La Mome Piaf

"Δε θα ξεχάσω ένα βράδυ, που με μιά συντροφιά φίλων γνώρισα την Edith Piaf. Τραγουδούσε στις αυλές των λαικών πολυκατοικιών, ήτανε τύπος της γειτονιάς κι όλοι τη φώναζαν 
"La Mome Piaf",("το μικρό σπουργίτι")

(Charles Aznavour)

Κάποτε όχι πολύ παλιά, ήταν αδύνατον να κατεβεί κανείς στο παρισινό μετρό, χωρίς να συναντήσει, στο τρένο, στον σταθμό, κάποια φτωχοντυμένη γυναίκα που να μαζεύει πενταροδεκάρες τραγουδώντας το "Je Νe Regrette Rien". Κανείς από τους επιβάτες δεν έδειχνε να απορεί ούτε για τη γυναίκα ούτε για το τραγούδι, που είχε την υπογραφή της Edith Piaf,μιας γυναίκας που υπήρξε κι εκείνη πλάσμα των  κακόφημων παρισινών δρόμων.

Όταν κάποιος σκεφτεί την Edith Piaf, και γνωρίζει τη ζωή και το έργο της, στο νου του έρχονται, αγάπη, μοναξιά, έρωτας, πάθος κι απελπισία.

"Σ’ αγαπώ όπως δεν αγάπησα ποτέ κανέναν, Τάκη, μη μου πληγώσεις την καρδιά! Μπορεί να έρθεις στο Παρίσι με την Ειρήνη, αλλά μάλλον δεν το βλέπω, έτσι θα έρθω εγώ κοντά σου το Νοέμβριο, κανείς στον κόσμο δεν θα με εμποδίσει να έρθω στην Αθήνα, όμως αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς δισταγμό είναι να έρθεις στην Αμερική το Δεκέμβριο, έτσι θα ξανασμίξουμε εκεί και από κει ελπίζω να σε φέρω στο Παρίσι, που όταν το γνωρίσεις θα το αγαπήσεις όσο κι εγώ, αν πας στο Λονδίνο μετά την Αμερική θα πάω κι εγώ, θα ‘θελα να ζω πολύ κοντά σου, νομίζω πως θα μπορούσα να σε κάνω ευτυχισμένο και πιστεύω επίσης πως σε καταλαβαίνω πολύ καλά. Ξέρω πως είμαι ικανή να τα παρατήσω όλα για σένα...."

Βρέθηκε, βγήκε σε δημοπρασία και πουλήθηκε σε Ελληνα συλλέκτη, που κράτησε την ανωνυμία του, έναντι του ποσού των 1.500 ευρώ. Ο λόγος για την επιστολή της Edith Piaf προς τον Δημήτρη Χορν, που πουλήθηκε σε δημοπρασία του οίκου Π. Βέργος.

Η γνωριμία της Edith Piaf, 31 ετών τότε, με το νεαρό τότε (25 ετών) ΄Ελληνα ηθοποιό έγινε κατά τη σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα για να δώσει ρεσιτάλ στο Θέατρο Κοτοπούλη, στις 18 Σεπτεμβρίου 1946. Τα αισθήματά της για τον Δημήτρη Χορν φαίνεται πως έμειναν χωρίς ανταπόκριση και ο καθένας ακολούθησε τη ζωή του.

Η ζωή της γεμάτη αντιθέσεις. Μικρό ανάστημα, τεράστιο ταλέντο, διάσημη και πλούσια, μα μόνη και δυστυχισμένη, υπήρξε η συγκλονιστικότερη φωνή της Γαλλίας,

Πέθανε όπως τραγούδησε: όλο πάθος, γεμάτη δάκρυα που έρχονταν από μακριά πριν 47 χρόνια σαν σήμερα.

"Non, rien de rien

Non, je ne regrette rien

Ni le bien qu'on m'a fait

Ni le mal, tout ça m'est bien égal

Non, rien de rien

Non, je ne regrette rien

C'est payé, balayé, oublié

Je me fous du passé

Avec mes souvenirs, j'ai allumé le feu

Mes chagrins, mes plaisirs, je n'ai plus besoin d'eux

Balayées les amours, avec leurs trémolos

Balayées pour toujours, je repars à zéro"

"Όχι, τίποτα, για τίποτα

δε λυπάμαι για τίποτα,

ούτε για το κακό που μου κάνανε,

ούτε για το καλό,

όλα τούτα το ίδιο μου κάνουν.

Όχι, τίποτα, με τίποτα,

όχι, δε μετανιώνω για τίποτα.

Έχω πληρώσει, έχω σβήσει,

έχω ξεχάσει το παρελθόν

και σκασίλα μου μεγάλη!

Aναθυμούμενη, άναψα φωτιά

με τις χαρές και τις λύπες μου.

Διαλυμένοι οι έρωτές μου κι οι τρεμούλες τους.

Σαρωμένοι για πάντα!"