Λένε, πως οι ιππότες προσπαθούσαν να ερωτευτούν το συναίσθημα που ένιωθαν για τη γυναίκα, και όχι εκείνη την ίδια, ώστε να ελέγξουν την αυτοσυγκράτησή τους, διότι η ψυχή τους ήταν αφοσιωμένη στο Θεό. Δεν θα μιλήσω για τα τάγματα των ιπποτών και την ιστορία τους. Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος μόνος του διαβάζοντας και ψάχνοντας τα χιλιάδες διαφορετικά γραφόμενα και μέσα απ’ αυτά να ανακαλύψει την αλήθεια. Ή τουλάχιστον την αλήθεια του…
Η ουσία είναι πως οι ιππότες θυσίαζαν και τη ζωή τους για μια γυναίκα, αλλά και για τον ίδιο τον Θεό, που υπηρετούσαν. Έχοντας ένα βράδυ στη συχνότητα των fm την εκπομπή του Νίκου Γκαραβέλα τον άκουσα να λέει : «Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα γυναίκες που ψάχνουν για ιππότες. Ευτυχώς… Δεν ξέρω αν υπάρχουν ιππότες, όμως. Δεν ξέρω…»
Μέσα στα δύο “ευτυχώς” και “δεν ξέρω” του αγαπημένου μου παραγωγού, άρχισαν οι σκέψεις μου να πηγαινοέρχονται προβληματισμένες. Κι αρχίζω να σκέφτομαι πώς μπορεί μια αξία να παρθεί και να μεταλλαχθεί ανά τους αιώνες, προσφέροντας νέες αξίες μέσα σε μια εποχή, όπου οι περισσότερες έχουν αλλοτριωθεί.
Ακούω και διαβάζω για τον έρωτα σήμερα. Διακρίνω ένα απροσδιόριστο άγχος και μιαν άρνηση, που μπολοκάρουν και αλλοιώνουν την αντίληψη για το πιο όμορφο συναίσθημα που υπάρχει! Κι αυτό που συμβαίνει, μου θυμίζει κι εμένα κάτι… Φοβίες. Πολυδιάστατες και σκοτεινές για τα παράλληλα συναισθήματα που συνοδεύουν τον έρωτα.
Ας σκεφτούμε, πως ο έρωτας ίσως δεν πονάει όσο νομίζουμε τελικά. Ίσως είμαστε εμείς αυτοί που προκαλούμε αυτόν τον αβάσταχτο πόνο με τον τρόπο που αποκωδικοποιούμε τα πράγματα. Γιατί οι άνθρωποι έχουμε ντυθεί με το “εγώ” μας και όλα τα παρακολουθούμε αυστηρά μέσα από το πρίσμα του. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε τίποτα από ό,τι μας συνθέτει, ενώ το προσδοκούμε από τους άλλους.
Σε τελική ανάλυση, τα παράλληλα συναισθήματα του έρωτα διασταυρώνονται με όλα τα υπόλοιπα αυτής της ανθρώπινης ύπαρξης, κι αναρρωτιέμαι μήπως υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που τα πράγματα έχουν εξελιχθεί σ’ αυτήν την οπτική. Μια οπτική που φοβάται την πτώση, αλλά δε λαχταράει την ανύψωση.
«Το κινούν αίτιον του σύμπαντος είναι ο έρως», έλεγε ο Πλάτων. Ο έρωτας είναι ενέργεια. Η ενέργεια διεγείρει το συναίσθημα. Το συναίσθημα γεννά ιδέες. Οι ιδέες γεννούν επαναστάσεις. Και συνεχίζω ν’ αναρρωτιέμαι. Αν το να μην είμαστε ερωτευμένοι με τον έρωτα, είναι κάποια μορφή καταστολής. Να πούμε μόνοι μας «ναι» στη στέρηση της μοναδικής αληθινής ελευθερίας μας.
Κατάπιαμε αμάσητη την πεποίθηση πως το συναίσθημα περιπλέκει τα πράγματα και δεν προβληματιστήκαμε πως αφαιρώντας το, νεκρώσαμε τις αισθήσεις μας και τα περιπλέξαμε περισσότερο. Αυτό που περιπλέκει σήμερα τον έρωτα είναι ο σκοπός και ο τρόπος.
Όταν ο σκοπός είναι άδειος από φιλοσοφία και αίσθηση, τότε η ίδια η προσπάθεια υποβαθμίζεται και μετατρέπει όλη την, κατα τ’ άλλα υπέροχη, διαδικασία του έρωτα σε κάτι άγαρμπο. Κι έτσι, στο τέλος δεν θ’ αφήσει κανένα ίχνος του πάνω σου για να πορευτείς στη ζωή, αλλά θα ρουφήξει το μέσα σου και θ’ αδειάσει τ’ αποθέματά σου.
Ο έρωτας είναι αυτός που πρέπει να μας γεμίζει και να μας εφοδιάζει. Η φύση μας διδάσκει το παιχνίδι του. Κι εμείς οφείλουμε στον εαυτό μας να τον ξαναερωτευτούμε! Να γεννήσουμε μια νέα ιδέα, με διαφορετική αξία, και να την εκφράσουμε. Γιατί ο τρόπος έκφρασης των ιδεών είναι σημαντικότερος από τις ίδιες τις ιδέες.
Να δημιουργήσουμε μια νέα ιπποσύνη, μιας νέας εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου