Balthazar

Διαβάζοντας το  blog του Ν. Δήμου, κάτι σε ανάμεσα και νοσταλγία και μελαγχολία ήρθε και κάθησε ανάμεσα στην οθόνη, μέσα από τις λέξεις, μέσα απ' τις φωτογραφίες.

Αυτό το αρχοντικό στους Αμπελόκηπους, ήταν η καλυτερή μου αθηναϊκή γωνιά. Την είχα "ερωτευθεί", με μια εμμονή ως επιλογή και μέτρο σύγκρισης μέχρι σήμερα.

Δεν υπήρχε άνθρωπος, παρέα, χειμώνα καλοκαίρι να ρωτήσει "που να πάμε;" και να μην πάρει την απάντηση "στο Balthazar". Δεν υπάρχει συζήτηση για εστιατόριο, για νεοκλασικά, για ατμόσφαιρα, για ποιότητα που να μην αναφέρω το Balthazar.

Δεν ήταν η κουζίνα του.Aυτή δεν ξέρω αν μπορώ να την θυμηθώ, τόσο, όσο ο N.Δήμου.' Iσως γιατί άλλα με οδηγούσαν πάντα εκεί. ' Ηταν το κάθε δωμάτιο του που διάλεγες να καθήσεις να φας, οι καθρέφτες του, τα διακοσμητικά γήψινα στα ψηλά ταβάνια του, οι πολυέλαιοι, τα ξύλινα στενόμαρκα παράθυρα, ο κήπος του το καλοκαίρι...Ο αέρας, η φινέτσα, ο αισθησιασμός μιας άλλης εποχής σε έκαναν  να αισθάνεσαι πως δεν είσαι σε εστιατόριο, αλλά σε κάποιο σπίτι καλεσμένος ή στο σπίτι σου, με μεταμόρφωνε σαν άλλη Σταχτοπούτα από την στιγμή που ανέβαινα τη μαρμάρινη σκάλα του έως την ώρα που έβγαινα από την σκαλιστή σιδερένια πόρτα της αυλής.

Η μνήμη έχει και μυρωδιές και χρώματα. Κι όλες απόψε έχουν το όνομα "Βalthazar"

Tις ξαναζωντάνεψε η δημοσίευση του Ν.Δήμου με αφορμή  μια έκδοση βιβλίου  

"Η Κουζίνα του Balthazar, 1973 – 1983" και τον υπότιτλο: "Συνταγές και ιστορίες από ένα εστιατόριο της Αθήνας" από την κόρη των δημιουργών του "Βalthazar". Και απόλυτα θα συμφωνήσω με την σημείωση του αρθρογράφου σχετικά με τον υπότιτλο "(Ένα εστιατόριο – τι ταπεινοφροσύνη! Όσο υπήρχε, ήταν ΤΟ εστιατόριο)."

 Δεν ξέρω αν θυμάμαι την Βινεγκρέτ, αλλά τον καθρέφτη της φωτογραφίας με τον πολυέλαιο να καθρεφτίζεται μέσα τον θύμάμαι σαν να' ταν χθες...