Η λιποταξία της Χιονάτης

10 του μήνα Απρίλη σήμερα, ημέρα των γενεθλίων...
"Όσο κι αν κανείς προσέχει, όσο κι αν τα κυνηγά, πάντα πάντα θα ’ναι αργά, δεύτερη ζωή δεν έχει. λένε τα "Τα ρω του έρωτα".
Αναπόφευκτες, σκέψεις για το χρόνο…
Ο χρόνος που πέρασε, ο χρόνος που μετράει τα αχ της υπομονής, τα “μην” και τα “δεν” της μικρότητάς, της ήττας.
Τις ενδείξεις και τις αποδείξεις, τις βεβαιότητες και τις εκκρεμότητες , τους όρους και τα όρια, τις διαψεύσεις και τις υποσχέσεις, τις απάτες και τις αυταπάτες.
Τις ελπίδες και τις ρυτίδες που φέραν μαζί, τα όνειρα που προδόθηκαν, τα μηνύματα που δεν παραδόθηκαν, το πάθος που χάθηκε το λάθος που δεν έγινε , το λάθος που έγινε, ένα τηλέφωνο που χτύπησε, ένα τηλέφωνο που δεν χτύπησε , λέξεις που ειπώθηκαν μα πιο πολύ αυτές που δεν ειπώθηκαν. Τα αυτονόητα και τα αδιανόητα.
"Ο χρόνος. Μακρύς. Αναρίθμητος και ταχυδακτυλουργός μέγας… Ο παρηγορητικός χρόνος. Όταν φεύγει μας αφήνει το τηλέφωνό του. Απαντάει πάντα η στενογράφος του: η μνήμη. Ποτέ ο ίδιος" γράφει η αγαπημένη μου Κική Δημουλά.
Με σκέψεις για το χρόνο λοιπόν…
Για το εφήμερο και το αιώνιο της διάστασής του.
Γι’ αυτό που περνάει στιγμή τη στιγμή, μέρα με τη μέρα, μήνα με το μήνα, χρόνο με το χρόνο.

Γι’ αυτό που περνάει από πάνω μας άλλοτε γλυκά και ήσυχα, άλλοτε αδυσώπητα και σκληρά…
Και τι μένει; "Ό,τι ζούμε, ό,τι κι αν πούμε άμμος στα χέρια και κυλά. Κι ό,τι μένει είναι ό,τι αντέχει με τον αγέρα και το χρόνο να μιλά…" κατά πως λένε οι στίχοι στο τραγούδι.
Άμμος στα χέρια…
Που μπορεί να τη φυσήξει ένας άνεμος δυνατός και να τη σκορπίσει παντού.
Που μπορεί, όμως, να τη φυλάξουμε καλά στο μπουκαλάκι της ανάμνησης και να την κρατήσουμε για όσο…
Ό,τι μένει είναι ό,τι αντέχει…
Είναι λέξεις, ανάσες, μνήμες, βλέμματα, αισθήματα, αλήθειες, δάκρυα, υποσχέσεις, είναι "ήχοι από την πρώτη ποίησι της ζωής μας" (έγραφε ο Καβάφης)… κυρίως, όμως, είναι όσα θελήσαμε, όσα ονειρευτήκαμε και, εν τέλει, δεν πραγματοποιήσαμε από φόβο, από δειλία, από…Τα ταξίδια που δεν κάναμε...
Τίτλοι τέλους και ήχοι αρχής.
Επίκαιρα και ανεπίκαιρα της ζωής μας, της ψυχής μας.
Τα ναι και τα όχι. Τρία γράμματα το ναι, τρία και το όχι. Και η ζωή τρία γράμματα έχει.

Οι ευχές στο προσκήνιο, η ζωή στο παρασκήνιο.
Στα προσεχώς η συνέχεια...
Στον εξώστη, αθέατες υπάρξεις, οριστικές όσο και αόριστες, απόλυτες αλήθειες και μισές, κυρίως όμως δικές μου ! Αυτές έχω, αυτές αντέχω!
Τα όνειρα γερνάνε;
Όχι, γιατί δεν τα βλέπει το φως… Ευτυχώς.

Υ. Γ. Μάνα, λὲς νὰ εἶναι
κληρονομικὴ ἡ πραγματικότης;