«Mademoiselle Non»

«Βιώνουμε μια κρίση διότι χάσαμε την επαφή με την πραγματικότητα, αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους και τα χρήματα σαν να παίζουμε βιντεογκέιμ.

Είμαστε πιο ευγενικοί με τους γείτονές μας μέσω της οθόνης του υπολογιστή παρά όταν τους συναντούμε στον δρόμο. Βέβαια, δεν θα μου κάνατε ποτέ αυτή την ερώτηση αν ήμουν ποδοσφαιριστής. Δεν είναι ο χορός ή η τέχνη πολυτέλεια, είναι ανάγκη. Η τέχνη προάγει τον άνθρωπο, δεν είναι απλώς μια εκτόνωση, ούτε απευθύνεται αποκλειστικά στην ελίτ. Νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα αν οι άνθρωποι διέθεταν τα χρήματα που θα έδιναν για να παρακολουθήσουν έναν αγώνα ποδοσφαίρου, προκειμένου να δουν χορό, θέατρο ή μια συναυλία, αλλά, δυστυχώς, δεν τίθεται ποτέ τέτοιο ζήτημα. Και είναι κρίμα, διότι πρόκειται απλώς για μια επιλογή».
 

(Aπάντησε σε ερώτηση για την οικονομική κρίση σε συνεντευξή της στο «BHMagazino» η  Σιλβί Γκιλέμ η «Mademoiselle Non» 

(«Δεσποινίς Όχι»),με την ευκαιρία παραστάσεων της στο  Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 14 και 15 Οκτωβρίου και σ' αυτό της Θεσσαλονίκης στις 17 και 18 Οκτωβρίου.

Mια από τις μεγαλύτερες εν ζωή χορεύτριες, προστατευόμενη κάποτε του Ρούντολφ Νουρέγιεφ, πρίμα μπαλαρίνα της Οπερας του Παρισιού, του Τόκιο, του Κόβεν Γκάρντεν και της Μετροπόλιταν Οπερας της Νέας Υόρκης.
Δεν είναι όμως μόνον οι σπουδαίες συνεργασίες, τα μεγάλα βραβεία, οι έπαινοι των κριτικών ή ακόμα και η ομορφιά της αυτά που έκαναν την, 45χρονη σήμερα, Σιλβί Γκιλέμ μια διεθνή διασημότητα. Είναι η προσωπικότητα της,η δυνατή της θέληση και η ανεξαρτησία της.
Χορεύτρια με απαράμιλλο ταλέντο και σκηνική ιδιοφυία, είναι πάνω από όλα μια γυναίκα που κάνει μόνο αυτό που θέλει.
Η πολυσυζητημένη διαφωνία της** με τον μέντορά της Ρούντολφ Νουρέγεφ στο μπαλέτο της Οπερας του Παρισιού και η μετέπειτα συνεργασία της με το Βασιλικό Μπαλέτο του Λονδίνου παρέμειναν για χρόνια στο προσκήνιο.
 

«Οι δάσκαλοι δεν θέλουν να αλλάξουν» σχολίαζε παλαιότερα η ίδια.  «Το κλασικό μπαλέτο στηρίζεται πολύ σε ανθρώπους που δεν έχουν όραμα, απλώς αντιγράφουν. Πολύ λίγοι μπορούν να σου πουν “ναι, πράγματι, αυτό δεν είναι κακή ιδέα. Προσωπικά δεν θα το έκανα έτσι, αλλά ίσως πρέπει να το δοκιμάσεις”. Σε ό,τι με αφοράδεν τίθεται θέμα επαναστατικότητας, αλλά αντίθεσης στον κομφορμισμό του μυαλού».

** 'Οντας στο μπαλέτο της ΄Οπερας του Παρισιού,η Γκιλέμ  διεκδικεί το δικαίωμα να χορεύει και σε άλλες σκηνές. Ο Νουρέγεφ διαφωνεί. Είναι ο άνθρωπος που τη δίδαξε και την προώθησε όσο κανείς, και γι’ αυτό ο Νουρέγεφ θεωρεί πως, εκτός από σεβασμό, του οφείλει και υπακοή. Φαίνεται, όμως, ότι η Γκιλέμ δεν του έμοιαζε μόνο στο ταλέντο αλλά και στο πείσμα, τον αυθορμητισμό, την ανυπομονησία… Έτσι, λέει το πρώτο της μεγάλο όχι.

Το 1989 η εικοσιτετράχρονη Σιλβί σόκαρε τον Νουρέγεφ εγκαταλείποντας το Μπαλέτο της Όπερας του Παρισιού για να χτυπήσει την πόρτα του Βασιλικού Μπαλέτου του Λονδίνου, που τη δέχεται ανενδοίαστα – τι ειρωνεία αφού εκείνος τους την είχε συστήσει! Ο Νουρέγεφ -αλλά και ολόκληρη η γαλλική κοινωνία- πληγώθηκε , ανάγοντας την αποχώρησή της σχεδόν σε εθνικό ζήτημα (ο τότε υπουργός Πολιτισμού αναγκάστηκε να απαντήσει σε σχετική ερώτηση στη Βουλή)!

Πριν απ' αυτό το Το 1988, προς τιμήν των πεντηκοστών γενεθλίων του Νουρέγεφ, η Βασιλική Όπερα της Αγγλίας τον προσκαλεί για μια παράσταση της «Ζιζέλ» στο Λονδίνο, την παλιά του βάση. Εκείνος δέχεται και παίρνει μαζί του ως παρτενέρ την νεαρή Γκιλέμ για να την παρουσιάσει στο βρετανικό κοινό. Η Γκιλέμ σαγηνεύει τους Άγγλους, που την καταχειροκροτούν ήδη από το τέλος της πρώτης πράξης, αν και κάποιοι βρίσκουν τα περίφημα ανοίγματά της υπερβολικά και κατάλληλα για γυμναστικές επιδείξεις, όχι για το ρομαντικό μπαλέτο. 

 

Η γωνία των 180 ή και 200 μοιρών ανάμεσα στο πόδι που βρίσκεται στο έδαφος και σε αυτό στον αέρα είναι για κάποιους ένα ανάρμοστο νούμερο εντυπωσιασμού στο κλασσικό μπαλέτο. Κατά τη διάρκεια της δεύτερης πράξης, όμως, η Γκιλέμ έπεσε άσχημα επί σκηνής. Κι όμως - όχι μόνο συνέχισε, αλλά εκτέλεσε την υπόλοιπη χορογραφία με εκπληκτικό έλεγχο, χάρη και δεξιοτεχνία, κερδίζοντας τον απόλυτο θαυμασμό. Για εκείνην, η παράσταση ήταν επιτυχία· όχι όμως και για τον Νουρέγεφ...

Δίνοντας πάντοτε το προσωπικό της στίγμα, προσδίδει άκρα δεξιοτεχνία, θεατρικότητα, χάρη και δύναμη σε κάθε της ρόλο. Με το ιδανικό της σώμα, την εκφραστικότητα των πράσινων ματιών της, τη χαρισματική σωματική ευφυΐα της και τις εκπληκτικές εκτάσεις των μακριών ποδιών της, αποτελεί σίγουρα μοναδική περίπτωση.

Μέχρι σήμερα, η «Δεσποινίς Όχι», αρνείται να έχει ατζέντη, «επειδή, τελικά, εσύ θα πάρεις την απόφαση έτσι κι αλλιώς». 
Τα πολλά όχι της καριέρας της (Όχι αυτή η χορογραφία, όχι αυτός ο παρτενέρ, όχι αυτό το θέατρο) την έχουν γλιτώσει από τους συνήθεις τραυματισμούς του επαγγέλματος – λέγοντας όχι σέβεται τον εαυτό της, επαγγελματικά, αλλά και προσωπικά: δεν δέχτηκε ποτέ να απαλύνει τις εκφραστικές της ρυτίδες, να βάψει τα μαλλιά της, που πια γκριζάρουν ή να στολιστεί για μια συνέντευξη. 

Όταν πριν από λίγα χρόνια δέχτηκε να φωτογραφηθεί για τη «Vogue», ξεσήκωσε αντιδράσεις, κάνοντάς το και πάλι με τους δικούς της όρους: γυμνή, ξιπόλυτη, εντελώς άβαφη και με λυτά μαλλιά. «Αυτή είμαι» δηλώνει.

Υπάρχουν πάντα εκείνοι που επιμένουν πως τα ανοίγματά της κατέστρεψαν τη γραμμή του κλασικού μπαλέτου. Και κάποιοι άλλοι απαντούν πως τα ανοίγματα αυτά (σήμα κατατεθέν της) απλά διεύρυναν τα όρια της τέχνης της, ανοίγοντας νέους δρόμους για τις μπαλαρίνες του μέλλοντος. Εξάλλου, έχει χορέψει κλασικούς και σύγχρονους ρόλους με την ίδια επιτυχία, έχει χορογραφήσει, και η καριέρα της ακόμη ακμάζει – ποιος ξέρει σε ποια κατεύθυνση θα την οδηγήσει στο μέλλον το δυνατό της ένστικτο και τα περίφημα όχι της…