Επιτέλους!!

Επιτέλους έγινα διάσημη!

Πως το λέμε στα  πρωινομεσημεριανάδακα; "Επώνυμη"!

Είμαι πολύ συγκινημένη για την τιμή.
Όχι μόνο για την επιβράβευση των κα-τα-πλη-κτι-κών μονολόγων (και να ευχαριστήσω εδώ την μαμά μου που μου δίδαξε μετριοφροσύνη) , αλλά και για τον τέλειο χειρισμό των κουμπακίων που ω! του θαύματος μια νύχτα και χωρίς να το καταλάβω έγιναν blog.
Eίναι το πρώτο και το τελευταίο, γιατί αμφιβάλλω αν τα κουμπάκια θα θελήσουν να μπουν πάλι στην διαδικασία του παραλόγου μιας άσχετης περί των διαδικτυακών.
Καταβάλλουν δε τεράστιο κόπο να αποτρέψουν την εξαφάνιση του "Ανευ Σημασίας" από την εμμονή μου να πατάω όποιο να'ναι και για ότι να'ναι.
 
Ευχαριστώ τον Εvans τον σκύλο μου, που εκείνη την νύχτα της μεγάλης δημιουργίας, είχε κρυφτεί και δεν τον πήραν τα "βόλια" από ότι πετούσα, γιατί αυτό που δημιουργούσα μόνο με blog δεν έμοιαζε, αρνούμενα τα κουμπάκια να μου κάτσουν, αγνοώντας όμως, πως έχουν να κάνουν με Κριό του οποίου ο ωροσκόπος είναι κι αυτός Κριός που σημαίνει "ΤΩΡΑ το θέλω". 

Ευχαριστώ την κρίση, τον πρωθυπουργό,το πολιτικό δυναμικό της χώρας,συμπεριλαμβανομένων και των δορυφόρων αυτών, που με έσωσαν από τον δρόμο της παραβατικότητας και αντί να βγω να πετάω πέτρες τείδε καθείθε,πετάω λέξεις στους τέσσερις τοίχους του φτωχικού blog μου.
 

Το λέει και ποιήτρια στην είσοδο δεξιά:

 

"Οι λέξεις φταίνε…
Αυτές ενθάρρυναν τα πράγματα ν’ αρχίσουν να συμβαίνουν"




Ευχαριστώ τον Θοδωρή στον τοίχο του οποίου γνώρισα τον διοργανωτή της αποψινής λαμπερής ημέρας.
 

Ευχαριστώ τον Μίκυ Θεοδωράκη, γιατί σε συζήτηση για το προσωπό του, επήλθε μια αλληλοεκτίμηση με τον ως άνω διοργανωτή λόγω διαφωνιών, χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των ενδόξων (ευχαριστώ και τον μπαμπά μου για τα μαθήματα ταπεινότητος...) και του δόγματος Oscar Wilde "Όποτε οι άνθρωποι συμφωνούν μαζί μου, αισθάνομαι πάντα πως πρέπει να κάνω λάθος."

Το καταπράσινο αυτό  βραβείο που κρυβόταν στον καταπράσινο φάκελλο " Μπλόγκερ της Ρόδου" 

το αφιερώνω στην Ρόδο.

 
Την Ρόδο που με φιλοξενεί οκτώ χρόνια τώρα. 

Στην άγνωστη Ρόδο των μακρινών περιπάτων, έξω από τουριστικά καθιερωμένα, των άπειρων εναλλαγών, χρωμάτων και αρωμάτων.(Ευχαριστώ τον Μανώλη που μου έδειξε και μου έμαθε αυτή την άγνωστη Ρόδο).

Στη Ρόδο του φθινόπωρου,της άνοιξης και του χειμώνα, ως καλή μαζοχίστρια, -όπως θα έλεγαν πολλοί - αντιδρώντας πεισματικά (ο Κριός που λέγαμε...) στην άποψη περί μελαγχολίας των ανωτέρω εποχών, και απορώντας πως οι εκρήξεις χρωμάτων τους μπορεί να αποπνέουν μελαγχολία μαζοχιστική.
 

Στην Ρόδο που αγάπησα μέσα από , την ιστορία της, τις από μακριά από τα φώτα γωνιές της, τα χωριά της, τους ανθρώπους της, ανθρώπους ενός άλλου DNA με πολλά στοιχεία Ιπποτικών καταβολών, την απέραντη γαλάζια γαλήνη της.

Κλείνοντας τον πανηγυρικό, ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Γαβριήλ.

Δεν πίστεψα ποτέ πως blog με ζωή ένος μηνός και κάτι, μιας δημιουργού που ζει στην λιθίνη εποχή περί των τεχνικών διαδικασιών του διαδικτύου,και μονολογώντας έως ψυχοπλακωτικού σημείου ενίοτε, μπορεί να μπει στον συναγωνισμό των απείρως εμνευσμεύνων blogs και δημιουργών της μπλοκόσφαιρας.

Ευχαριστώ για τους ομολογουμένους συγκινητικούς λόγους της τιμής και θα μου επιτρέψεις αγαπητέ Γαβριήλ να σου απονείμω το βραβείο ψυχανάγνωσης πίσω από τις λέξεις, μαζί με τους στίχους του αγαπημένου Τάσου Λειβαδίτη,

"Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο. Ίσως γι΄αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα."

Που σημαίνει πως

"Όποια πόρτα κι αν άνοιγα
βρισκόμουν μες στα παιδικά μου χρόνια"

Που ξανασημαίνει, έτσι μπορώ και κρατώ τις ισορροπίες μου στην μεταλλαγμένη εποχή μας.
 
Οι συγκλονιστικές λεπτομέρειες της απονομής στο
http://alloukiallou.blogspot.com/2010/10/oh-my-blog-2010.html