Ερρίφθη η μετακόμιση...

Ερρίφθη η μετακόμιση, κύβος άδειος το σπίτι επάνω.

Μπήκανε σε τεράστιες κούτες η βελόνα κι η κλωστή που
έραβε τα σπλάχνα βήματα τους απόγονους θορύβους
στον ποδόγυρο της καθησύχασής μου – τι τέκνο στοργικό
το καζανάκι πώς κατέβαινε τρέχοντας τη νύχτα
επάνω μου να το αφουγκραστώ.

Κούτες δέματα μπόγοι δεθήκανε καλά με τον κομμένο
ομφάλιο λώρο.
Δε γινόταν άλλο δίχως ανελκυστήρα γκαράζ
χωρίς βεσέ προπάντων, ολόκληρη τετραμελής δικαιολογία
-   πολύ παλιάς κατασκευής η μάνα.

Λίγες οι ζημιές.
Σπάσανε κάτι χρόνια μεταχειρισμένα κι ελάχιστα επόμενα
και βέβαια, θρύψαλα το λάθος να νομίζεις πως τα γκοοοόλ
θα είχαν εσαεί τερματοφύλακα μόνο την ακοή σου
ότι η Μπάρμπι θα μεγάλωνε δεμένη στους παραλογισμούς σου
πώς δεν θα στέρευε ποτέ της ροζ κορδέλας το ποτάμι
θα ψήλωναν στις όχθες του κι άλλο τα καταπράσινα
που φύτεψες κοτσίδια να κάθονται στο θαλερό τους ίσκιο
τα’ άσπρα σου μαλλιά.

Το νόμιζες ακίνδυνο το πειρατικό πλέιμομπίλ καράβι
σα να μην ήξερες πως το’ χουνε παιχνίδι να φεύγουνε τα οικεία
σα να μην είχαν κι άλλοτε βροντήξει με παιδική
συναρμολογούμενη ευκολία κανόνια και πλόες
υπό ενήλικη σημαία.

Μαζεύω από κάτω παρατημένα μικροπράγματα
μην τα πατήσει η αντήχηση και σπάσω.

Μικρές αποχαιρετιστήριες μπαλίτσες κανονιού
σα χοντρό πιπέρι – πιπέρι πιπέρι στο στόμα
στα κακά λόγια του χωρισμού
το νήπιο θερμόμετρο μέρες ξεχασμένο
στης ιστορίας την απύρετη μασχάλη

το πινελάκι που βάφει τα ματάκια της κλαμένα
η κουκλίτσα λύπη
κουρέλι τη μαύρη μπέρτα του Σούπερμαν.

Μην το αποκλείεις. Κι άλλες φορές κουρέλι η αντοχή
κι όμως αποκαλύφθηκε υπεράνθρωπος.

Κική Δημουλά "Στα παδιά μου"