Μόνον ο χρυσός λάμπει;

"Λες κι αθάνατος

κουβεντιάζει

για μαγαζιά και οικόπεδα

έτσι αγοράζει

κι έτσι πουλάει

λες κι αθάνατος

(Τ. Μιχόπουλος, Αθάνατος)

Το εθνικό πρόβλημα δεν είναι μόνον (ή τόσο) η επαπειλούμενη δημοσιονομική κατάρρευση. Είναι κυρίως και πρωτίστως η πλήρης επικράτηση του πλούτου (και των πλουσίων) επί παντός άλλου αγαθού (και αγαθών ανθρώπων). Στη μεταπολίτευση είδαμε το πράγματι ακραίο φαινόμενο της ταύτισης των υλικών αξιών με τις ηθικές και τις πολιτικές αξίες. Ακραίο, ιδίως για μια χώρα που επαίρεται για τον πολιτισμό και την Παιδεία της (έστω σε παρατατικό χρόνο).

Ο έχων και κατέχων, που ο Θεός (του καπιταλισμού;) τον ευλόγησε να διαθέτει όλα τα ελέη, αυτοπροβάλλεται και ετεροπροσδιορίζεται ως ηθικόν στοιχείον και προτείνεται από διάφορους φορείς ως πολιτική λύση από τα σημερινά αδιέξοδα.

ΕΧΟΥΜΕ (ανεπαισθήτως;) υπερβεί ακόμα και την εξίσωση του νόμιμου με το ηθικό και προχωράμε ακάθεκτοι στην επιβράβευση της «αγίας (τροϊκανής) τριάδας»: πλούσιος = ηθικός = εθνικός σωτήρ.

ΟΙ κερδοσκοπήσαντες επί μακρόν σε βάρος του λαού, οι ομοτράπεζοι και υπηρέτες τους, οι κόλακες και οι γελωτοποιοί τους βγάζουν από τα μπαούλα τα κλεμμένα λάφυρα και μας τα παρουσιάζουν ως χορηγίες ή και ευεργεσίες για τη σωτηρία της χώρας.

ΤΟ 'χω ξαναγράψει. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ενδημούν στη δημοκρατία μας κάποιοι διεφθαρμένοι. Το πρόβλημα είναι ότι οι εν λόγω διεφθαρμένοι τιμώνται από τη δημοκρατία μας ως άξια τέκνα του Γένους.

ΧΑΣΑΜΕ -μέσα στο γενικό κλίμα ανομίας και ανασφάλειας- τον ηθικό μας μπούσουλα. Δεν ισχυρίζομαι ότι όποιος είναι πλούσιος δεν μπορεί να είναι και ηθικός και πολιτικά χρήσιμος. Ούτε πιστεύω ότι κάθε πολιτικός για να είναι ηθικός πρέπει να είναι και φτωχός. Η μέχρι σήμερα όμως εμπειρία στα συμβαίνοντα στον πολιτικό και ευρύτερα δημόσιο χώρο της πατρίδας μας περισσότερο τείνει προς τον εντοπισμό κατασκευασμένων από μηχανής(;) σωτήρων παρά στην αναγνώριση ανιδιοτελών υπέρ πατρίδας θυσιαζομένων.

Η σωτηρία της πατρίδας έχει καταστεί σύνθημα και πρόσχημα περιστολής και καταστολής και όχι ηθικής ανύψωσης και εθελοντικής προσφοράς.

ΑΥΤΗ την ώρα δεν έχουμε ανάγκη από δήθεν μάγους των οικονομικών μεγεθών, προφήτες των μελλοντικών εξελίξεων ή «μυθικούς ήρωες» που ντύθηκαν Αϊ-Βασίληδες, Ηρακλείς ή Γίγαντες.

ΑΡΚΕΤΑ με τους κάθε είδους «αθάνατους». Μας χρειάζονται έντιμοι, καθαροί, συνεπείς θνητοί που γνωρίζουν τα όρια της αν(τ)οχής των ανθρώπων και της κοινωνικής συνοχής και ειρήνης.

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ πολλούς, απλούς και καλούς ανθρώπους που θα δουλέψουν αμισθί για την τιμή να προσφέρεις όρθιος και όχι για να κερδίσουν μια θεσούλα στο Πάνθεον των «καθισμένων» Δι-Εθνικών(;) Δωρητών(;).

Γιάννης Πανούσης