Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο

Kαμιά φορά, οι μενεξέδες
ενός χαμένου παραδείσου
ευωδιάζουν μες στον ύπνο μας
κι ύστερα είμαστε άρρωστοι για μέρες
Ω! παιδικές αμαρτίες του μεσημεριού
που τις εξάγνιζαν
οι τρόμοι της νύχτας
ή το ανομολόγητο πού έδινε κάποτε
στις χειρονομίες μας κάτι απ' το άγνωστο..
θυελλώδη συμβάντα του
 δειλινού μέσα στο σπίτι,
ενώ έξω απλώς βράδιαζε.
 Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης
περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό;
Δεν θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία
όλων όσων ονειρεύτηκες,
τρέμει μες στο τραγούδι.
Στέκεσαι στο παράθυρο
κι ακούς σαν μαγεμένος.
Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου,
το τραγούδι σβήνει.
Όλα χάνονται. Ησυχία ...
Tώρα τι θα κάνεις;
Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.
Η θλίψη... πιο δίκαιο.
                                 
Τάσος Λειβαδίτης