Και ζήσανε αυτοί καλά...

Οι "καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης",είπαμε...θέλουν παραμύθια ή κάτι σαν παραμύθι, που να πηγαίνει το μυαλό σε χρώματα και εικόνες μακρυνές και άλλες.

Πάντα υπάρχουν τέτοια στα ράφια.

Επιδεικτικά σνομπαρισμένα και αφημένα να σκονίζονται, σταθερή στο μότο "όχι best sellers", σαν αυτά που επιδεικτικά αφήνονται τώρα το καλοκαίρι πάνω στις σεζ λονγκ.

Βγαίνουν,ξεσκονίζονται, φώτα και πάμε:

Σαν παραμύθι Νο 1

"Παραμύθι" για τους άρχοντες της παλιάς Αθήνας

που τελειώνει κάπως έτσι:

"Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς οι υπόλοιποι χειρότερα 

γιατί χάσαμε την υπομονή μας,

Λησμονήσαμε τις ρίζες μας,

Εξουθενωθήκαμε σε άσκοπες συγκρίσεις,

αμφισβητήσαμε την αξιοπιστία των λέξεων,

απορρίψαμε το αυτονοητο.

Εξαντληθήκαμε σε περιγραφές δίχως σημασία,

μνημονεύσαμε τα μάταια, 

χάσαμε το φιλοτιμό μας.
Δικαιολογήσαμε τις συμφορές μας,

αρνηθήκαμε τα θαύματα, 

και ξεχάσαμε πως στην Αθήνα όλα αλλάζουν

και όλα παραμένουν τα ίδια…"