Δεν ήταν μόνο μέρες γιορτής που έγιναν αιτία να ξεχαστεί η επέτειος του θανάτου του στις 23 Απριλίου.
Και σήμερα να γινόντουσαν στην Ναύπακτο ,τα αποκαλυπτήρια της πλάκας προς τιμήν του Θεβάντες,ότι και το 1998 θα ζούσαμε.
΄Οτι και στα αποκαλυπτήρια μιας πλάκας στη μνήμη του μεγάλου Ισπανού συγγραφέα από το ισπανικό υπουργείο Εξωτερικών, το ημέτερο υπουργείο Πολιτισμού και το Ινστιτούτο Θερβάντες ,σε μια τελετή στην οποία, ο δήμαρχος της πόλης καθόλου ευτυχής δεν πρέπει να αισθανόταν κατά τη διάρκεια της. Εκτός από τον ίδιο, το μητροπολίτη Ναυπάκτου, το νομάρχη Αιτωλοακαρνανίας και πέντ' -έξι δημοτικούς σύμβουλους, ουδείς άλλος βρέθηκε στο γραφικό λιμάνι της πόλης όπου είχαν έρθει διπλωμάτες χωρών.
"Γιατί τέτοια ερημιά;" ρωτήθηκε τότε ο δήμαρχος, για να θαυμάσουμε την απάντηση:
"Στείλαμε χίλιες προσκλήσεις, τι άλλο να κάναμε;".
' Eλα ντε...Τι άλλο να κάνεις...
Μήπως αν γράφαμε στις...προσκλήσεις, ότι ο Θερβάντες έγραφε με το δεξί χέρι και πολέμαγε με το αριστερό, το οποίο και αχρηστεύθηκε στη ναυμαχία της Ναυπάκτου. Eτσι, και "δεξιοί" και "αριστεροί" ή μαθητές σχολείων (λέω εγώ τώρα...), θα είχαν λόγο να συγκινηθούν, οπότε το φιάσκο θα είχε πιθανόν αποφευχθεί...
Δεν είμαι βέβαια καθόλου σίγουρη πως οι περισσότεροι από τους μισούς προσκληθέντες "επισήμους-επωνύμους" ξέρανε τι σχέση έχει ο Θερβάντες με την Ναύπακτο...
«… Και κείνη την ημέρα, που στάθηκε τόσο τυχερή για τη Χριστιανοσύνη, γιατί γίνηκε αφορμή να σκορπιστεί η πλάνη πούχε όλος ο κόσμος κι όλα τα έθνη, πως οι Τούρκοι ήτανε τάχα ανίκητοι στη θάλασσα, εκείνη την ημέρα -λέω- όπου συντρίφτηκε η οθωμανική έπαρση κι αλαζονεία, ανάμεσα σε τόσους και τόσους χριστιανούς που βρέθηκαν εκειπέρα και που τους χαμογέλασε η τύχη (γιατί όσοι σκοτώθηκαν στάθηκαν πιο τυχεροί από πολλούς που έμειναν ζωντανοί και νικητές), εγώ μονάχα ήμουνα ο κακότυχος. Γιατί αντί για το χρυσό στεφάνι του νικητή που θα έπρεπε να περιμένω αν ζούσαμε στα χρόνια των Ρωμαίων, βρέθηκα εκείνη την άλλη νύχτα που ακολούθησε μια τόσο ξακουστή μέρα βρέθηκα με αλυσίδες στα πόδια και χειροπέδες…»
Στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, ο Θερβάντες χάνει το αριστερό του χέρι. Οι κακεντρεχείς ομότεχνοί του, τον αποκαλούν απαξιωτικά "Κουλό της Ναυπάκτου". Ο ίδιος, με φλεγματική (αυτο)ειρωνεία απαντά: "απώλεσα την αριστεράν μου προς δόξαν της δεξιάς".
Αλλά και η λησμονιά κι ενός ολόκληρου αιώνα έκρυψε τον τάφο του από τα μάτια των ανθρώπων, κι έτσι η θέση που κρύβονται τα οστά του Miguel de Cervantes Saavedra ,που πέθανε στις 23 Απριλίου του 1616 δημιουργού του αθάνατου Δον Κιχώτη, παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα.
Μόνο ο Δον Κιχώτης έχει μείνει να ψιθυρίζει μέσα στις σελίδες: "Viva Los Caballeros Andantes"…
Και σήμερα να γινόντουσαν στην Ναύπακτο ,τα αποκαλυπτήρια της πλάκας προς τιμήν του Θεβάντες,ότι και το 1998 θα ζούσαμε.
΄Οτι και στα αποκαλυπτήρια μιας πλάκας στη μνήμη του μεγάλου Ισπανού συγγραφέα από το ισπανικό υπουργείο Εξωτερικών, το ημέτερο υπουργείο Πολιτισμού και το Ινστιτούτο Θερβάντες ,σε μια τελετή στην οποία, ο δήμαρχος της πόλης καθόλου ευτυχής δεν πρέπει να αισθανόταν κατά τη διάρκεια της. Εκτός από τον ίδιο, το μητροπολίτη Ναυπάκτου, το νομάρχη Αιτωλοακαρνανίας και πέντ' -έξι δημοτικούς σύμβουλους, ουδείς άλλος βρέθηκε στο γραφικό λιμάνι της πόλης όπου είχαν έρθει διπλωμάτες χωρών.
"Γιατί τέτοια ερημιά;" ρωτήθηκε τότε ο δήμαρχος, για να θαυμάσουμε την απάντηση:
' Eλα ντε...Τι άλλο να κάνεις...
Μήπως αν γράφαμε στις...προσκλήσεις, ότι ο Θερβάντες έγραφε με το δεξί χέρι και πολέμαγε με το αριστερό, το οποίο και αχρηστεύθηκε στη ναυμαχία της Ναυπάκτου. Eτσι, και "δεξιοί" και "αριστεροί" ή μαθητές σχολείων (λέω εγώ τώρα...), θα είχαν λόγο να συγκινηθούν, οπότε το φιάσκο θα είχε πιθανόν αποφευχθεί...
Δεν είμαι βέβαια καθόλου σίγουρη πως οι περισσότεροι από τους μισούς προσκληθέντες "επισήμους-επωνύμους" ξέρανε τι σχέση έχει ο Θερβάντες με την Ναύπακτο...
«… Και κείνη την ημέρα, που στάθηκε τόσο τυχερή για τη Χριστιανοσύνη, γιατί γίνηκε αφορμή να σκορπιστεί η πλάνη πούχε όλος ο κόσμος κι όλα τα έθνη, πως οι Τούρκοι ήτανε τάχα ανίκητοι στη θάλασσα, εκείνη την ημέρα -λέω- όπου συντρίφτηκε η οθωμανική έπαρση κι αλαζονεία, ανάμεσα σε τόσους και τόσους χριστιανούς που βρέθηκαν εκειπέρα και που τους χαμογέλασε η τύχη (γιατί όσοι σκοτώθηκαν στάθηκαν πιο τυχεροί από πολλούς που έμειναν ζωντανοί και νικητές), εγώ μονάχα ήμουνα ο κακότυχος. Γιατί αντί για το χρυσό στεφάνι του νικητή που θα έπρεπε να περιμένω αν ζούσαμε στα χρόνια των Ρωμαίων, βρέθηκα εκείνη την άλλη νύχτα που ακολούθησε μια τόσο ξακουστή μέρα βρέθηκα με αλυσίδες στα πόδια και χειροπέδες…»
Στη ναυμαχία της Ναυπάκτου, ο Θερβάντες χάνει το αριστερό του χέρι. Οι κακεντρεχείς ομότεχνοί του, τον αποκαλούν απαξιωτικά "Κουλό της Ναυπάκτου". Ο ίδιος, με φλεγματική (αυτο)ειρωνεία απαντά: "απώλεσα την αριστεράν μου προς δόξαν της δεξιάς".
Αλλά και η λησμονιά κι ενός ολόκληρου αιώνα έκρυψε τον τάφο του από τα μάτια των ανθρώπων, κι έτσι η θέση που κρύβονται τα οστά του Miguel de Cervantes Saavedra ,που πέθανε στις 23 Απριλίου του 1616 δημιουργού του αθάνατου Δον Κιχώτη, παραμένει άγνωστη μέχρι σήμερα.
Μόνο ο Δον Κιχώτης έχει μείνει να ψιθυρίζει μέσα στις σελίδες: "Viva Los Caballeros Andantes"…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου