Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι

Στο μόνο που συμφωνούν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι είναι πως υπάρχει θυμός στην κοινωνία, μεγαλύτερος από κάθε άλλη φορά. Θυμός που δεν είναι άδικος και άνευ λόγου.Με ρίζες βαθιές στην ίδια πολιτική δεκαετιών.Το ότι την πολιτική αυτή εμφανίζονται τώρα να την αποκηρύσσουν και να την καταδικάζουν ακόμα και τα κόμματα που την άσκησαν εναλλάξ,όχι μόνο δεν κατευνάζει την οργή και την αγανάκτηση αλλά την κάνει χειρότερη με την δήθεν όψιμη ευαισθησία.

Οι δίκαια οργισμένοι -και όχι γιατί δεν έχουν τι να κάνουν και απλά γκρινιάζουν όπως τους κατηγορούν-,δεν χωράνε όλοι κάτω από τις σημαίες των κομμάτων.Δεν τους καλύπτουν ούτε οι πρακτικές τους, ούτε οι πολιτικές τους ούτε τα πολυκαιριασμένα ξεθυμασμένα συνθήματα τους.

Πολλοί μάλιστα πιθανόν δεν ξέρουν καν τι να κάνουν με τον ίδιο τον θυμό τους, ποια μορφή να του δώσουν, πού να αναζητήσουν φίλους και συμμάχους, από ποιες λέξεις, ποια σύμβολα και ιδέες να αρπαχτούν.

Η σιωπή αυτή την περίοδο είναι πιο έντονη, μοιάζει με βουβαμάρα.

'Ενα ιδιόμορφο κράμα σιωπής. Οργή, απόγνωση, αγωνία…

Οι νέες κοινωνικές συνθήκες έχουν αρχίσει να ζυμώνονται, όμως κανείς δεν μπορεί να τις αποτυπώσει ακόμη με ακρίβεια, ούτε και να τις προβλέψει… πόσο μάλλον να μιλά εξ ονόματος της πλειοψηφίας…

"Είμαστε πολλοί αλλά είμαστε σκόρπιοι
Μας πήρανε αμπάριζα οι δήθεν και οι όποιοι...

Άντε λοιπόν και πάλι να ξαναβρεθούμε
στους ίδιους δρόμους που τους περπατούσαμε
πριν μας προλάβει ο καιρός και ξεχαστούμε
γιατί αλλιώς δικέ μου, πάλι την πατήσαμε"


Η Δημοκρατική της Ρόδου