Ρεμβασμός...

Βράδια αυγουστιάτικα με τις "Παρακλήσεις" στην Παναγία…
Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο χωριό του πατέρα.
Διακοπές και βαρεμάρα τούτη η ώρα, για μας που σταματούσαμε το παιχνίδι στον πρώτο ήχο-κάλεσμα της καμπάνας.
Ακούω τους ήχους… Ζωντανεύω τις εικόνες… Φέρνω στα μάτια μου τα πρόσωπα…
' Οταν το παρόν στενεύει και νοιώθεις να σε πνίγει,επιστρέφεις σε χρόνους όπου "οι άνθρωποι έκλαιον ακόμη εκούσια δάκρυα εκ συναισθήσεως"


 "Την εσπέραν εκείνην, της 13 Αυγούστου του έτους 186... εκάθητο μόνος, ολομόναχος, έξω του ναΐσκου, εις το προαύλιον, έμπροσθεν της καλύβης την οποίαν είχε κτίσει, εκάπνιζε το τσιμπούκι του, κ’ ερρέμβαζεν...Και αυτός ήλθεν εις την Παναγίαν διά να κλαύση και να πη τον πόνο του. Ήτον κτήμα του ο ναΐσκος της Παναγίας της Πρέκλας. Το εκκλησίδιον ήτο ευπρεπέστατον, ωραία στολισμένον, και είχε καλάς εικόνας –και μάλιστα την φερώνυμον, την γλυκείαν Παναγίαν την Πρέκλαν- σκαλιστόν χρυσωμένον τέμπλον, πολυέλαιον και μανουάλια ορειχάλκινα, κανδήλια αργυρά…
Την ημέραν εκείνην θα ετελείτο πανήγυρις εις τον ναΐσκον, τιμώμενον επ’ ονόματι της Κοιμήσεως…
…Είτα, κατά μικρόν, αφού είπεν όσα τροπάρια ενθυμείτο από στήθους, ύψωσεν ακουσίως την φωνήν, και ήρχισε να μέλπη το αθάνατον εκείνο:
«Απόστολοι εκ περάτων, συναθροισθέντες ενθάδε
Γεθσημανή τω χωρίω κηδεύσατέ μου το σώμα,
Και Συ, Υιέ και Θεέ μου, παράλαβέ μου το πνεύμα»,
...Και είτα προσέτι, παρεκάλει διά του άσματος την Παναγίαν, να είναι μεσίτρια προς τον Θεόν, «μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των Αγγέλων...». Ω, αυτό είχε την δύναμιν και το προνόμιον να κάμνη πολλά ζεύγη οφθαλμών να κλαίωσι τον παλαιόν καιρόν, όταν οι άνθρωποι έκλαιον ακόμη εκούσια δάκρυα εκ συναισθήσεως…"

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

"Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου"