«Τὸ νὰ γράψει κανεὶς σ᾿ ἕναν ἄνθρωπο, εἶναι ἴσως εὔκολο στοὺς πολλούς. Τὸ νὰ γράψει σ᾿ ἕνα ζῶο εἶναι ἀφάνταστα δύσκολο. Γιὰ τοῦτο φοβᾶμαι. Δὲν θὰ τὰ καταφέρω. Τὰ χέρια μου ἔχουνε σκληρύνει ἀπὸ τὰ λουριά σου, κι ἡ ψυχή μου ἀπὸ ἄλλη αἰτία. Ὅμως πρέπει. Αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη. Γι᾿ αὐτὸ θὰ σοῦ γράψω. (...) Οἱ κάλοι τῶν χεριῶν μου ἀπὸ τὰ λουριά σου μοῦ εἶναι τόσο ἀγαπητοί, ὅσο ἐκεῖνοι ποὺ κάποτε ἀπόχτησα στὶς θαλασσινές μου πορεῖες. Θὰ σοῦ ξαναγράψω!...»(Νίκος Καββαδίας "Τοῦ πολέμου, Στὸ ἄλογό μου")