Les vrais voyageurs

Φευγάτη πριν ανέβει ο ήλιος, αποσυνδέθηκα από την ευρύτερη εικόνα και στάθηκα σε μια θάλασσα σαν του  Καβάφη: "Θάλασσα του πρωιού κι ανέφελου ουρανού..."
' Οχι ότι έγινε η μεγάλη αλλαγή στην ορμή του ποταμού των γεγονότων.
'Ετσι κι αλλοιώς είχα στραμένη την προσοχή μου στα κάτασπρα βότσαλα, έβαζα στοιχήματα με το ελαφρύ κυματάκι αν θα φτάσει να τ' αγγίξει, και σε μια παρέα γλάρων που χάζευαν από την ακρογιαλιά- θέλω να πιστεύω- εμένα , που προσπαθούσα ν' "αδειάσω" μυαλό και ψυχή στην αγκαλιά του κρυστάλλινου απέραντου γαλάζιου.
 
Η θάλασσα για μένα, για ένα περίεργο -και σύμφωνα με την προσωπική μου μεταφυσική- λόγο, είναι μήτρα και σύμπαν, μια μεγάλη ασφαλής αγκαλιά, που με βοηθάει να "καθαρίζω" το μέσα μου.
Eίναι το "ταξίδι",αυτός ο έντονος πόνος φυγής ,το "mal du départ" όπως το λέει ο Καββαδίας, που καταλαγιάζει στην αγκαλιά της.
 
"Πολλά είναι τα πρωινά που ξυπνάω με γεύση ματαιότητας και θανάτου. Όμως είναι και άλλα όπου με διακατέχει μία έντονη επιθυμία απόδρασης. Ονειρεύομαι πως, σιωπηλά, χωρίς κανείς να με πάρει μυρωδιά, μαζεύω μερικά απαραίτητα πράγματα και εξαφανίζομαι. Το που πάω δεν έχει σημασία και αλλάζει από ξημέρωμα σε ξημέρωμα: άλλοτε λιάζομαι σε εξωτικά μέρη και άλλοτε χάνομαι σε μεγαλουπόλεις. Σημασία έχει ότι φεύγω. Αυτή η λαχτάρα της φυγής είναι τόσο έντονη που με πονάει σωματικά". (N.Δήμου Οι Δρόμοι μου, σελ. 652 «Φεύγοντας Ακίνητος»).
 
Μετά σου λέει γιατί διαβάζω ξανά και ξανά τα ίδια και τα ίδια κάποιων..
Μα γιατί "συναντώ" ανθρώπους που σκέπτονται ότι σκέπτομαι, κάνοντας ανώδυνα βήματα μέχρι τα ράφια της βιβλιοθήκης μου...
 
"Φεύγοντας ακίνητη".Κι όσο "φεύγω" δεν πάω πουθενά.
Σε κάποια άλλη θάλασσα του πρωιού κι ανέφελου ουρανού μπορεί και να σκεφτώ αν 
"Οι χειρότερες φυλακές, δεν είναι αυτές που δεν μπορείς αλλά που δεν θέλεις να φύγεις".
' Η άδικος κόπος;
Κάτι μου λέει πως θα συμφωνήσω με τον Baudelaire:

Mais les vrais voyageurs sont ceux-là seuls qui partent
Pour partir;

"Μα οι πραγματικοί ταξιδιώτες είναι αυτοί μόνο που φεύγουν
Για να φύγουν. Ανάλαφρες καρδιές, σαν αερόστατα
Από την μοίρα τους ποτέ δεν απομακρύνονται
Και δίχως να ξέρουν γιατί, λένε πάντα : πάμε!"
Με μουσική υπόκρουση το " mal du départ", του ιδανικού και ανάξιου εραστή των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων, του πολυαγαπημένου Καββαδία.