Τελικά αυτός ο νόμος Ραγκούση για τις προεκλογικές εμφανίσεις των πολιτικών αποδεικνύεται κάθε μέρα που περνάει, όλο και πιο άστοχος, στην κυριολεξία εκτός τόπου και χρόνου. Είναι κατανοητό ότι θέλησε να βάλει μια τάξη στις δαπάνες συνδυασμών και υποψηφίων, με μεγαλύτερη διαφάνεια στις προεκλογικές δοσοληψίες, λόγω των οργίων που συνέβαιναν τα προηγούμενα χρόνια. Και προσπαθεί να το επιτύχει έστω και σε βάρος των υποψηφίων, κυρίως των νέων και λιγότερο γνωστών, που έχουν ελάχιστες πια δυνατότητες να γίνουν γνωστοί έναντι των παλαιών και ήδη προβεβλημένων. Δεν είναι ωστόσο καθόλου βέβαιο ότι θα το επιτύχει, διότι ποιος αλήθεια μπορεί να ελέγξει αν τα πραγματικά ποσά που θα διατεθούν από τους υποψηφίους για τις κάθε είδους προεκλογικές τους δαπάνες, θα είναι τα πραγματικά που θα αναγράφονται σε αποδείξεις, παραστατικά κλπ;
Κατά συνέπεια, το «μαύρο πολιτικό χρήμα» και πάλι δεν πρόκειται να ελεγχθεί , ενώ οι επιπτώσεις σε πολιτικό επίπεδο είναι ήδη σοβαρές. Οι περιορισμένες και υπό όρους εμφανίσεις των υποψηφίων έχουν ως συνέπεια να μην έχει καν αρχίσει η ενημέρωση των πολιτών για την ουσία της Διοικητικής Μεταρρύθμισης και για τα προγράμματα των παρατάξεων που διεκδικούν την ψήφο τους. Οι υποψήφιοι τρέχουν πανικόβλητοι και κατάκοποι από χωριό σε χωριό και από νησί σε νησί για να τους γνωρίσουν όσο γίνεται περισσότεροι, ενώ για λογαριασμό τους μιλούν εκπρόσωποι τύπου των παρατάξεων (νέα μόδα και στα εγχώρια πολιτικά πράγματα) που διαβάζουν ανούσιες ανακοινώσεις και δελτία τύπου. Πέραν τούτου ουδέν. Καμία συζήτηση, καμία αντιπαράθεση σε επίπεδο προγραμμάτων και θέσεων για να μπορούν οι πολίτες να κρίνουν, να συγκρίνουν και να επιλέξουν τους καλύτερους. Πάμε στις πιο «βουβές» εκλογές που έχουν γίνει ποτέ, σε πλήρη αναντιστοιχία με τη σοβαρότητα του διακυβεύματός τους.
Αναρωτιέται ευλόγως κανείς αν όλοι αυτοί που νομοθετούν , αλλά και αυτοί που ψηφίζουν τα νομοθετήματα, βρίσκονται έστω και στοιχειωδώς σε επαφή με την πολιτική πραγματικότητα και την κοινωνική αναγκαιότητα. Η μόνη λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί, είναι ότι το έκαναν επίτηδες. Σκοπίμως διαμόρφωσαν συνθήκες «βουβών» εκλογών, πιστεύοντας προφανώς ότι όσο λιγότερα λέει κανείς στην παρούσα φάση, τόσο καλύτερα.
ΡΕΝΑ ΔΙΑΚΙΔΗ -
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΤΗΣ ΡΟΔΟΥ - ΚΥΡΙΑΚΗ 26 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ
Με αφορμή το πολύ εύστοχο άρθρο της κυρίας Διακίδη,σκεπτόμενη τα γιατί των "βουβών εκλογών",βρίσκω μέσα σ'αυτά -πέρα από το ευδιάκριτο "ότι όσο λιγότερα λέει κανείς στην παρούσα φάση, τόσο καλύτερα", πως καλά κρατεί η δημοκρατία της εικόνας.
Η τηλεοπτική δημοκρατία,η δημοκρατία των ΜΜΕ,η δημοκρατία ακόμη και του fb.
O διάλογος μεταφέρθηκε (ανισομερώς μάλιστα για τον ευδιάκριτο λόγο που είπαμε,αλλά και του πασίγνωστου χρωματισμού του χάρτη...) στα τηλεπαράθυρα.
Λογικό και αναμενόμενο.Το κακό ξεκίνησε από τα κόμματα.
Κάποτε τα κόμματα ήταν εργαστήρια παραγωγής ιδεών και παιδαγωγικοί μηχανισμοί.
Μέσα στο χρόνο και με ευθύνη των κατά καιρούς ηγετών τους, έγιναν απλές ευκαιριακές συνάθροίσεις κάθε που προκηρύσσονται εκλογές ή ακόμη και για εκλογή αρχηγού ή παντός είδους αρχηγίσκων με εκφυλλισμένες και αμφισβητούμενες διαδικασίες.Τον υπόλοιπο καιρό τελούν εν υπνώσει...
Τι πιο λογικό λοιπόν το κενό του δημόσιου διαλόγου να το καλύψουν τα ΜΜΕ.
Εκεί διεξάγεται πλέον ο δημόσιος διάλογος.Η δημόσια συζήτηση.Εκεί επιβάλλονται οι όροι, οι προτεραιότητες και εκεί αποφασίζονται και τα πρόσωπα που θα "παίξουν" στο χρηματιστήριο της πολιτικής.
Αν μπορεί να θεωρηθεί δημόσια συζήτηση, οι άνευρες και ξύλινες τοποθετήσεις, του εμπνευσμένου νεωτερισμού των εκπροσώπων τύπου των υποψηφίων !
Πριν αρχίσουν λοιπόν πάλι κάποιοι να τα βάζουν με όσους στην χειρότερη κρίση που βιώνει η Ελλάδα μετά τον πόλεμο, αμφισβητούν την πολιτική,τους πολιτικούς και την δημοκρατία που βιώνουν -ναι αυτοί οι καλοβολεμένοι και καλομαθημένοι- που βρίσκονται αντιμέτωποι με την απειλή της φτώχειας,της ανεργείας,των παντός είδους περαιώσεων ανισομερώς - ας σκεφτούν αν η απειλή της φτώχειας, τους κάνει να αμφισβητούν την δημοκρατία και την πολιτική ή είναι βαθύτερα τα αίτια.
Που ήταν τόσα χρόνια τα κόμματα να εμπνεύσουν, να εκπαιδεύσουν και να παιδεύσουν την συλλογικότητα που τώρα απαιτείται και απαιτούν γι' αυτό το "όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε την κρίση" "όλοι μαζί τα φάγαμε";
Που ήταν αυτή η έμπρακτη μέριμνα της συλλογικότητας; Ποιές ήταν οι μορφές της;
Εκτός αν εννοούσαν συλλογικότητα την απόκτηση κομματικής ταυτότητας,για είσοδο στις "κλειστές" ομάδες συντεχνίας,ρουσφετιού,νεποτισμού και μετριότητας.
Και τώρα;
Τώρα που είναι να σταθούν δίπλα στον πολίτη να του εξηγήσουν μέχρι κεραίας;
Να ακούσουν τον πολίτη;
Να προβληματιστούν και να προβληματίσουν;
Να έχουν κοντά τον πολίτη και αυτός αυτούς;
Ποιός είναι αυτός που είναι σε θέση να "ξυπνήσει", να "σηκώσει" "να σεληνιάσει" με τον λόγο τους απογοητευμένους πολίτες, τους ανενημέρωτους πολίτες, τους φοβισμένους και ζαλισμένους πολίτες;
Οι εκπρόσωποι τύπου των υποψηφίων ή τα sites υποψηφίων και κομμάτων θα εμπνέσουν πίστη στην πολιτική,πίστη στην δημοκρατία;
Αυτό είναι κρίση!!!
Δοθείσης ευκαιρίας, αφού διαβάσουν τις "Βουβές εκλογές" της κυρίας Διακίδη ας προσπαθήσουν να εμπνευσθούν από το "σχέδιο δράσης" του Γρηγόρη Λαμπράκη.' Ενα "σχέδιο" που του έδωσε την βουλευτική έδρα.
Γιατί αυτές οι εκλογές,στην χειρότερη ώρα μεταπολεμικά της Ελλάδας, θα έπρεπε να κάνουν κρότο.
Σήμερα, ειδικά αν προέρχεσαι από κόμμα που κυβέρνησε τα τελευταία χρόνια, θα πρέπει να σκεφτείς δυο φορές αν θα εκφωνήσεις ή όχι έναν πύρινο λόγο. Σήμερα, απλά δεν σε παίρνει να σεληνιαστείς. Διότι, όσο περισσότερο σεληνιάζεσαι, τόσο περισσότερο κινδυνεύεις να προκαλέσεις την λαϊκή οργή, να ακουστεί τελικά η κραυγή ΦΕΡΤΕ ΠΙΣΩ ΤΑ ΚΛΕΜΜΕΝΑ και να φας γιαούρτι.Καλύτερα παίξτο ανεξάρτητος. Φέρσου ψύχραιμα, άνετος και κουλαριστός. Χαμογέλασε. Δήλωσε ότι εσύ δεν ξέρεις τίποτα δια τον φόνο. Δεν άκουσες, δεν είδες. Και ότι αμέσως μόλις βγεις, θα αγωνιστείς με όλες τις δυνάμεις σου για να ανακουφιστεί ο φτωχός και να γελάσει κι ο πικραμένος
Στη συνέχεια ο Γρηγόρης Λαμπράκης γράφει ότι για να βγει βουλευτής στηρίχτηκε στον λαϊκό κόσμο, γύρισε όλα τα καφενεία. ΣΤΑ ΟΠΩΡΟΠΟΛΕΙΑ, ΣΤΗ ΛΑΧΑΝΑΓΟΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΦΑΓΕΙΑ. Εκεί έκανε επισκέψεις ακολουθούμενος από τον αδελφό του, που μοίραζε προκηρύξεις ενώ αυτός μιλούσε στον κόσμο. Προσοχή, αυτό σήμερα είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Το να εμφανιστεί υποψήφιος στην εποχή του ΔΝΤ στην λαϊκή αγορά, ισοδυναμεί με το να εμφανιστεί κόκκινο πανί μπροστά σε ταύρο. Σήμερα, αγαπητέ υποψήφιε θα πρέπει να σκεφτείς τις ντομάτες και κυρίως τα καφάσια. Διότι, η ντομάτα, τέλος πάντων θα την φας δεν πονάει. Αλλά σκέψου καλά τι θα γίνει αν δεχτείς φορτωμένο καφάσι στο κεφάλι! Και για τα ΣΦΑΓΕΙΑ δεν το συζητώ…φαντάζομαι καταλαβαίνεις το γιατί.
Καλύτερα, να αποφύγεις τέτοιες κακοτοπιές. Συμβουλή: Προσπάθησε να εμφανιστείς όχι στον λαό αλλά στους δημοσιογράφους!
Ξέρεις κανέναν παρουσιαστή εκπομπής; Κανέναν αρχισυντάκτη; Πάρε τηλέφωνο, και βγες με το χαμόγελο, μην ξεχνάς να χαμογελάς σε όλη τη διάρκεια της εκπομπής. Στις δύσκολες ερωτήσεις εφάρμοσε την γνωστή συνταγή: ΔΕΝ ΦΤΑΙΜΕ ΕΜΕΙΣ, ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ. Έτσι, έχεις ίσως κάποια ελπίδα. Αλλά, αν κάνεις το λάθος και αποφασίσεις να κατέβεις σε λαϊκή αγορά, οϊμέ, αγαπημένε υποψήφιε, έλα πρώτα να σε αποχαιρετίσω σταυρωτά και να σε διπλοφιλήσω.
(Η Φωτογραφία και οι σελίδες από το ημερολόγιο του Γρηγόρη Λαμπράκη, προέρχονται από το ΑΡΧΕΙΟ ΛΑΜΠΡΑΚΗ. Πρόκειται για σπάνια ντοκουμέντα για τον Λαμπράκη και τη Νεολαία Λαμπράκη που συγκέντρωσε ο Μανώλης Νταλούκας).
