Αύγουστος και είχαμε ζεματιστεί όλη την ημέρα από τη ζέστη της πόλης.
Το βράδυ χωρίς κλιματισμό στα δωμάτια δεν μας έμενε παρά η φυγή προς τα επάνω.
Στην ταράτσα λοιπόν ρίξαμε τα στρώματα και βρεθήκαμε φάτσα με τον ουρανό. Εκεί ο κομήτης 109P/Swift-Tuttle με τα σωματίδια της σκόνης που αφήνει μας χάριζε μέσα στο σκοτάδι τους φωτεινούς διάττοντες που έχουμε βαφτίσει με την υπέροχη λέξη πεφτάστερα.
Οι δίπλα μου άρχισαν: «Αυτό για τον Παπακωνσταντίνου, εκείνο για το Μιχάλη, και ένα για την Κατερίνα, μην ξεχάσω τον Πάγκαλο».
«Πάτε καλά;», τους ρωτάω, χωρίς να γυρίσω να τους κοιτάξω, «μ’ αυτά θα ρίξετε την κυβέρνηση, αριστεροί άνθρωποι;».
«Για ποιούς αριστερούς μας μιλάς σήμερα; Της πλάκας ιστορία είμαστε. Στη δεκαετία του ‘50 μπορούσαμε να μιλάμε για Αριστερά. Τότε που οι άνθρωποι είχαν πολεμήσει πριν, έστω και αν έχασαν. Ήταν σκληροί, ανθεκτικοί, υπομονετικοί. Και το κυνηγητό από τις Αρχές ανελέητο. Από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης τα όσα κέρδισαν οι αριστεροί στην Ελλάδα ήταν μόνο δώρα και χάδια των δεξιών πολιτικών.
Μια κοπέλα μόνο, από όσο θυμάμαι, η Σωτηρία, σκοτώθηκε από τις ρόδες ενός πούλμαν της εταιρείας την ώρα που προσπαθούσε να ρίξει προκηρύξεις μέσα από τα παράθυρα και ο Κασίμης που είχε μπει νύχτα στο εργοστάσιο της Siemens», μου τη λέει ο θεωρητικός της παρέας.
«Και τώρα δηλαδή τους πολεμάτε με τα πεφτάστερα;», ρωτάω όντας καινούριος στη λέσχη αυτή των απελπισμένων.
«Να ήσουν και πέρυσι εδώ την ίδια ώρα ν΄ άκουγες για ποιά ονόματα λέγαμε ευχές και μετά να μίλαγες». «Καραμανλής, Σουφλιάς, Σιούφας... ήταν οι αγαπημένοι μας».
Το βουλώνω, έχουν επιχειρήματα οι σύντροφοι.
΄Ενα απόσπασμα από άρθρο του
Άλκη Γαλδαδά protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου