Επιτέλους!!!

Είμαι πολύ δυνατή.
Το ξέρω, μου το λένε συχνά όσοι με ξέρουν.
Όταν στέκομαι ψηλά ακόμα κι όταν όλα δείχνουν να καταρρέουν.
Όταν δείχνω ψύχραιμη  και χαμογελάω με σιγουριά μπροστά στην τρικυμία.
Τους ξεγελάω όλους με αυτά τα καμώματα
Δεν πονάω εγώ
Δεν πονάω καθόλου.
Να το γράψω μερικές φορές ακόμα.. μπορεί να το πιστέψω.. εγώ η δυνατή… 

Μήπως να έβαζα καλύτερα τις φωνές σαν τη Μάρω Βαμβουνάκη στις "Ιστορίες με καλό τέλος" 

"Έτσι που όλοι με έχουν "χρίσει" δυνατή, φορτώνομαι με μια αόριστη υποχρέωση να στέκω μόνη κι ακλόνητη, να μην έχω πού να αφεθώ και να λυγίσω. Έχω κι εγώ μάθει να μη λυγίζω σε κείνα τα λυτρωτικά, στιγμιαία έστω, σπασίματα των άλλων. Φαίνομαι ψύχραιμη, σχεδόν ψυχρή.

Είναι μια μάσκα που νιώθω χρέος να φοράω πάνω από μια ψυχή τρεμάμενη. Άλλοτε με φυλακίζει αυτή η μάσκα κι άλλοτε με σώζει. Δεν ξέρω πια πόσα απ' τα χαρακτηριστικά μου είναι έμφυτα και πόσα κατασκευάστηκαν στην πορεία της ζωής μου πάνω. Δεν είναι εύκολο να τα ξεχωρίσει κανείς.

ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ! ΥΠΑΡΧΩ ΚΙ ΕΓΩ! ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΟΠΑΘΗΜΕΝΑ ΜΟΥ ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! Κουράστηκα να προσποιούμαι, κουράστηκα να κρύβομαι.

Ας κάτσει, επιτέλους, να προβληματιστεί και για μένα κάποιος.

Ας γίνω κι εγώ για λίγο η δύσκολη, η δύστροπη έστω, η απαιτητική..."