Εις τρυφερότατον ήχον

Εν συνόλω αριστουργήματα είναι τα ψαλλόμενα κατά τη εσπέραν ταύτην τροπάρια, αναφερόμενα εις την πράξιν της αμαρτωλού γυναικός και εις την προδοσίαν του Ιούδα.
Εξέχουσι δε προπάντων τα εν τοις “Αίνοις” ψαλλόμενα εις τρυφερώτατον ήχον και τούτων πάλιν υπερέχει δια την ιστορικήν του μάλιστα αξίαν το διάσημον της Κασσιανής τροπάριον, γνωστόν τοις πάσι… όπερ ψάλλεται αργώς και μετά μέλους εις τον σοβαρώτατον των ήχων, τον πλ. δ΄».
( Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης)
 

« Κύριε, γυναίκα αμαρτωλή, πολλά,
πολλά, θολά, βαριά τα κρίματά μου.
Μα, ω Κύριε, πώς η θεότης Σου μιλά,
μέσ’ στην καρδιά μου !
 

Κύριε, προτού σε κρύψ’ η εντάφια γη
από τη δροσαυγή λουλούδια πήρα
κι απ’ της λατρείας την τρίσβαθη πηγή
σου φέρνω μύρα.

Οίστρος με σέρνει ακολασίας . . .  Νυχτιά
σκοτάδι, αφέγγαρο, ανάστερο με ζώνει,
το σκοτάδι της αμαρτίας, φωτιά
με καίει, με λιώνει.

Εσύ που από τα πέλαα τα νερά
τα υψώνεις νέφη, πάρε τα Έρωτά μου,
κυλάνε, είναι ποτάμια φλογερά
τα δάκρυά μου.

Γείρε σ’ εμέ. Η ψυχή μου πώς πονεί !
Δέξου με Εσύ που δέχτηκες και γείραν
άφραστα ώς εδώ κάτου οι ουρανοί
και σάρκα επήραν.

Στ’ άχραντά Σου πόδια, βασιλιά
μου Εσύ, θα πέσω και θα στα φιλήσω
και με της κεφαλής μου τα μαλλιά
θα στα σφουγγίσω.

Τ’ άκουσεν η Εύα μέσ’ στο αποσπερνό
της παράδεισος φως ν’ αντιχτυπάνε,
κι αλαφιασμένη κρύφτηκε . . .  Πονώ,
σώσε, έλεος κάνε.

Ψυχοσώστ’ οι αμαρτίες μου λαός,
τ’ αξεδιάλυτα ποιός θα ξεδιαλύσει ;
Αμέτρητό Σου το έλεος, ο Θεός !

Άβυσσο η κρίση ». (Κωστής Παλαμάς)
 

"...Μ’ αυτό το μύρο θ’ αλείψω τα πόδια του,μ’ αυτά τα μαλλιά θα σφουγγίσω τα πόδια του,μ’ αυτά τα χείλη, τα πόδια του τα εξαίσια κι άχραντα θα φιλήσω.Ξέρω, είναι πολύ αυτό το μύρο για τη μετάνοια,ωστόσο για τον έρωτα είναι λίγο.Κι αν μια μέρα ασπαστώ το χριστιανισμό, θα είναι για την αγάπη του∙κι αν μαρτυρήσω γι’ Αυτόν, θα ‘ναι η αγάπη του που θα μ’ εμπνέει.Γιατί, κύριε, ο έρωτας μου ανάβει την πίστη κι η αγάπη τη μετάνοια κι ίσως μείνει αιώνια τ’ όνομά μου σα σύμβολο εκείνων που σώθηκαν και λυτρώθηκαν "ότι ηγάπησαν πολύ".

(Ντίνος Χριστιανόπουλος)