Ορος απαράβατος και αναγκαίος για να γίνεις δεκτός στη μεγάλη ανήσυχη και ζωηρή παρέα
Tο Ιδανικό Οραμα, ο Νηρέας, το Γαλάζιο Αγριολούλουδο, η Ατρόμητη Αμαζόνα...
Στους καυγάδες στις γειτονιές, πολλές φορές, το αντίποινο ήταν να "μαρτυρήσει"ο ένας στον άλλον το μυστικό του όνομα.
Πάντα μου έρχονται στο νου, όταν διαβάζω ιστολόγια -Blogs ,οι Μικρές Αγγελίες της Διάπλασης των Παίδων.
Δυό τρεις σελίδες μέσα στο περιοδικό, με μικρά κείμενα-απόψεις παιδιών που μπορούσε κάποιος να συμπληρώσει,να..."τσακωθεί", να πειράξει τον συντάκτη.
Η μόνη διαφορά που βρίσκω είναι ο χρόνος.
Εδώ γράφεις ή απαντάς και εκείνη την ώρα δημοσιεύεται.
Τότε μεσολαβούσε Κυριακή με Κυριακή για να δεις την δημοσιευσή σου και περίμενες και μια ακόμη να'ρθει, για να δεις αν κάποιος σου έγραψε κάτι.
Η ανάγκη να ζωγραφίσεις λευκά χαρτιά με λέξεις.
'Οπως ακριβώς και τώρα.
Τότε παιδί, με τη ζωντάνια και τη χαρά της επικοινωνίας με τον άγνωστο "Ιβανόη" που κρυβόταν πίσω από λέξεις, σα μέσα από παιχνίδι.
Τώρα γιατί δεν θέλεις να μεγαλώσεις και να ενταχθείς αβασάνιστα χωρίς να πεις κουβέντα στο "άνευ σημασίας" του κόσμου...
Το θέλει ο άνθρωπος,να μιλά και να ξαλαφρώνει.
Ήμουνα κι εγώ "διαπλασόπουλο"
ΑπάντησηΔιαγραφή