...ανένδοτη ακραία λογική

Νησιώτισσα σε ακραία στάση.

Ακίνητη

σαν ξυλόγλυπτη γοργόνα στην πλώρη

του απογεύματος.

Μόνο τα μαλλιά της κυμάτιζαν

κάτασπρα από του χρόνου το αλάτι.

Καθόταν στην αυλή της

έκθετη στην τουρίστρια περιέργεια

με το βλέμμα καρφί

βυθισμένο στον τοίχο σπιτιού

μια σπιθαμή πιο μπρος απ' το δικό της

χαμηλό

ίσα να της κρύβει τη θάλασσα.

Τι κοιτάζει, ρώτησα φίλο που με

ξαναγούσε στο νησί του

τη θάλασσα, μου είπε, αγναντεύει

σ' όλη της τη ζωή, έτσι τη θυμάμαι

σ' αυτή τη στάση τ' απογεύματα

να βλέπει από το σπίτι

τη θάλασσα.

Σκεφτόμουν, τι περίεργο

αν μετακινούσε λίγο πιο δω

λίγο πιο κει την απογευματινή αυλή της

θα είχε δεξιά κι αριστερά τουλάχιστον

ελεύθερη τη θάλασσα να βλέπει

αλλά ίσως ασπάστηκε

εκείνη την ανένδοτη ακραία λογική

να μην καταδέχεται

πλαγίως να κοιτάζει

το ευθύ δικαίωμά της

βυθισμένο

σε απρόσμετρητο άδικο βάθος αιώνων

κι είναι ίσως για τη γυναίκα αυτή

το σπίτι μπροστά της

ένας δύτης.

 

"Αντί φωτογραφίας"

Κική Δημουλά