νά ῾μαι ἐγώ, νὰ στοχάζομαι, νὰ θέλω -
ψέματα ὅλο ν᾿ ἀκούω, νὰ λέω, νὰ πράττω,
γιὰ ψέματα νὰ ζῶ καὶ νὰ πεθαίνω.(Κ.Βάρναλης)
Κι έρχεται η κυρία Διαμαντοπούλου να επιβεβαιώσει τον ποιητή.
Ο λαός πιο απλά το αποτυπώνει διαφορετικά, λέγοντας: “' Οταν κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή”. Ο σοφός λαός μπορεί να το αλλάξει αυτό και να γίνει “΄Οποιος κλείνει ένα σχολείο,πρέπει να μπαίνει φυλακή”.
Που να τους χωρέσουν όμως τόσοι που είναι...Θα πρέπει να χτίσουμε καινούργιες.' Εχουμε και οικονομικά προβλήματα που καιρός να χτίζουμε. Γι' αυτό αποφάσισαν να κλείσουν 300 μικρές σχολικές μονάδες για λόγους οικονομίας!
Βλέπετε, η επένδυση στη γνώση και στο πνεύμα, αντιτίθεται στην ηλιθιότητα, η οποία πρέπει να παραμείνει αήττητη και να επικαλείται πως θα αποκομίσει οφέλη από την "εξοικονόμηση" χρήματος.
Την απόφαση αυτή θα την πεί η ίδια η κυρία Διαμαντοπούλου στις δυο μαθήτριες του δημοτικού της Τελένδου;
Τα μάτια τους και της οικογενειάς τους έλαμπαν, δίπλα στη δασκάλα τους που ήρθε στο νησί και το σχολείο τους άνοιγε, σε ρεπορτάζ της ΝΕΤ και με την ευκαιρία της έναρξης της σχολικής χρονιάς.
Για τις µικρές τοπικές κοινωνίες είναι σηµείο αναφοράς, αφού µια χρονιά ακόμη δάσκαλος, αποµακρύνει τον κίνδυνο να κλείσει το σχολείο και ακόµη περισσότερο, κρατά τις οικογένειες µε παιδιά στον τόπο τους. Μέχρι να τελειώσουν το δημοτικό...Μετά;;
Μετά με καίκια σε κοντινά νησιά (όταν δεν έχει φουρτούνα) με τα πόδια και πάνω σε καρότσες αγροτικών σε ορεινά χωριά (όταν δεν κλείνει ο δρόμος) και με το αναγκαστούν να αφήσουν τον τόπο τους.
Κάπως έτσι όταν οι δύο αδερφούλες από την Τέλενδο τελειώσουν το δημοτικό θα μετράμε 11 οικογένειες αντί για 12...Κάπως έτσι θα γίνει μια έρημη βραχονησίδα το νησί με το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα...
Κάπως έτσι μένει στα χαρτιά η περίφημη αποκέντρωση και ανάπτυξη της υπαίθρου.
Κάπως έτσι τώρα και η δασκάλα της Τελένδου, της κάθε Τελένδου, θα γράψει στον μαυροπίνακα όπως η δασκάλα της Ψερίμου όταν το σχολείο έκλεισε γιατί δεν υπήρχαν πια μαθητές “Κάθε μαθητής και κάθε δάσκαλος έχει αφήσει σ΄ αυτήν την αίθουσα ένα κομμάτι από την ψυχή του.Τα κομματάκια αυτά φτιάχνουν μια γλυκιά ιστορία που ελπίζω να μην ξεχαστεί"
Κάπως έτσι κάθε οικογένεια αποχαιρετά τον τόπο της, αφήνοντας πίσω ένα κομμάτι από την ψυχή της.
Είναι πιο εύκολα πράγματα αυτά για την κυρία Διαμαντοπούλου,από το να στείλει σπίτι τους για να εξοικονομήσει χρήματα 7.000 εκπαιδευτικούς που δήλωναν “ψυχολογικό πρόβλημα”
για να αποφύγουν να πάνε να διδάξουν στα σχολεία, ενώ παράλληλα το κράτος πλήρωνε άλλους εκπαιδευτικούς για να καλύψουν τα κενά και αυτοί να απασχολούνται σε γραφεία βουλευτών,υπουργών,να περιφέρονται “αποσπασμένοι” μέχρι και σε γραφεία της Αρχιεπισκοπής.
Να στείλει σπίτι τους και αυτούς και όλους όσους “κατόπιν ενεργειών τους”βοήθησαν σ' αυτό. Είναι δύσκολο και για τους συνδικαλιστές που ως απάντηση έχουν στο γιατί δεν γίνεται κάτι να διαπιστωθεί η αλήθεια "Δεν υπεισέρχομαι σε θέματα προσωπικών δεδομένων"( είπε ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ για τους 7.000 ψυχικά αρρώστους...)
Kάπως έτσι η γνώση καταδικάζεται να γίνει ο φτωχός τροφοδότης της άρρωστης πείνας των τρωκτικών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου