Δείκτης ευημερίας

Δεν θα μπορούσε κάποιος να μην επιβραβεύσει την προσπάθεια του Δημάρχου, να βρει τρόπους για να αντιμετωπίσει και να ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα θλιβερή κατάσταση ανθρώπων, τώρα που η κρίση άρχισε να ξεδιπλώνεται στην ποδιά των φτωχών.

Μια προσπάθεια που δεν πρέπει να σταματήσει να μονοπωλεί το ενδιαφέρον του Δημάρχου, τώρα που η κρίση γιγαντώνεται και το κόστος το καταβάλλουν (φυσικά) οι φτωχοί. 

Όσο για εκείνους που μέχρι τώρα κατάφερναν να κρατούν το κεφάλι τους μια σπιθαμή πάνω από την επιφάνεια της φτώχειας, τα μέτρα "σταθερότητας" εγγυημένα  θα τους σπρώξουν κάτω από αυτήν (αν δεν το έχουν ήδη κάνει) και το νούμερο όλο και θα μεγαλώνει στις λίστες καταγραφής των φτωχών κι ανέστιων.

Θα μεγαλώνει ο κύκλος των παιδιών που στερούνται το σχολείο, το παιχνίδι, την ξεγνοιασιά. 

Θα μεγαλώνουν τα νούμερα των ηλικιωμένων που θα μετρούν τα ψιλά τους αντιμέτωποι με την φρικτή επιλογή του να αγοράσουν τρόφιμα ή φάρμακα. 

Θα πιάνονται όλο και πιο πολλοί από τα πλοκάμια του τέρατος το οποίο τρέφεται από την κρίση και τους κάνει όλο και πιο ανήμπορους να αποδράσουν.

Ας έχει στο μυαλό του ο Δήμαρχος, το ότι μια κοινωνία -όπως και μια οικογένεια, μια παρέα, ένα χωριό- θα έπρεπε να κρίνεται όχι από το μέσο εισόδημά της, αλλά από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρεται στα ανήμπορα και ασθενέστερα μέλη της. 

Η αξιοπρέπεια των αδύναμων και οι δυνατότητες των φτωχών να αποδράσουν από την μέγγενη της φτώχειας έπρεπε να είναι ο βασικός δείκτης ευημερίας μιας χώρας, ενός τόπου.

Ας είναι πρώτος αυτός που θα αποκαταστήσει στη συνείδηση των πολιτών του το κράτος Πρόνοιας και Δικαίου που είναι ανύπαρκτο σ' αυτή τη χώρα και απαραίτητο τώρα περισσότερο από ποτέ.

Ας είναι πρώτος αυτός που θα ξεκινήσει τον πόλεμο ενάντια στη "χειρότερη μορφή βίας", όπως είχε χαρακτηρίσει την φτώχεια ο Γκάντι.

Ας είναι αυτός οδηγός καθημερινά και συνεχώς, σε μια προσπάθεια να ανεβάσουμε όλοι μαζί τον δείκτη ευημερίας της κοινωνίας του τόπου μας. Αυτής. Tης αληθινής και όχι της βιτρίνας της ευμάρειας του τουρισμού.

Ας είναι πρώτος αυτός που θα στρέψει την προσοχή του σε ιστορίες για ανθρώπινα κουρέλια που παλεύουν να επιβιώσουν. 

Για ραγισμένες ζωές και άνεργες μέρες. 

Για εφιαλτικά χρέη και πνιχτούς, ανεπίδοτους λυγμούς. 

Για έρημες προθήκες και απελπισμένα βλέμματα. 

εφημερίδα "Η Δημοκρατική της Ρόδου"