Σελήνη 20 ημερών απόψε... Πώς έφυγαν τα χρόνια!

"Έφυγε ξαφνικά μια μέρα του φθινοπώρου, πάνω στο τραπέζι είχε αφήσει ένα γράμμα, «μη με διώξεις» έγραφε, και μιλούσε για ένα μακρύ ακατοίκητο προαίσθημα, τα φώτα ήταν όλα αναμμένα στο σπίτι για να μην καταλάβω πως, ίσως, δεν είχε έρθει ποτέ, ενώ πλάι στο γράμμα είχε ακουμπήσει το μυστήριο του θανάτου του, που οι αράχνες το 'χαν κιόλας σκεπάσει, «πώς με βρήκες, μου λέει, εγώ δεν υπήρξα», «γι' αυτό» του λέω, κι ήταν σαν να 'χαμε γεννηθεί και μεγαλώσει σ' ένα αμάξι, που έτρεχε μες στο ανατρίχιασμα των δρόμων, μα ούτε και μπορούσα να παλέψω μ' αυτήν την πρόσοψη του σπιτιού, που οι τοίχοι του φαγωμένοι κατέβαιναν βαθύτερα απ' το αίμα μου, μες στο σκοτάδι της νύχτας."
(Το γράμμα του επισκέπτη).

Ηταν 30 Οκτωβρίου του 1988 που είχαν βουρκώσει τα μάτια πολλών στο άκουσμα της είδησης ότι "έφυγε" ο ποιητής.

"Φθινόπωρο ήσυχο ,αφηρημένο-τα φύλλα θα έλεγες πέφτουν από μιαν άλλη ζωή και μόνο τα Χρυσάνθεμα επιμένουν ,σαν τις πλάνες μας. Είμαι μόνος η κάμαρα άδεια και δεν έχω παρά ένα μοναδικό στόμα για τόσα χαμένα πράγματα"

Ο ανατρεπτικός και "αναρχικός" ποιητής.

Ο ποιητής που

"προσπαθεί να φαίνεται ήρεμος. Να μοιάζει με τους άλλους. Κι είναι στιγμές που το κατορθώνει.
Όμως τις νύχτες δεν μπορεί να κοιμηθεί. Οι μεγάλες φτερούγες του δε χωράνε μέσα στον ύπνο."

ο

"Τόσο φοβισμένος, που όταν μου έπαιρναν κάτι τους ευγνωμονούσα που μου άφηναν τουλάχιστον την ανάμνησή του."

(Αυτοπροσωπογραφία)

και που μίλαγε στην καρδιά μας με απλούς στίχους

"Ένα σπίτι για να γεννηθείς
ένα δέντρο για ν’ ανασάνεις
ένας στίχος για να κρυφτείς
ένας κόσμος για να πεθάνεις"

(Απλοί στίχοι)

και με μια απλή κουβέντα

"Δεν είμαστε πια ποιητές
παρά μονάχα
σύντροφοι
με μεγάλες πληγές και πιο μεγάλα όνειρα.
(…)
Μας φτάνει να μιλήσουμε
απλά
όπως πεινάει κανείς απλά
όπως αγαπάει
όπως πεθαίνουμε
απλά.

(Απλή κουβέντα)

Τώρα που

"Νύχτωσε. Ώρα πού αναρωτιέται κανείς τι έπραξε στη ζωή του.
Κι οι νεκροί πλάγιασαν και σταύρωσαν τα χέρια, σαν αυτό που ψάχναν
να το αγγίζουν, επιτέλους, μέσα τους"

Να σου πω ποιητή πως

''φυσάει ακόμη στα σταυροδρόμια του κόσμου''.

"Έξαλλου ήρθε ο καιρός να παραδεχτούμε ότι δεν κάναμε κι εμείς τίποτα, σπουδαίο. Άλλα και ποιο είναι το σπουδαίο; Και σε τι θα βοηθούσε;
Άνθρωποι που μας ξεγέλασε η τύχη ή μας πρόδωσε τ' όνειρο
κι ώ μάταιες ελπίδες, πόσο σας αγαπήσαμε έναν καιρό.
Σελήνη 20 ήμερων απόψε... Πώς έφυγαν τα χρόνια!"
(Σελήνη 20 ημερών)