Το δικό μου ραδιόφωνο δεν επενδύει στο φόβο μου

Του συγγραφέα
Γιάννη Φιλιππίδη

Το ραδιόφωνο που ακούω, ξυπνάει μαζί μου να παλέψει τη μέρα από την αρχή. Κλείνει το μάτι στις σκοτούρες, που βιάζονται να «τρέξουν». Μου θυμίζει τις μουσικές που αγαπάω ή προτείνει με τρόπο χαλαρό τις καινούργιες. Πίνει διαλεγμένο αρωματικό καφέ και καπνίζει οικονομικά τσιγάρα, χωρίς ενεργές τύψεις. Χασμουριέται και τεντώνει το κορμί χαριτωμένα, δίχως να νοσταλγεί τη θαλπωρή της κρεβατοκάμαρας.

Συνδέεται άμεσα με τους ακροατές του, επικοινωνεί, αφουγκράζεται τις φωνές των φίλων του, μοιράζεται την είδηση αφού πρώτο έχει εστιάσει σ’ αυτήν. Χαμογελάει στα ψιλά των εφημερίδων, που κρύβουν τις δικές μας διαφωνίες. Τραβάει την εξουσία από το μανίκι με κάθε αφορμή, άλλες φορές της γκρινιάζει ή εκτονώνεται βγάζοντάς της περιπαιχτικά τη γλώσσα ενόσω εκείνη αυτοθαυμάζεται στη χαλαρότητα της αλαζονείας της.

Ενημερώνει κυριολεκτικά, στοιχειοθετώντας τις ειδήσεις που ‘χουμε λόγο να μαθαίνουμε. Βλέπει, φανερώνει κι ασχολείται με τις αλήθειες θαρραλέα και με κέφι. Δεν καταπιάνεται με δευτεράντζες των τηλεοπτικών ρεπορτάζ, αποφεύγει τα ροζ, μένει ψύχραιμο στα κλισέ της ενημέρωσης.
Δε χρειάζεται την εικόνα για να επιβάλει την ισχύ του, είναι αυθύπαρκτα δυνατό και χύνεται στις εικόνες των ακροατών που εναλλάσσονται.

Το ραδιόφωνο που αγαπάω, αλλάζει χώρο, τόπο, χρόνο, κυκλοφορεί μαζί μου εκτός, μπλέκεται στην κίνηση του δρόμου, κατεβάζει το παράθυρο για να φλερτάρει ένα κορίτσι. Διακόπτει για να σταθεί στην ουρά του κάθε δημόσιου καρεκλοκένταυρου, αλλά επιστρέφει γρήγορα και συνεχίζει, πηγαίνοντας σε δουλειές, στην αγορά ή για βόλτα.

Βλέπει σινεμά όταν προλαβαίνει, προτείνει ταινίες, πηγαίνει σε συναυλίες που αξίζουν το εισιτήριό τους. Διαβάζει βιβλία στα σκόρπια και κουβεντιάζει γι’ αυτά, δανείζεται ατάκες ή το ήθος τους, αντιδρώντας στη στείρα φιλοσοφική παραφιλολογία, την ατάλαντη συγγραφή και το στόμφο, που εκπέμπουν οι αυτοφυείς διάνοιες. Αγαπάει από τις συνεντεύξεις, μονάχα αυτές που γίνονται με πρόσωπα που ‘χουνε λόγο διαφορετικό και τρόπο.
Το δικό μου ραδιόφωνο δεν επενδύει στο φόβο μου. Δε διδάσκει, δε πουλάει το μουτράκι του, δε χαλιναγωγεί. Αντίθετα: συμπορεύεται, καταδεικνύει τα ελλείμματα γύρω μας κι εντός μας, απολαμβάνοντας τις ελπίδες, που ‘χουνε λόγο ύπαρξης, παίρνει φόρα και βουτάει στα αδιέξοδά μας για να μετρήσει το βυθό τους.
Παλεύει να δει την γκρίνια μας με οξυδερκές χιούμορ. Σιγοσφυρίζοντας, μας υπενθυμίζει την ερωτική πλευρά μας, την ανθρώπινη, αυτήν που καταπατά η πολιτική επικαιρότητα.
Αγαπάει τη μόρφωση, καθόλου απαραίτητα αυτή που πιστοποιούν τα χάρτινα πτυχία, επικεντρώνεται πιο πολύ στην ουσία, στον κόσμο που βιάζεται να προφτάσει το αύριο.
Οι δικές μου συχνότητες θυμούνται και σέβονται τα παλιά βινύλια και τους ήχους τους, βλέπουνε με άλλο μάτι τα Σαββατοκύριακα, που κρύβουν ανάσες, ρολόγια χωρίς ήχους αφύπνισης και περισσότερες ελευθερίες.

Ακούει τους καβγάδες με τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα, αντιμετωπίζει ακομπλεξάριστα τη διαφορετικότητα των ανθρώπων.
Μας καθηλώνει παρκαρισμένους στα γιώτα χι, ως να τελειώσει το απρόοπτα αγαπημένο ρεφρέν ενός τραγουδιού, που πρωτακούμε.
Ξεμυτάει σ’ εκδοχή μικρού τρανζίστορ στη βεράντα για να ποτίσει μαζί μας τα λουλούδια που λιγοστεύουν την ασχήμια του τσιμέντου και βγάζει τη γλώσσα στην ακροδεξιά γειτόνισσα, που ανατρέπει την αισθητική και την πολιτική μας ορθότητα με τις σημαίες και την παρουσία της, που ενέχει αδιακρισία τηλεοπτικής κάμερας.
Ύστερα πάλι κάθεται μέσα, να χαλαρώσει στο πλάι ενός παράθυρου, που χαμηλώνει διακριτικά το φως της μέρας, Απλώνει και πάλι τις μουσικές του προβάλλοντας μέσα από τα λογισμικά του διαδικτύου. Υποδύονται την υπόκρουση, ενόσω επικοινωνώ ηλεκτρονικά με τους φίλους που δε προλαβαίνω να δω από κοντά, νιώθει την κούρασή μου, κουβεντιάζει με την εσωτερική μου πλευρά.

Το ραδιόφωνο που αγαπάω μεγαλώνει κι ωριμάζει μαζί μου. Βρίσκει έναν προς έναν τους τρόπους για να γίνεται καλύτερο, ανανεώνεται, αλλάζει εποχή με τους δικούς μου χρόνους.
Αρνείται πεισματικά να υποκύψει στις προεπιλεγμένες λίστες τραγουδιών, που απειλούν να καταργήσουν την επικοινωνία ως έννοια και σαν αξία του χαρακτήρα μου. Αντέχει στη γνώμη μου, αξιοποιεί την κριτική, μοιράζεται τη χαρά μου, όταν μιλάμε γι’ αυτό, με κάθε πιθανή αφορμή. Έχει ιστορική συνέπεια, κάνει την ανατροπή, έχει μέλλον...
 
Γράφει ο Σπύρος Σεραφείμ: Ο Γιάννης Φιλιππίδης απέκτησε την πρώτη του γραφομηχανή στα οκτώ του χρόνια. Σπούδασε Υποκριτική, είναι συγγραφέας. Από τις Εκδόσεις «Άγκυρα» κυκλοφορούν τα εξαιρετικά βιβλία του «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» και «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι αχ». Στον ελεύθερο χρόνο του περπατάει, βλέπει εμπνευσμένο κινηματογράφο, ακούει μουσικές. Σιχαίνεται με πάθος τη γυμναστική και τα κινητά τηλέφωνα, αλλά λατρεύει το ραδιόφωνο.
http://www.e-tetradio.gr/ar3599el_todikomoyradiofwnodenependyeistofovomoy.html