Πολιτική ανυπακοή

Ναι αλλά πως;;

"Η πολιτική ανυπακοή είναι η άρνηση ενός ή περισσότερων ατόμων απέναντι στην τήρηση ορισμένων νόμων, απαιτήσεων και εντολών της κυβέρνησης, ή μιας δύναμης κατοχής, χωρίς να καταφεύγουν στη βία. Είναι πρωτοβάθμια τακτική της μη βίαιης αντίστασης. Στην πιο μη βίαιη έκφραση της (γνωστή στα σανσκριτικά ως ahimsa ή satyagraha)θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι συμπόνια, με τη μορφή του σεβασμού στη διαφωνία. “

Αυτό θα βρούμε αν αναζητήσουμε τον ορισμό της.

Σαφέστατο όπου κι αν ανατρέξετε η "μη βία".

Ο Χάουαρντ Ζιν που υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους πολιτικούς στοχαστές του 20ού αιώνα.και πέθανε πρόσφατα μας λέει πολλά διαφωτιστικά:

Κατά τον Ζιν: 

Όταν η αδικία γίνεται “νόμος και τάξη” (καλή ώρα...), τότε οι πολίτες πρέπει να αντιδράσουν με τη μέθοδο της πολιτικής ανυπακοής και την άμεση δράση. Η ανυπακοή ως όρος αποδίδεται στον ποιητή Θορό, επειδή πήγε φυλακή γιατί αρνήθηκε να πληρώσει τους φόρους του. Διαφωνούσε με τον πόλεμο του Μεξικού, όπου οι ΗΠΑ κατέκτησαν το Βόρειο Μεξικό και το προσάρτησαν στη χώρα τους. Αν θα μπορούσαμε να βρούμε ποιος ήταν ο πατέρας του όρου, τότε θα πρέπει να ανατρέξουμε στην Ελληνική Μυθολογία. Στον Προμηθέα

(ανυπακοή στους θεούς) και την Αντιγόνη (ανυπακοή στο κράτος).

Η μη βία δεν σημαίνει πασιφισμό ή ταξική συνεργασία, αποδοχή του συστήματος και παθητική αναμονή κάποιου καλύτερου μέλλοντος. Σημαίνει σθεναρή αντίσταση. Η ανυπακοή μπορεί να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους. Μαζικές διαδηλώσεις, απεργίες, σαμποτάζ κάθε είδους (από προϊόντα έως επιβράδυνση των ρυθμών εργασίας), άρνηση συνεργασίας και καμπάνιες μεγάλης έκτασης για να κερδηθεί η συμπαράσταση του κόσμου. Ακόμα και εκκλήσεις προς άτομα της άρχουσας τάξης, με την ελπίδα πως ίσως έρθουν σε ρήξη με το αμαρτωλό τους παρελθόν.

Η απόρριψη της βίας είναι άρρηκτα δεμένη με τη δημοκρατία. Η βία δεν είναι αξία, όπως υποστηρίζουν διάφορες μικρές τρομοκρατικές ομάδες. Ο Ζιν υποστηρίζει πως αυτές οι ομάδες, επειδή αδυνατούν να συγκροτήσουν μια μαζική βάση λαϊκής υποστήριξης, καταφεύγουν σε μια απεγνωσμένη τακτική. Οι κυβερνήσεις προτιμούν τη βία αυτών των ομάδων γιατί μπορούν εύκολα να ελέγξουν αυτούς τους μικρούς πειθαρχημένους στρατούς και να τους διαβρώσουν, πράγμα αδύνατο σε μεγάλες μαζικές κινητοποιήσεις που όταν ξέρουν να αγωνίζονται, κατά κανόνα, κάνουν την κεντρική εξουσία να υποχωρήσει. 

Η άμεση δράση, πάντα σύμφωνα με τον Ζιν, δεν χλευάζει και δεν υποτιμά τα κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα ούτε σνομπάρει τις όποιες ελευθερίες. Απλά συνειδητοποιεί τα όριά τους και προχωράει.

Ο μεγάλος φιλόσοφος του Δικαίου Τζον Ρολς πήγε την πολιτική ανυπακοή ένα βήμα παραπέρα. Εθεσε τους κανόνες της. Οταν κάποιοι πολίτες νιώθουν ότι ο νόμος προσβάλλει τα δικαιώματά τους, οφείλουν να τον παραβούν τηρώντας όμως τρεις προϋποθέσεις: 1) η παραβίαση του νόμου να μην εμπεριέχει βία 2) να γίνεται δημόσια  3) οι παραβάτες να πληρώνουν το τίμημα της παράβασης. Το τελευταίο είναι κρίσιμο. Πρώτον, πιστοποιεί ότι οι παραβάτες δεν εξυπηρετούν ίδιον όφελος παραβαίνοντας το νόμο και δεύτερον μεγιστοποιείται το αποτέλεσμα της πολιτικής ανυπακοής. Είτε επικοινωνιακά είτε διά της νομολογίας που εκδίδει κάποιο δικαστήριο.

( Ο Μαχάτμα Γκάντι ήταν ο πρώτος που έκανε πράξη τις ιδέες του Θορό, ακολούθησε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ)

Προς το παρόν δεν βλέπω να υπάρχουν κινήματα και κυρίως άνθρωποι που θα μπουν μπροστά να την εμπνεύσουν, ερμηνεύοντας την έτσι όπως αυτή υφίσταται ως τρόπος αντίδρασης.Με συνθήματα και πέραν τούτου ουδέν δεν υφίσταται. Αντίθετα φοβάμαι ότι τώρα που η οργή κρέμεται σε μια κλωστή,εύκολα το θυμικό όλων μας επενδύεται ανεμπόδιστα στον κάθε "αγωνιστή" μπρουτάλ δήμαρχο ή στον κάθε σαλτιμπάγκο που δηλώνει ότι εκπροσωπεί "τους πολλούς εναντίον όλων"...Ούτε θέλω να φανταστώ τι θα γίνει όσο η οργή αυτή ψάχνει τρόπους εκτόνωσης...
Κι επειδή η πολιτική ανυπακοή κάποιων "ηγετών"του κινήματος "Δεν πληρώνω" καμια σχέση δεν έχουν με τα παραπάνω αλλά αντίθετα λειτουργούν έξω από το πλαίσιο που αυτή ορίζει, ας δούμε και την θέση του Περικλή Κοροβέση:

"Τέτοια κινήματα δεν είχαμε στην Ελλάδα. Και στο σημείο που υπάρχουν είναι σε μικροκλίμακα. Στη χώρα μας έχει επικρατήσει το τελετουργικό του αγώνα και όχι ο ίδιος ο αγώνας. Πενήντα-εκατό άτομα μπορεί να κλείσουν το κέντρο της πόλης και, αντί να κερδίσουν τη συμπάθεια του κόσμου, προκαλούν την μήνιν του. Πιο αποτελεσματικό θα ήταν μια διαμαρτυρία άλλης μορφής, που θα κέρδιζε έστω και έναν άνθρωπο που μέχρι εκείνη τη στιγμή αγνοούσε το αίτημά τους. Τώρα με τους αγρότες. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως όλο το δίκιο ήταν με το μέρος τους.
Το έμαθε κανείς; Μόνο αυτοί που το ήξεραν. Η τηλεόραση φρόντισε να διαδώσει πως οι αγροτοπατέρες κόβουν την Ελλάδα στη μέση για να παίρνουν τα επιδόματά τους και να κάθονται. Και εδώ θα μπορούσαμε να διακρίνουμε ένα μεγάλο και εντυπωσιακό τελετουργικό. Ήλθαν και απήλθαν χωρίς να κερδίσουν τίποτα παραπάνω από την οργή αυτών που εμποδίστηκαν να κάνουν τη δουλειά τους.

Αν υπήρχε κίνημα ανυπακοής στην Ελλάδα, τότε θα βρίσκαμε μέσα σε κάθε σακούλα ψώνιων από τη λαϊκή και ένα διαφωτιστικό φυλλάδιο, για να καταλάβουμε όλοι τι χρωστάμε στους αγρότες. Και ίσως τότε το κίνημα να μην ήταν μόνο των αγροτών αλλά όλων εκείνων που καταναλώνουν αγροτικά προϊόντα. Δηλαδή όλων μας. Στο κάτω κάτω της γραφής, και η σπανακοτυρόπιτα αγροτικό προϊόν είναι. Φαντασθείτε στο περιτύλιγμά της να υπήρχαν τα αιτήματα των αγροτών!"(5.3.2010)
' Ενα φροντιστήριο στον Αλέξη δεν θα έβλαπτε.Μη μας πουλάει τσαμπουκάδες για πολιτική ανυπακοή...



(εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου 15.1.2011)