούς τίτλους η βαθύτερη και επί της ουσίας ενημέρωση που θα μας επιτρέψει να κρίνουμε .

'Ισως φταίνε και τα σχολεία.που ποτέ δεν μας έμαθαν πόσο σημαντικό είναι να προσπαθούμε να διαμορφώσουμε γνώμη για τα "κοινά".Τη δική μας γνώμη.Χωρίς να γινόμαστε παπαγαλάκια κανενός, να την εκφράζουμε φωναχτά και με όποιο τρόπο μπορούμε.'Ισως δεν προσέξαμε όταν η φιλόλογος έγραφε στο μαυροπίνακα έναν από τους ορισμούς της δημοκρατίας. “Δημοκρατία είναι η συνεχής προσπάθεια για ενημέρωση, όσο κουραστικό κι αν φαίνεται.” 

Ξεχάσαμε. Και σκύβουμε το κεφάλι στον πρώτο "σωτήρα" κάτοχο του επικοινωνιακού χαρίσματος που θα μας χαρίσει τον ουρανό και τα άστρα μαζί.

Μέγιστη προσφορά ΚΑΙ στην Τέχνη

Πάντοτε ελέγετο ότι σε καιρούς κρίσεων, κοινωνικών αναταραχών, οικονομικών αδιεξόδων, συνταγματικών εκτροπών, δικτατοριών, εμφυλίων και βάλε, η Τέχνη ανθεί. Και ανθεί διότι αποτελεί διέξοδο για την έκφραση αισθημάτων και συναισθημάτων απόγνωσης, απελπισίας και φόβου. 

Μια τέτοια διέξοδο έκφρασης μέσω της Τέχνης βρήκε ο κ.Κωνσταντίνος Καραμανλής,ο οποίος συγγράφει βιβλίο!

Αυτοβιογραφικό και ιδιαίτερα επικεντρωμένο στα χρόνια διακυβέρνησης του.

Επιβεβαιωμένο και από στενό του συνεργάτη όταν ρωτήθηκε από πολιτικό συντάκτη.Και μέχρι να τελειώσει λέει, δεν θα μιλήσει σε κανέναν! Μέχρι τον Μάϊο που προβλέπεται να εκδοθεί,προσωπικά τον πιστεύω. Δεν θα την σπάσει τη σιωπή του.

Κάπου εκεί κοντά στην έκδοση θα'ρθει και θα την σπάσει, γιατί πρέπει και να σπονσοράρει το βιβλίο.

Τα ποσοστά από τις πωλήσεις είναι πολύ μεγάλη δουλειά για έναν πολιτικό που δεν έχει έσοδα πλην την βουλευτικής αποζημίωσής του, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.

Αλλά αυτό είναι το ελάχιστο. Το μείζον είναι πως μετά την προσφορά του στη χώρα, αποφάσισε να προσφέρει και στην λογοτεχνία.

Βέβαια μας έχουν συνηθίσει οι πολιτικοί τελευταία με εκδόσεις βιβλίων και την αμέριστη προσφορά τους στη λογοτεχνία.

Αυτό για τους... κακεντρεχείς που αμφισβητούν την προσφορά τους για τον σκοπό εφ ω ετάχθησαν.Διέξοδο κι αυτοί έκφρασης βρήκαν μέσω της Τέχνης.

Δεν πρέπει άλλωστε να μας κάνει εντύπωση το ταλέντο τους στο γράφειν, αν κρίνουμε από τις καταπληκτικές εκθέσεις ιδεών που διαβάζουν από βήματος της Βουλής.

Αν δεν έχει βρει τίτλο ο κ.Καραμανλής θα προτείναμε τον ποιητικό "Τα απομνημονεύματα ενός κουρασμένου", πιο μυστηριώδη "Τρόποι για να χρεώσετε μια χώρα 160 δις σε πέντε χρόνια" ή τον πιο επικό " Το αποτέλειωμα μιας χώρας".

'Αντε και καλές πωλήσεις...

Η σιωπηλή αυτή γέννηση...

Ο κόσμος πια δεν είναι μαγικός και τα Χριστούγεννα, μια οργανωμένη μηχανή… Έτσι ο Χριστός γεννιέται σιωπηρώς. Κανείς δεν τον αναζητά, κανείς δεν τον εσκέφτεται κι έρχεται μόνος σιωπηλός για να πεθάνει μόνος… κι αυτό τ’ αστέρι της βηθλεέμ, τι θέλει πάλι κι ήρθε ετούτη τη χρονιά… 

Α! τα Χριστούγεννα, δεν είναι φέτος ούτε για τα παιδιά. Άλλωστε απέκτησαν και αυτά, χάρις στην βιομηχανικήν ανάπτυξη, μιαν εντελώς προσωπική μυθολογία που απέχει χιλιάδες μέτρα από τη μυθολογία της γέννησης του Χριστού…

Η σιωπηλή αυτή γέννηση, μέσα στον άσχετο και θορυβούντα κόσμο μας, φαντάζει ακόμα πιο ιερή και πιο σημαδιακή, από την γραφική των τυπικών χριστιανών, που εννοούν να βλέπουν τον Χριστό, Θεό απ’ τη γέννησή του, εξ 

αρχής, κι όχι μετά, στον θάνατο, στο τέλος, στην κατάληξή του».

(Μάνος Χατζιδάκις, Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 1979. Από “Τα Σχόλια του Τρίτου”)

Ανάσα γιορτής

Δεν έχω ξαναφτάσει σε παραμονή Χριστουγέννων χωρίς τις χριστουγεννιάτικες πινελιές του δέντρου, των κατακόκκινων κεριών,χωρίς τα χριστουγεννιάτικα αρώματα του πορτοκαλιού και της κανέλας ν'ανακατεύονται με του ανθόνερου.

Και πως να μην φτάσω...Με τη διάχυτη ακεφιά στην εποχή των μέτρων ασφυξίας που τελειωμό δεν έχουν, η όποια αισιοδοξία είναι κάτι σαν παρανομία και όποιος μπορεί να την φέρει το λιγότερο αφελής.

Μια ευκαιρία για ανάσα σ'αυτόν τον ατέλειωτοανήφορο, μπορεί να γίνει όμως τούτη η γιορτή. 

Λέω να κάνω μια προσπάθεια να πάρω ανάσες- γιορτής και με το προχριστιανικό μήνυμα των Χριστουγέννων.Της αρχαίας γιορτής του ακατανίκητου θεού ' Ηλιου( Dies Natalis Solis Invicti), που συνδέεται με το φως και το σκοτάδι,το θάνατο και την αναγέννηση.

Που μας θυμίζει ότι η ζωή κύκλους κάνει και πρέπει να τους σεβόμαστε,ότι οφείλουμε να συμμετέχουμε σεμνά με τις προσπάθειές μας-υπέρβαση της καθημερινότητάς και τελετές ευγνωμοσύνης απεναντί της.

Μαζί με το μήνυμα από το Φως της Φάτνης, αθώα κίνητρα για την μικρή ελπίδα πως όλα τούτα ίσως λειτουργήσουν σαν ξόρκια και να γλυκάνουν λίγο το γκρίζο.

Ωραία!ελπίζω να σας έπεισα.Τουλάχιστον έπεισα τον εαυτό μου.

Να πάρω βαθιά ανάσα και να γεμίσω το σπίτι με χριστουγεννιάτικες πινελιές κι αρώματα πορτοκαλιού και κανέλας.

Προλαβαίνω...

Προλαβαίνουμε...

Μέγας είσαι Κύριε..

Tέσσερις σελίδες!

Η ιδρυτική διακύρηξη του κινήματος Μπακογιάννη και Θεοδωράκη,λιγότερες είχαν από το σημερινό κείμενο να το πω;Κυριακάτικο κήρυγμα να το πω;πολιτική διακήρυξη να το πω;της Ιεράς Συνόδου και το οποίο μοιράστηκε στους ναούς.

Τέσσερις σελίδες που τα είχαν όλα.Επίθεση και αφορισμούς του πολιτικού προσωπικού της χώρας, των δανειστών,κριτική για την στάση των πολιτών συνοδευόμενη από Ντοστογιέφκσι,αγωνία για την Παιδεία,και αυτοκριτική ως συνηθίζεται τελευταία από όλους.(Οκτώ γραμμές!Τις μέτρησα...).

Για να καταλήξει “Η Εκκλησία είναι ο μόνος οργανισμός που μπορεί να σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο και να τον στηρίξει. Η Εκκλησία όμως είμαστε όλοι μας και αυτή είναι η δύναμη μας και η δύναμη της…”

Ωραία όλα αυτά.Αλλά γιατί έχω την εντύπωση, ότι ο λόγος της εκκλησίας τούτη την ώρα, θα έπρεπε να είναι παρηγορητικός,ανακουφιστικός όπως αρμόζει λόγου του ρόλου της και όχι κάτι σε πολιτκό μανιφέστο που μάλλον εξάπτει τα πάθη, στο ήδη τεταμένο κλίμα.

Γιατί έχω την εντύπωση πως ο κόσμος δεν περιμένει αυτό :

“Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε από την ποιμαίνουσα Εκκλησία να μιλήσει και τοποθετηθεί πάνω στα γεγονότα που παρακολουθούμε”

Γιατί έχω την εντύπωση πως το μήνυμα της Γέννησης το χάσαμε όλοι;

Και ποίμνιο και ποιμένες;

Οι "Μικροί Πρίγκιπες" του Σαββατοκύριακου

"Βλέπεις μόνο με την καρδιά είπε η αλεπού...Τα μάτια είναι τυφλά. Πρέπει να ψάξεις με την καρδιά.Αυτό είναι μυστικό μου. Είναι πολύ απλό.Μόνο με την καρδιά μπορεί κάποιος να δει σωστά - αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά δεν μπορούν να τα δουν τα μάτια".(από τον “Μικρό Πρίγκηπα του Αντουάν Σαιντ-Εξυπερύ)

Δεν μπορώ να βρώ κάτι καλύτερο από τον "Μικρό Πρίγκιπα",που να ταιριάζει στους "Μικρούς Πρίγκιπες" που το Σαββατοκύριακο έβλεπαν μόνο με την καρδιά.Για τους εμπευστές και όλους όσους έτρεξαν να συνεισφέρουν, για να έρθει πιο κοντά το όνειρο στη ζωή της Κικής Τσακίρη, που θα της προσφέρει την ανακούφιση και την ποιότητα της ζωής που της πρέπει.

Σαν τον Μικρό Πρίγκιπα που ένιωθε υπεύθυνος για το τριανταφυλλό του, σαν τον μεγάλο Νομπελίστα 'Αλμπερτ Σβάϊτσερ που η φιλοσοφία του ήταν "όσο υπάρχει έστω κι ένας άνθρωπος στον κόσμο που πεινά,που είναι άρρωστος, μοναχικός ή ζει μέσα στο φόβο, θα νιώθω υπεύθυνος για όλα αυτά" ένιωσαν κι αυτοί αυτή την υπεύθυνη αγάπη.

Την υπεύθυνη αγάπη που είναι χαρά,τρόπος έκφρασης,αποδοχή και κατανόηση.

Είναι συμπάθεια, όχι με την πολυφορεμένη χρήση της λέξης αλλά με την έννοια του “πάσχω μαζί”,”νιώθω μαζί”.

Την υπεύθυνη αγάπη που μοιράζεται, δημιουργεί, ελπίζει.

' Ενα μήνυμα με πολλούς αποδέκτες το μήνυμα του Σαββατοκύριακου.

Σε όλους εμάς για την αγάπη που δεν είναι απλά ένας δρόμος ή μια φιλοσοφία,αλλά η η ίδια η συμμετοχή στην καθημερινή ροή της ζωής.'Οταν αυτό το ζήσεις, τότε καταλαβαίνεις πως παύεις να είσαι στο έλεος ανεξέλεγκτων δυνάμεων, γίνεσαι εσύ ο ίδιος μια πανίσχυρη δύναμη.

'Ενα μήνυμα σε όλους όσους κλήθηκαν να διαχειριστούν ανθρώπινες ζωές και τύχες στον τόπο.Συνήθως βέβαια τα μηνύματα τα ερμηνεύουν όπως βολεύονται ή τα προσπερνούν.Σίγουρα δεν θα το ερμηνεύσουν ως μήνυμα ανεπάρκειας τους,από τους πολίτες που ξέρουν ότι ίσως να είναι οι επόμενοι που θα απαξιωθεί η ζωή τους και θα ευτελισθεί η αξιοπρέπειά τους.

Μήνυμα πως οι πολίτες είναι εδώ, ΟΧΙ για να υποκαταστήσουν το κράτος,αλλά να απαιτήσουν από το κράτος το δικαίωμα στην ζωή.Να δηλώσουν με αυτή την παρουσία τους την ανάγκη επαναπροσδιορισμού της σχέσης κράτους- πρόνοιας πολίτη και μάλιστα κάτω από τις παρούσες συνθήκες.

Μήνυμα ότι μια χούφτα άνθρωποι μπορεί να γίνουν πανίσχυρη δύναμη, που μπορούν να διεκδικήσουν τη ζωή τους ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ όταν αποφασίσουν να τους μιλήσει το μήνυμα του Σαιντ-Εξυπερύ "τη διαδικασία να σας ξαναφέρω πίσω στον εαυτό σας".

Υ.Γ. Μάθημα και για την υπογράφουσα και “άπιστου Θωμά”, με πολλές αμφιβολίες για την έκταση της ωριμότητας της υπεύθυνης αγάπης.

Η ταχύτητα με τη οποία έβλεπα αυτή να ξεδιπλώνεται,έφερε στο νου μου το "Να ζεις,ν'αγαπάς,ΝΑ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ..."
 εφημερίδα " η Δημοκρατική της Ρόδου" 21.12.2010

Υπάρχει πάντα καιρός

Υπάρχει πάντα το αρχιπέλαγος
για να περιπλανήσεις τη λύπη σου,
το αρχιπέλαγος με τις νήσους των θησαυρών
κρυμμένες στο βυθό του γιαλού
στα σύνορα του ματιού
στα όριά σου.
 

Κι υπάρχει πάντα καιρός για μια εκδρομή
στις σπηλιές των Σαρακηνών.
Πρόσεχε μονάχα τις φωτιές,
τις φωτιές που ανάβουν
τα βράδια της λύπης.

"Μέρες Δεμένες Σε Σπάγγο" της Μιράντας Ποτηριάδου

Το σύγχρονο σχολείο

 Η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στην πράξη.

Δεν υπάρχουν καθηγητές στο ΕΠΑΛ Αρχαγγέλου, δεν γίνεται κάποιες ημέρες καθόλου μάθημα με αποτέλεσμα τα παιδιά να γυρνούν σπίτι τους. Η μεταρρύθμιση του “σύγχρονου σχολείου” ορίζει: Παίρνετε το λεωφορείο και πηγαίνετε σε ΕΠΑΛ της πόλης της Ρόδου.Ψάξε ψάξε όλο και σε κάποιο θα υπάρχουν ώρες που γίνεται μάθημα.Προς το παρόν είναι μια κάποια λύσις που πρότειναν οι φωστήρες αρμόδιοι στις εκκλήσεις των μαθητών και κυρίως αυτών της Γ'Λυκείου που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να μην είναι σε θέση να συμμετέχουν στις πανελλήνιες.

Προς το μέλλον, θα ξαναπάει η κυρία Διαμαντοπούλου στους Δελφούς απ' όπου έκανε και τις εξαγγελίες της μεταρρύθμισης και όλο και κάποιους χρησμούς, “βαθιάς τομής στο εκπαιδευτικό σύστημα”, θα μας πει για το "σύγχρονο σχολείο" που οραματίζεται.

Πιθανολογώ θα είναι ακριβώς των ίδιων προδιαγραφών, που πηγαίνει το δικό της το παιδί, συν το παιδί της κυρίας υφυπουργού...Και έτσι δεν θα υπάρχουν παιδιά ενός κατώτερου Θεού σ' αυτή τη χώρα.Παιδιά που γυρεύουν το αυτονόητο των ίσων ευκαιριών στην εκπαίδευση και της ίσης μεταχείρησης ως ' Ελληνες πολίτες και αυτοί.

Λαϊκίζουμε είπατε;;

Δεν πειράζει. "Η αλήθεια δεν πρέπει μόνο να λάμπει, αλλά και να σφάζει" έλεγε ο παππούς Παλαμάς.

Αν δεν αρέσει σε κάποιους ας την πουν λαϊκισμό.

'Ερχονται Χριστούγεννα...

Στολίστηκαν οι βιτρίνες, ανάψαν τα λαμπιόνια στους δρόμους αλλά φέτος το πνεύμα δεν μπορεί να σε ξεγελάσει.

Προσπάθειες απέλπιδες για εξωραϊσμούς.

Κάτω από τα χρωματιστά λαμπιόνια φαντάζουν πιο πολύ οι λαβωμένοι άνθρωποι.

'Ερχονται Χριστούγεννα και το καταλαβαίνεις στο βλέμμα της προσμονής των παιδιών.

'Ερχονται Χριστούγεννα και το καταλαβαίνεις από το βάρος των περιστάσεων που ορίζει αυτό το βλέμμα της προσμονής.

Και νιώθεις να σε πνίγει καθώς τα φύλλα του ημερολογίου γυρνούν.

' Ερχονται Χριστούγεννα

Τα λαμπιόνια ανάβουν και πάλι, σπάταλα και αχόρταγα, στα σπίτια και στους δρόμους της πόλης…

Ωραία φαίνονται… Άλλοθι γιορτής…

Η αλήθεια της, άραγε, που να ’ναι κρυμμένη; Και πόσο θέλουμε, πόσο αντέχουμε να την αναζητήσουμε;

The Greek Crisis Explained

 

Η ιστορία αρχίζει με τη μικρή Ελλάδα, ένα μαυρισμένο κοριτσάκι με μαγιό, να καλοπερνάει. Τρώει παγωτό σέρνοντας πίσω του ένα μικρό και χαρωπό προβατάκι, το Χρέος. Ως εκεί, καλά. Ομως, έπειτα από λίγο, το Χρέος μεγαλώνει τόσο που μεταμορφώνεται σε ένα απίστευτα τρομακτικό και πεινασμένο τέρας, το οποίο με τη σειρά του θέλει να φάει την μικρή Ελλάδα... Ποιος θα τη σώσει; Ο ξεπεσμένος σούπερ ήρωας, γνωστός και με το όνομα Ευρώπη; Ή το περίεργο κουνούπι που λέγεται ΔΝΤ; «Θα καταφέρει η Ελλάδα να ξαναβρεί την ευτυχία;»...

Με αυτή την ερώτηση κλείνει το τρίτο επεισόδιο της σειράς The Greek Crisis Explained. Οσοι έχουν λογαριασμό στο Facebook (και φίλους που προωθούν βίντεο μανιωδώς) μάλλον έχουν παρακολουθήσει την τριλογία που φέρει την υπογραφή της Nomint, μιας εταιρείας με αντικείμενο τον ψηφιακό σχεδιασμό εικόνας σε κίνηση (animation) που εκτός των εμπορικών της πρότζεκτ, δημιουργεί βίντεο που εξυπηρετούν άλλου είδους ανάγκες...

επεισόδιο 2


επεισόδιο 3

Θα ζήσει άραγε ;;

Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι

Στο μόνο που συμφωνούν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι είναι πως υπάρχει θυμός στην κοινωνία, μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά. Θυμός που δεν είναι άδικος και άνευ λόγου.Με ρίζες βαθιές στην ίδια πολιτική δεκαετιών.Το ότι την πολιτική αυτή εμφανίζονται τώρα να την αποκηρύσσουν και να την καταδικάζουν ακόμα και τα κόμματα που την άσκησαν εναλλάξ,όχι μόνο δεν κατευνάζει την οργή και την αγανάκτηση αλλά την κάνει χειρότερη με την δήθεν όψιμη ευαισθησία.

Οι δίκαια οργισμένοι -και όχι γιατί δεν έχουν τι να κάνουν και απλά γκρινιάζουν όπως τους κατηγορούν-,δεν χωράνε όλοι κάτω από τις σημαίες των κομμάτων.Δεν τους καλύπτουν ούτε οι πρακτικές τους, ούτε οι πολιτικές τους ούτε τα πολυκαιριασμένα ξεθυμασμένα συνθήματα τους.

Πολλοί μάλιστα πιθανόν δεν ξέρουν καν τι να κάνουν με τον ίδιο τον θυμό τους, ποια μορφή να του δώσουν, πού να αναζητήσουν φίλους και συμμάχους, από ποιες λέξεις, ποια σύμβολα και ιδέες να αρπαχτούν.

Η σιωπή αυτή την περίοδο είναι πιο έντονη, μοιάζει με βουβαμάρα.

'Ενα ιδιόμορφο κράμα σιωπής. Οργή, απόγνωση, αγωνία…

Οι νέες κοινωνικές συνθήκες έχουν αρχίσει να ζυμώνονται, όμως κανείς δεν μπορεί να τις αποτυπώσει ακόμη με ακρίβεια, ούτε και να τις προβλέψει… πόσο μάλλον να μιλά εξ ονόματος της πλειοψηφίας…

"Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι
Μας πήρανε αμπάριζα οι δήθεν και οι όποιοι...

Άντε λοιπόν και πάλι να ξαναβρεθούμε
στους ίδιους δρόμους που τους περπατούσαμε
πριν μας προλάβει ο καιρός και ξεχαστούμε
γιατί αλλιώς δικέ μου, πάλι την πατήσαμε"


Η Δημοκρατική της Ρόδου

Τα “σκουπίδια”

Δεν υπάρχει ημέρα που οι έμποροι της...δόσης να μην περνούν από τις στήλες των ΜΜΕ.

Μας κλείνουν το μάτι, μας σφίγγουν το χέρι και μας διαβεβαιώνουν πως όλα πάνε απ' το καλό στο καλύτερο, σύμφωνα με τους κανόνες του marketing των απανταχού ναρκεμπόρων.

Ο θάνατος κυκλοφορεί παντού και σε μοιραίες δόσεις...

Και η Πολιτεία; Τι κάνει χρόνια τώρα η Πολιτεία για τα άρρωστα παιδιά της; Ποιο χέρι της τα ακουμπάει; Και πως;

Με σκούπες...Παίρνει την επιχείρηση σκούπα, κατεβαίνει στα στέκια του θανάτου και μαζεύει τα μισοπεθαμένα “σκουπίδια”. Τα χώνει κάτω απ' το χαλί να μην τα βλέπουμε και χαλά η εικόνα.

' Οτι δεν βλέπουμε άλλωστε δεν υπάρχει.

' Ετσι κι αλλοιώς ξεγραμμένους τους έχει απ'τα καταστιχά του το σύστημα.

Αυτά τα παιδιά δεν είναι ούτε πελάτες ούτε ψηφοφόροι.

Η ευθύνη του πόνου,της αρρώστιας τους, της ελπίδας τους,της ζωής τους μπορεί να παραχωρηθεί ως εκ τούτου στους ναρκέμπορους, στους αστυνομικούς ,στους “αγανακτισμένους” πολίτες που ενοχλούνται.Τώρα μάλιστα που έχουμε εύκολα τα παραχωρητήρια...

Η πολιτεία έχει ξεγράψει τα πιο όμορφα παιδιά της.' Οποιος πονάει γίνεται πιο όμορφος ξέρετε...

'Αδικα έψαχνα να βρω στα προγράμματα υποψηφίων κάποιον , όχι να τα συμπεριλάβει σαν πρώτη του προτεραιότητα όπως θα ΕΠΡΕΠΕ , αλλά έστω να τους δώσει μια μικρή θέση στο “όραμά”του.Ακόμη και με μικρά κι ασήμαντα πράγματα, που θα μπορέσουν αν όχι να ανακουφίσουν τα παιδιά αυτά, να αυξήσουν τα ποσοστά πρόληψης για όλα τα υπόλοιπα.Και είναι τόσα πολλά που μπορούνκαι ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν πέρα από το “όραμα” του “κάθε χωριό και γυμναστήριο,κάθε πόλη και γήπεδο”.

'Αδικα...

Ο πόνος βλέπετε αφορά πάντα άλλους.Μπορούμε να τον βλέπουμε από μακρυά,να τον διαβάζουμε και να κουνάμε το κεφάλι μας με...λύπη αν δεν το στρέφουμε από την άλλη μεριά για να μην τον βλέπουμε.Τον καταλαβαίνουμε μόνο όταν χτυπήσει την πόρτα μας.Μόνο που τότε είναι πολύ αργά...

Εξαρτημένοι κι ανήμποροι περιμένουμε τη επόμενη...”δόση” μας από τις στήλες των εφημερίδων...

Η δύναμη του πληκτρολογίου

Το διαδίκτυο είναι αδιαμφισβήτητα η μεγαλύτερη επανάσταση στην επικοινωνία Διάχυση της πληροφορίας στη βάση αλλά και δυνατότητα έκφρασης και άμεσης πολιτικοποίησης σε όποιον τον επιθυμεί.Παρακολουθώντας τους τελευταίους μήνες την όλο και αυξανόμενη αντίδραση μέσα από τους τόπους κοινωνικής δικτύωσης, την οργή που αποτυπώνεται, την διακίνηση άρθρων και αναλύσεων για προβληματισμό και συζήτηση, σκέπτομαι πως δεν είναι καθόλου τυχαία η πολιτική επίθεσης που προσπαθεί να αναπτυχθεί από το σύστημα και μερίδα των ΜΜΕ.

Βγήκε λοιπόν το σύστημα των ΜΜΕ και κατασυκοφάντησε τους χρήστες του διαδικτύου ως “γκαρσονιέρα” σεξομανών, επιδειξιομανών, ανικάνων να αντιδράσουν, κοινωνικά εξαρτημένων, μέσα από την συχνότητα της ΝΕΤ και με δημοσιεύματα στον έγκριτο τύπο.

Από την πλευρά του το σύστημα εξουσίας, προσκάλεσε σε δημόσια διαβούλευση απλούς ιδιώτες και blogers “για διαφάνεια, καθαρούς κανόνες και την έννομη σχέση με την πολιτεία” όπως αναφέρεται στο opengov.gr.

Οι ανεξέλεγκτες φωνές είναι επικίνδυνες για το κατεστημένο.Kαι των ΜΜΕ και της εξουσίας.

Γιατί αντί για αφοσιωμένους αυλοκόλακες, χειροκροτητές της πεντάρας, και χειραγωγήσιμα πρόβατα, βρήκαν μπροστά τους ανθρώπους που τους μιλούν σαν ίσος προς ίσον, χωρίς επιφάσεις ευγένειας, χωρίς κόμπλεξ κατωτερότητας, χωρίς φίλτρα λογοκρισίας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.

Αποφάσισαν λοιπόν να τους συκοφαντήσουν και να προσπαθήσουν να τους "μαντρώσουν".

Αφορμή για τις σκέψεις αυτές, μια ομάδα στον τόπο κοινωνικής δικτύωσης του fb "ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΑ: ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΚΟΡΟΙΔΙΑ ΚΑΙ ΑΠΑΞΙΩΣΗ".

Πριν σπεύσουν λοιπόν κάποιοι, να συκοφαντήσουν όλους αυτούς σαν άχρηστους του "καναπέ" ας ρίξουν μια ματιά στο παρακάτω:

«Η δημοκρατία προέρχεται από τη διαμαρτυρία, από αυτούς που δεν έχουν να φάνε, που δεν έχουν ελευθερία, που δεν μπορούν να εκφραστούν, που δεν εκπροσωπούνται.

Σήμερα, όσο πιο κάτω κατεβαίνετε τόσο περισσότερη ζωντάνια συναντάτε.

Στη βάση διεκδικούμε δικαιώματα και από αυτή την άποψη το Διαδίκτυο είναι μια μεγάλη ευκαιρία.

Τα κύματα περνούν από άνθρωπο σε άνθρωπο, η συζήτηση, η αγανάκτηση διαδίδονται και επιτρέπουν στον κόσμο να αποκτήσει συνείδηση του σκανδάλου και να κινητοποιηθεί.

Καμία οργάνωση, κανένα κόμμα ή συνδικάτο δεν υποστήριξε κινητοποιήσεις που υπήρξαν. Το Διαδίκτυο, όμως, κινητοποίησε χιλιάδες ανθρώπους

Ο ρόλος του πολιτικού είναι να το βουλώσει και να ακούσει τι συμβαίνει εκεί κάτω. Θα ανακαλύψει πως έχουμε πολλά κοινά, τη χρήση της λογικής, της επιστήμης, της τεχνολογίας, της παραγωγής, τόσα μέσα τα οποία οφείλει να χρησιμοποιήσει με τον καλύτερο τρόπο.

Αλέν Τουρέν (Κοινωνιολόγος).Απόσπασμα από το βιβλίο του "Μετά την κρίση".

"Δημοκρατική" 4.12.2010

Πάμε πλατεία;

 Μην καταργείτε την υπογεγραμμένη
ιδίως κάτω από το ωμέγα
είναι κρίμα να εκλείψει
η πιο μικρή ασέλγεια
του αλφαβήτου μας

Ντίνος Χριστιανόπουλος

Κι αν αυτό είναι ασέλγεια κατά τον Ν.Χριστιανόπουλο που να άκουγε και τη δήλωση της Υπουργού Παιδείας σχετική με τις μαθητικές εκδρομές:

«Φέτος Πάμε Ελλάδα.

Μένουμε Ελλάδα

Φέτος η Ελλάδα μας χρειάζεται όλους. Οι σχολικές εκδρομές μπορούν να προσφέρουν στους μαθητές και παιδαγωγική επιμόρφωση, αλλά και εξαιρετική αναψυχή - γιατί η χώρα μας είναι γεμάτη ομορφιές . Φέτος, λοιπόν, το σύνθημα και για τους μαθητές είναι «Πάμε Ελλάδα. Μένουμε Ελλάδα».

Πάμε Ελλάδα...'Οπως λέμε “πάμε πλατεία”;

Θα περίμενε κανείς από την υπουργό Παιδείας να μην θυσιάσει τα άρθρα της ελληνικής γλώσσας στο βωμό της μόδας, στην προσπαθειά της μη θεωρηθεί αναχρονιστική από την νεολαία.

Δανεισμένες φράσεις , διατυπώσεις κλισέ από τον θαυμαστό κόσμο της τηλεόρασης, των σιριαλ και των ρεαλιτι, που διανθίζουν τον ξύλινο λόγο, πολλών πολιτικών και δημοσιογράφων , δεν εκφράζουν μόνο γλωσσική φτώχεια αλλά και φτώχεια ιδεών.

Από τα κηρύγματα του μακαριστού Χριστόδουλου μέχρι τα συνθήματα της αριστεράς το ζητούμενο είναι πως θα φανούμε νεανικοί, επαναστάτες και μέσα στη μόδα.

Mε ατάκες και εκφράσεις του συρμού, προσπαθούμε να πλησιάσουμε τους νέους ανθρώπους, πεπεισμένοι προφανώς πως εμπιστεύονται μόνον όποιον τους μοιάζει.

Ακόμη και από την ίδια την υπουργό του πλέον αρμόδιου υπουργείου και υπεύθυνου χρόνια τώρα γι'αυτή την γλωσσική φτώχεια και κατά συνέπεια φτώχεια ιδεών.

«Πάμε ΣΤΗΝ Ελλάδα. Μένουμε ΣΤΗΝ Ελλάδα» αγαπητή κυρία υπουργέ Παιδείας.

Και πιστέψτε με, τα παιδιά και θα το καταλάβουν αλλά και θα το εκτιμήσουν καλύτερα.

Δεν είναι τόσο "βλήτα" για να μην αντιλαμβάνονται ποιοί προσπαθούν να τα πλησιάσουν με αυτούς τους τρόπους.Μπορεί να πελαγοδρομούν στις απανωτές “μεταρρυθμίσεις” που τους έχουν στερήσει την γνώση αλλά και την εκπαίδευση της ίδιας τους της γλώσσας, να έχουν εφεύρει τη δική τους, αλλά την λέξη “δημαγωγός” όλο και κάπου θα το έχουν ακούσει...

Aυτό δε το "παιδαγωγική επιμόρφωση" κατά την διάρκεια των σχολικών εκδρομών, είναι ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο, με πολλά ερωτήματα, αναγνώσεις και ερμηνείες...

' Εχε το νου σου στο παιδί

Ας τον έχουμε το νου μας, γιατί εκτός από τις γνωστές εκθέσεις ιδεών "αρμοδίων" στο βήμα κάθε παγκόσμιας ημέρας, μόνοι εμείς κι αυτά θα ξαναμείνουμε την επομένη που θα σβήσουν τα φώτα.
Γιατί για μας κάθε μέρα είναι ημέρα του παιδιού.
Και για τα εκατομμύρια παιδιά που συνεχίζουν να πεθαίνουν από ασιτία ή να εργάζονται υπό άθλιες συνθήκες στον κόσμο και για τα δικά μας στην Ελλάδα σαν τα παρακάτω παιδιά:

450.000 παιδιά και έφηβοι διαβιούν υπό ενδεείς συνθήκες. Σήμερα το 23,3% των παιδιών ηλικίας 0-17 ετών ζουν στη φτώχεια, στο περιθώριο της κοινωνίας και το ποσοστό βαίνει αυξανόμενο.

Το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα αδυνατεί να παράσχει ισότιμη σχολική φοίτηση σε όλα τα παιδιά. Το 7% των μαθητών εγκαταλείπουν το σχολείο στο δημοτικό ή το γυμνάσιο. Ανάλογο ποσοστό εφήβων εγκαταλείπει το Λύκειο, ανεβάζοντας στο 14,6% το ποσοστό των παιδιών που αδυνατούν να ολοκληρώσουν τη 12ετή εκπαίδευση. Ειδικά μεταξύ των φτωχών παιδιών, αναλφάβητα είναι το 71,2%.

Σε ό,τι αφορά την παιδική εργασία, ακμάζει στη χώρα μας. Σύμφωνα με στοιχεία της Έρευνας Εργατικού Δυναμικού, περίπου 20.000 έφηβοι εργάζονται νόμιμα!
Όμως, ο πραγματικός αριθμός των ανηλίκων εργαζομένων είναι πενταπλάσιος. Όπως εκτιμάται από το Συνήγορο του Παιδιού, 75.000 επιπλέον έφηβοι εργάζονται στη μαύρη αγορά εργασίας.

Κατά τα άλλα, δεν ξεπερνούν τους 70 οι ανήλικοι φυλακισμένοι, ενώ 5.000 παιδιά με αναπηρία ή χρόνιες παθήσεις διαβιούν σε ιδρύματα. Ο Συνήγορος του Παιδιού διεξάγει εδώ και χρόνια αγώνα για να κλείσουν τα παλαιά, μεγάλα ιδρύματα και να αντικατασταθούν από μικρές δομές εναλλακτικές του εγκλεισμού και από ειδικές στέγες προστατευτικής φιλοξενίας.

Άλυτο παραμένει το σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα των 7.000 - 8.000 αλλοδαπών παιδιών, που εισέρχονται ετησίως ασυνόδευτα και ανυπεράσπιστα στην Ελλάδα, εύκολα θύματα κάθε εγκληματικής δραστηριότητας.

Κρίμα...

Πολλοί από τους βουλευτές , είναι αυτοί που κάποτε εξορίστηκαν,αγωνίστηκαν, αντιστάθηκαν ενάντια στον εκπρόσωπο της πολιτικής κατοχής. 'Ηταν αυτοί που τον άκουσαν να λέει:

«Η Ελλάς είναι ένας ασθενής, ο οποίος πρέπει να τεθεί επί της χειρουργικής κλίνης…»

Aλήθεια, πως αισθάνθηκαν προχθές, όταν άκουσαν τον εκπρόσωπο της οικονομικής κατοχής να τους λέει:

«Μη μάχεστε εναντίον του γιατρού, ο γιατρός μπορεί καμιά φορά να δίνει δυσάρεστη φαρμακευτική αγωγή...»

Εκτός από το να βγούν στα καναλοπαράθυρα και να δηλώνουν τη δυσφορία τους για το...ύφος του όπως ο κ.Ανδρουλάκης στο δελτίο ειδήσεων του Mega «δεν μου άρεσε καθόλου το ύφος του» ή να διαβάζουμε για ...δυσφορία που προκάλεσαν οι δηλώσεις του κ.Στρος Καν και για τον...διάχυτο προβληματισμόν στην Κ.Ο του ΠΑΣΟΚ,αμέσως μετά την συνεδρίαση, κάτι άλλο έχετε να μας πείτε ;

Κάτι που να δηλώνει ντροπή;

Κρίμα...Τζάμπα σε εμπιστεύτηκαμε και σε θαύμασαμε, αγαπητέ μου μεταλλαγμένε "αγωνιστή".

Τι είναι αυτό που σε κάνει να αποδέχεσαι τη μεταλλαξή σου;

Η εξουσία. Το χρήμα. Η δόξα .Κι όλα αυτά μαζί...

Στ' αλήθεια, τα ζύγισες καλά για να αποφασίσεις να κάνεις παρέα με όσους πάλευες να αποτινάξεις από τις πλάτες μας χαρίζοντάς τους το δικαίωμα να σε κάνουν δικό τους, ορντινάτσα τους,από το να τους νικήσεις;

Κρίμα....Τζάμπα ελπίσαμε κάποτε σ' εσάς.

Τις πταίει;

H μετακόμιση των γραφείων του ΠΑΣΟΚ από την Χαριλάου Τρικούπη στην οδό Ιπποκράτους δυστυχώς δεν απέτρεψε τους συνειρμούς.

Από τις 10 Δεκεμβρίου του 1893 που ο τότε πρωθυπουργός δήλωνε από το βήμα της Βουλής «Δυστυχώς... επτωχεύσαμεν», πέρασε πάνω από ένας αιώνας.

«Τις πταίει;» ρωτούσε οΧ.Τρικούπης.

«Πού πήγαν τα λεφτά;» ρωτούσε ο Γ. Παπανδρέου στις τελευταίες εκλογές. Και στις δύο περιπτώσεις αναπάντητα ερωτήματα και ένοχοι στο απυρόβλητο...

Οι ομοιότητες ξεπερνούν τις συμπτώσεις διαβάζοντας την ιστορία του Χ.Τρικούπη τόσο που νομίζεις πως ο 19ος αιώνας είναι εδώ ακόμη.

Ο Τρικούπης πίστευε πως ο εκσυγχρονισμός του κράτους ( από τότε εκσυγχρονίζεται...) θα προσελκύσει επενδυτές και με την ανάπτυξη της οικονομίας η βελτίωση των οικονομικών θα ήταν τέτοια που θα μπορούσε να αναταποκριθεί στις υποχρεώσεις του το κράτος. Σας θυμίζει κάτι;

Στις επτά κυβερνήσεις που σχημάτισε συνολικά και υπήρξε πρωθυπουργός, ο Τρικούπης θα συνάψει ισάριθμα δάνεια με όρους που κάνουν τους σύγχρονους κερδοσκόπους να ωχριούν. Από το συνολικό ονομαστικό ποσό των 643 εκατ. χρυσών φράγκων θα εισπραχθούν μόνο 463 εκατ. Για τα παλιά και τα διαρκώς νεότερα δάνεια θα καταβάλλονταν τη δεκαετία 1880-90 τοκοχρεολύσια ύψους 455 εκατ. χρυσών φράγκων, περίπου το 50% του προϋπολογισμού.

Παράλληλα, η φορολογία εκτινασσόταν στα ύψη. Τα «είδη πολυτελείας», τότε όπως και τώρα,ήταν ο στόχος του υπουργείου Οικονομικών, με υπουργό Οικονομικών κατά κανόνα τον ίδιο τον Τρικούπη. Οινοπνευματώδη, καπνός και σιγαρόχαρτα ήταν τα πρώτα που επιβαρύνθηκαν. Προφανώς, μιλάμε γι' αυτές τις... μικρές πολυτέλειες της καθημερινότητας, που αφορούν τον απλό καθημερινό πολίτη και... γεμίζουν τα ταμεία.

Με τα δημόσια οικονομικά σε αδιέξοδο και τα ελληνικά χρεόγραφα σε κατρακύλα, ο Χαρίλαος Τρικούπης κατέφυγε σε νέους φόρους, κάνοντας ταυτόχρονα έκκληση στο λαό να στηρίξει την οικονομία.

Αυτό σίγουρα σας θυμίζει κάτι...

Προσπαθώντας να αποκαταστήσει την αξιοπιστία της χώρας (κληρονομούμε και λέξεις πλην των άλλων....), κάλεσε τον άγγλο λόρδο και οικονομολόγο Εδουάρδο Λω να μελετήσει την κατάσταση. Παράλληλα, ξένοι κεφαλαιούχοι, που ήταν πρόθυμοι να...»βοηθήσουν» (διάβαζε: να δέσουν χειροπόδαρα) τη χώρα, έστειλαν δικούς τους ανθρώπους να ελέγξουν τα οικονομικά της Ελλάδας, όπως τον οικονομικό επιθεωρητή Ρου οι Αγγλοι και τον τραπεζίτη Μόργκαν οι Αμερικανοί, οι οποίοι έκαναν φύλλο φτερό τα οικονομικά στοιχεία.

Σας θυμίζει κάτι με οικονομικούς ελεγκτές εκ Βρυξελλών;

Ο δε κ.Ε.Λω όπου καθόταν κι όπου στεκόταν μιλούσε για το πόσο καλά και θετικά πάνε όλα στην ελληνική οικονομία και σαν άλλος Στρος Καν, κατέληγε στο συμπέρασμα ότι όλα με τα κατάλληλα μέτρα θα γίνουν ανθηρά.Μετά τα χίλια καλά λόγια πήραμε κι άλλο δάνειο και προφανώς για τα καλά λόγια φέρει δρόμος της Αθήνας το ονομά του...

Με τούτα και με τ' άλλα, με ανεβοκατέβασμα στην εξουσία, με παραιτήσεις και κόντρες με το παλάτι, ο Χ.Τρικούπης τον Δεκέμβριο του 1893 θα αναγκαστεί να δηλώσει από το βήμα της Βουλής ότι το κράτος αδυνατεί να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του ως προς τα εξωτερικά δάνεια. Οσο για τα εσωτερικά δάνεια, αυτά θα εξοφλούνταν για να μη χρεοκοπήσουν οι ελληνικές τράπεζες.

Τι σύμπτωση κι αυτή σ' αυτό το πήγαινε έλα της ιστορίας...

Γράφει η αντιπολιτευόμενη εφημέριδα «Παλιγγενεσία »την επομένη της δραματικής εκείνης συνεδρίασης

«Ανθρωποι μηδέποτε ελθόντες εις την Βουλήν, χθες συνωθούντο εκεί. Εβλεπε δέ τις και ανησύχους μορφάς εκ του κύκλου των τραπεζιτών και του χρηματιστηρίου. Ευθύς μετά την επικύρωσιν των πρακτικών ήλθεν εις το βήμα ο Πρωθυπουργός κρατών χαρτίον λευκόν. Αφού εισαγωγικώς αναμάσησε τα περί αρωγής της ξένης πίστεως και ενίσχυσιν των εγχωρίων Τραπεζών, δι' εκατοστήν φοράν επανέλαβε το οικτρόν ψεύδος ότι έχομεν ισοζύγιον και επαρκούμεν εις πάσας ημών τας υποχρεώσεις.»

Ενδιαφέρον έχει τι έγινε μετά το θάνατο του Τρικούπη.

Ανέλαβε ο Δηλιγιάννης.Αυτός που οδήγησε την Ελλάδα σε ατιμωτικό πόλεμο κατά της Τουρκίας. Μετά την ήττα πανηγυρικά ήλθε ο Διεθνής Οικονομικός Ελεγχος Δ.Ο.Ε. (ο πρόγονος του Δ.Ν.Τ.) ,που άρχισε να εισπράττει για λογαριασμό των δανειστών τους φόρους από τα είδη του μονοπωλίου (πετρέλαιο, αλάτι, σμύριδα, σπίρτα, καπνός, σιγαρόχαρτα και παιγνιόχαρτα), καθώς επίσης τα τέλη χαρτοσήμου μαζί με τους δασμούς του τελωνείου στον Πειραιά.

Η ιστορία, προφανώς, επαναλαμβάνεται, ίσως γιατί δεν μαθαίνουμε απ' αυτή.

Πολλά από τα στοιχεία που αναφέρονται, είναι από το ενδιαφέρον βιβλίο της Λύντια Τρίχα, «Χαρίλαος Τρικούπης - Μια βιογραφική περιήγηση», που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

' Eξω πάμε καλά

Δηλαδή τι καλά, εντυπωσιακά καλά. Το ένα σοκ πάνω στo άλλο.Σοκ έκπληξης να το πω; εθνικής υπερηφάνειας να το πω; ή να'ναι αυτή η ευτυχία του μνημονίου;.

Στις 30.11.2010 , μάθαμε πως μία ακόμη εξαιρετικά τιμητική διάκριση επεφύλαξε για τον ΄΄Eλληνα Πρωθυπουργό το διεθνούς φήμης περιοδικό “Foreign Policy” κατατάσσοντας τον κ. Γιώργο Παπανδρέου στην λίστα με τους 100 στοχαστές με παγκόσμια εμβέλεια (100 Global Thinkers) για το 2010!

Την 79η θέση κατέλαβε και ο λόγος που τοποθετείται στη λίστα είναι πως :“έκανε το καλύτερο για τη χειρότερη χρονιά της Ελλάδας. ' Ετρεξε ένα αυστηρό πρόγραμμα σταθερότητας που περιλαμβάνει αυξήσεις φόρω , και περικοπές στον διογκωμένο δημόσιο τομέα, ένα πακέτο φιλόδοξο αρκετά ώστε να πείσει την Ευρώπη να κρατήσει την Ελλάδα στην επιφάνεια.”

Στις 5.11.2010, μαθαίνουμε πως ο Υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας κ. Γιώργος Παπακωνσταντίνου είναι όγδοος μεταξύ δεκαεννιά ομολόγων του της ΕΕ στην κατάταξη για τους καλύτερους Ευρωπαίους Υπουργούς του 2010, την οποία έκανε η εφημερίδα Financial Times.

Ο κ.Ανουτσιατα, της Ιταλικής τράπεζας UniCredit, περιέγραψε τον Έλληνα Υπουργό Οικονομικών ως “αξιοσημείωτα αποτελεσματικό στη διερεύνηση επικίνδυνων ευρωπαϊκών πολιτικών, στη διασφάλιση της εγχώριας αποδοχής των πρωτοφανών μέτρων λιτότητας και στην αποκατάσταση σε κάποιο βαθμό της επενδυτικής εμπιστοσύνης - σχεδόν αδύνατο έργο”.

Ο δε κ. Έρικ Νίλσεν της τράπεζας Goldman Sachs που του έπλεξε κι αυτός το εγκώμιο μας είπε ότι: “Aν η ελληνική οικονομία αρχίσει να ανακάμπτει το 2011, ο κ. Παπακωνσταντίνου θα μπορούσε να είναι ο νικητής στην κατάταξη της επόμενης χρονιάς”.

Δηλαδή παρατρίχα πρωτιά...

Βέβαια δεν ξέρω αν θα κάνουν μεταδημότευση οι κύριοι μεγαλοστελέχη των Τραπεζών που πλέκουν εγκώμια και μοιράζουν βραβεία για να ψηφίσουν εδώ.Αυτό είναι ένα πρόβλημα για τους βραβευθέντες.Να το κοιτάξουν...

Δεν τελειώσαμε.

Το Σαββατοκύριακο ήταν ένα ευχισμένο Σαββατοκύριακο για την αριστερά. Θα σας γελάσω για την δική μας, αλλά για την Ευρωπαϊκή, της οποίας εξελέγη αντιπρόεδρος ο κ.Αλέξης Τσίπρας.

Καλή επιτυχία στον κ.Τσίπρα, ο οποίος λέει, είναι ο νεώτερος σε ηλικία που εκλέγεται πρώτη φορά σε αντιπροεδρία (κάτι μου θυμίζει αυτό...) και με την ευχή να μην κάνει αόρατη και την Ευρωπαϊκή αριστερά...

Εθνικά υπερήφανη, δεν έχω να πω τίποτε παρά να θυμηθώ τον φιλόσοφο Α. Σοπενχάουερ, ανήκοντας οι βραβευθέντες στην ίδια σχολή .Των "φιλοσόφων της απελπισίας" Γνωστός για την εστίαση της φιλοσοφίας του πάνω στο ατομικό κίνητρο ο Σοπενχάουερ, πίστευε ότι οι άνθρωποι υποκινούνταν από τις ίδιες τους τις βασικές επιθυμίες.

“Αν έμπαινε σε καθέναν το δίλημμα να εκλέξει ανάμεσα στην εκμηδένιση του σύμπαντος και στη δική του προσωπική καταστροφή, δεν είναι ανάγκη να πω εγώ ποια θα ήταν η απάντηση.”

' Αντε, και σ' ανώτερα εκεί στη Λόντρα και στα Παρίσια!