Λιγότερο φεγγάρι

Η σελήνη μικραίνει. Μαζεύει. Συρρικνώνεται. Κάτι έχει πάθει –επιστημονικό κάτι- και μαζεύει σαν σταφίδα. Έχει λέει και ρυτίδες! 

Παθαίνει ό,τι κι εμείς δηλαδή αλλά σε πιο αργούς ρυθμούς. 

Η ως τώρα ζωή, μου έδειχνε ότι οι αποστάσεις μικραίνουν όσο μεγαλώνουμε. Ψηλότερα πόδια ίσον μεγαλύτερος διασκελισμός, ίσον λιγότερα βήματα από το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο, δηλαδή πιο λίγος χρόνος για να καλύψεις μιαν απόσταση, άρα λιγότερη παρατήρηση, λιγότερα πράγματα να δεις… 

Στην περίπτωση του φεγγαριού θα’ θελα να ήταν αλλιώς. Να μίκραινε η μεταξύ μας απόσταση, όχι το ίδιο το φεγγάρι. 

Να ήταν ας πούμε ο τελικός προορισμός στη ζωή, μια πανσέληνος. 

Και το τελευταίο βήμα μας, ο τελευταίος διασκελισμός μας, να ’ταν σαν εκείνο το αδέξιο τελευταίο βήμα πριν πέσεις στην αγκαλιά εκείνου που πιο πολύ αγάπησες. 

Βιαστικό, χαρούμενο, αγανακτισμένο, μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό στην αντάμωση.

Είμαστε ένα παιδί λιγότεροι από χθες. Ήταν ζωντανό το 11χρονο κορίτσι όταν ο δολοφόνος του το πέταξε στο πηγάδι. 

Πόσο μεγάλος διασκελισμός να χρειάζεται άραγε, για να ξεπηδήσεις από ένα πηγάδι και να βρεθείς ψηλά στο φεγγάρι; 

Πόση φωνή για ν’ ακούσει κάποιος και να ’ρθει να σε τραβήξει; 

Πόση αγωνία ως το τέλος; 

Φοβάμαι πως τελικά το φεγγάρι συρρικνώνεται για να μας αποφύγει. Ούτε αυτό αντέχει στη θέα μας. 

της Στέλλας Αλαφούζου
http://www.protagon.g