Μήπως μιζεριάζω;

" Είναι ανάγκη να καταπολεμήσουμε μια ασθένεια, θα έλεγα σχεδόν μια επιδημία, αυτήν της μιζέριας και της καταστροφολογίας, αυτή που λέει ότι όλα είναι μάταια, ότι είμαστε ανίσχυροι να διαμορφώσουμε τη δική μας μοίρα, ότι κάποιοι άλλοι θα αποφασίζουν για εμάς."

δήλωσε πριν λίγες ημέρες ο πρωθυπουργός σε ομιλία του στους επικεφαλής των Γραφείων Τύπου και Επικοινωνίας Εξωτερικού.

Τι να πω εγώ τώρα; Η πραγματικότητα με υπερβαίνει, σηκώνω τα χέρια ψηλά.

Ακούγοντας τον Πρωθυπουργό, άρχισα να αμφιβάλλω για την ψυχική μου υγεία. Μήπως πάσχω από “καταστροφίτιδα”κι εγώ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ( έτσι δεν είπε ο κ.Παπανδρέου στον κ.Τσίπρα;) Μήπως έχω υπερευαισθησία; Μπας και με επηρέασαν τα δημοσιεύματα που έγραψαν ότι διπλασιάστηκαν επί μνημονίου οι αυτοκτονίες;Μήπως όντως είναιεπιδημία και κόλλησα από τον κ.Χρυσοχοίδη που μιζεριάζει κι αυτός στο παρακτορείο "Ρόϊτερ"λέγοντας "' Εχουμε έναν πολύ ισχυρό εχθρό,την κατάθλιψη,η οποία είναι πολύ βαθιά.'Εχουμε κατάθλιψη τόσο στην οικονομία όσο και στο δημόσιο αίσθημα" Μήπως είμαι αντιδραστική;

Μήπως δεν εννοώ να καταλάβω ότι είναι μιζέρια το 20% που υπολογίζεται πως θα αγγίξει η ανεργία μέχρι το 2012; Υπολογισμούς σύμφωνα με τον προϋπολογισμό και εκτιμήσεις του κ.Λοβέρδου, με την προηγούμενη ιδιότητα του ο οποίος μίλησε για 1.000.000 ανέργους! Με λεχοτανίλ ξεχνιούνται οι καινούργιοι άνεργοι του Δεκεμβρίου για να φτάσουμε αισίως τους 653.552 από τους 609.249 που ήταν τον προηγούμενο μήνα;

Ενα εκατομμύριο άνθρωποι χωρίς δουλειά σημαίνει πως όλες ανεξαιρέτως οι οικογένειες θα έχουν και από τουλάχιστον έναν άνεργο μέσα τους. Εναν άνθρωπο χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς δικαίωμα στο όνειρο, χωρίς αξιοπρέπεια. Μήπως μιζεριάζω γιατί πιστεύω ότι αυτό είναι το μεγαλύτερο έγκλημα;

Μήπως μιζεριάζω και δεν εννοώ να καταλάβω ότι νέοι άνθρωποι επιλέγουν να αναζητήσουν τα ονειρά τους εκτός των συνόρων της χώρας; Μήπως μιζεριάζω γιατί το κυριότερο κεφάλαιο της χώρας, το ανθρώπινο, αυτό με γνώση και τεχνογνωσία, ψάχνει άλλες χώρες να το καταθέσει;

Μήπως καταστροφολογώ πιστεύοντας ότι μια χώρα που δεν σέβεται τους ηλικιωμένους της και τους ωθεί στην αναξιοπρέπεια, οδεύει μαθηματικά προς την καταστροφή και μόνο με την ολική επανέρχεται στην τάξη;

Και οι τελευταίες αντιστάσεις μου καταρρέουν ακούγοντας τον πρωθυπουργό να συνεχίζει τα αισιόδοξα:

“Το μεγάλο στοίχημα είναι να δημιουργήσουμε μια καλύτερη, διαφορετική Ελλάδα.Συνεχίζουμε τις μεγάλες αλλαγές για μια Ελλάδα με κοινωνική δικαιοσύνη, κράτος δικαίου, μια Ελλάδα παραγωγική, δημιουργική, που σέβεται τον πολίτη και δίνει προοπτική στους νέους."

Κατάλαβα ότι, για να φοβάμαι πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει το φάσμα της καταστροφής, ενώ η χώρα ετοιμάζεται να απογειωθεί, δεν πάσχω προφανώς από απλή ψυχική διαταραχή. Βρίσκομαι στα πρόθυρα βαριάς και βαθιάς, ίσως ανεπίστρεπτης νοητικής διαταραχής.