Τα “σκουπίδια”

Δεν υπάρχει ημέρα που οι έμποροι της...δόσης να μην περνούν από τις στήλες των ΜΜΕ.

Μας κλείνουν το μάτι, μας σφίγγουν το χέρι και μας διαβεβαιώνουν πως όλα πάνε απ' το καλό στο καλύτερο, σύμφωνα με τους κανόνες του marketing των απανταχού ναρκεμπόρων.

Ο θάνατος κυκλοφορεί παντού και σε μοιραίες δόσεις...

Και η Πολιτεία; Τι κάνει χρόνια τώρα η Πολιτεία για τα άρρωστα παιδιά της; Ποιο χέρι της τα ακουμπάει; Και πως;

Με σκούπες...Παίρνει την επιχείρηση σκούπα, κατεβαίνει στα στέκια του θανάτου και μαζεύει τα μισοπεθαμένα “σκουπίδια”. Τα χώνει κάτω απ' το χαλί να μην τα βλέπουμε και χαλά η εικόνα.

' Οτι δεν βλέπουμε άλλωστε δεν υπάρχει.

' Ετσι κι αλλοιώς ξεγραμμένους τους έχει απ'τα καταστιχά του το σύστημα.

Αυτά τα παιδιά δεν είναι ούτε πελάτες ούτε ψηφοφόροι.

Η ευθύνη του πόνου,της αρρώστιας τους, της ελπίδας τους,της ζωής τους μπορεί να παραχωρηθεί ως εκ τούτου στους ναρκέμπορους, στους αστυνομικούς ,στους “αγανακτισμένους” πολίτες που ενοχλούνται.Τώρα μάλιστα που έχουμε εύκολα τα παραχωρητήρια...

Η πολιτεία έχει ξεγράψει τα πιο όμορφα παιδιά της.' Οποιος πονάει γίνεται πιο όμορφος ξέρετε...

'Αδικα έψαχνα να βρω στα προγράμματα υποψηφίων κάποιον , όχι να τα συμπεριλάβει σαν πρώτη του προτεραιότητα όπως θα ΕΠΡΕΠΕ , αλλά έστω να τους δώσει μια μικρή θέση στο “όραμά”του.Ακόμη και με μικρά κι ασήμαντα πράγματα, που θα μπορέσουν αν όχι να ανακουφίσουν τα παιδιά αυτά, να αυξήσουν τα ποσοστά πρόληψης για όλα τα υπόλοιπα.Και είναι τόσα πολλά που μπορούνκαι ΠΡΕΠΕΙ να γίνουν πέρα από το “όραμα” του “κάθε χωριό και γυμναστήριο,κάθε πόλη και γήπεδο”.

'Αδικα...

Ο πόνος βλέπετε αφορά πάντα άλλους.Μπορούμε να τον βλέπουμε από μακρυά,να τον διαβάζουμε και να κουνάμε το κεφάλι μας με...λύπη αν δεν το στρέφουμε από την άλλη μεριά για να μην τον βλέπουμε.Τον καταλαβαίνουμε μόνο όταν χτυπήσει την πόρτα μας.Μόνο που τότε είναι πολύ αργά...

Εξαρτημένοι κι ανήμποροι περιμένουμε τη επόμενη...”δόση” μας από τις στήλες των εφημερίδων...