Ὄρθιοι καὶ μόνοι...

' Ενας ήλιος που νοιώθεις ευχάριστα τ' αγγιγμά του , παίζει κρυφτό με τη βροχή που σκεφτική στέκεται στα σύννεφα και ψάχνει μοναξιές και αγκαλιές να γεμίσει.  

Μια θάλασσα που παίζει πότε με τον ήλιο χαριζοντάς του βαθιά μπλε χαμόγελα κι άλλοτε με τα σύννεφα, κλέβοντας τους την παλέτα με τα γκρίζα.

Κι όμως ξέρεις πως κάτι φρενάρει τη διάθεση,ν'αφεθείς σε τόση ομορφιά, να προλάβεις να τη χαρείς μες τη μέρα που όλο και μικραίνει.

Το νιώθεις όταν κάποιες στιγμές σκοτεινιάζουν τα πρόσωπα και χάνονται σε σκέψεις.

Εκεί στο μικρό καφενεδάκι που κάθησες να την μοιραστείς -ποιός αντέχει τόση ομορφιά μόνος- μ'αγαπημένους.

΄Οταν ξεκινούν οι λέξεις να χαλούν το όνειρο.
΄Οταν οι λέξεις του χρήματος παίρνουν τη θέση της ελπίδας για καινούργια σχέδια.
΄Οταν η κουβέντα, όπως όλες οι κουβέντες τελευταία, αρχίσει να περιγράφει την ανασφάλεια και τον φόβο της καθημερινότητας.
'Οταν αρχίσει να μετριέται σε ευρώ το επόμενο όνειρο, το επόμενο σχέδιο.
΄Οταν ανακαλύπτεις πως δεν υπάρχει,δεν μπορεί να υπάρξει,τη στιγμή που δεν ξέρεις αν θα υπάρχουν τα αυτονόητα της καθημερινότητας σου.

' Οταν  μένεις απλήρωτος και χρωστάς. 

Όταν χάνεις την δουλειά σου ή όταν κοιμάσαι με την αγωνία αν θα την έχεις αύριο.
Όταν ο φόβος κλέβει από τη χαρά και τη δημιουργική ονειροπόληση. 

Όταν η αγωνία επιταχύνει τους σφυγμούς και κόβει τις ανάσες

Ο πλήρης θάνατος της Ζωής , το τέλος της δημιουργίας.

Μόλις μας έκλεψαν τις ζωές μας.
Τίτλοι τέλους για την δημιουργία και την Ελπίδα

Μια κοινωνία στην μελαγχολία , στην μιζέρια .

Κόβονται τα γέλια από τις πλατείες και τoυς δρόμους .
Θλίψη και παρακμή , παρακμή μιας ολόκληρης κοινωνίας που κατάντησε να μιλά μόνο με λέξεις χρήματος και να ανταλάσσει πατέντες φτηνών λύσεων στις συζητήσεις της παρέας.

Κάθομαι και λογαριάζω. 

Προσθέτω ανθρώπους, λέξεις, φθαρμένους διαλόγους, μηχανικούς που οι λέξεις και οι φράσεις αρθρώνονται  μέ όρους οικονομικού επιτελείου..
Σαν τις κουβέντες μας στις παρέες...
Ο καθένας περνάει από την μέση και λέει την ιστορία του. Τη δική του.

Η παρέα, δεν έχει κοινή ιστορία πια. Σαν να έχουμε υψώσει τοίχους προς τα έξω. 

Πηγαίνουμε από μέρα σε μέρα, σαν ταξιδιώτες από σταθμό σε σταθμό πάνω στο τρένο του κορμιού μας, περνώντας δίπλα από χειρονομίες και πρόσωπα σαν δίπλα από τοπία, πάντα ίδια και πάντα διαφορετικά.

Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους...