Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ὄρθιοι καὶ μόνοι...

' Ενας ήλιος που νοιώθεις ευχάριστα τ' αγγιγμά του , παίζει κρυφτό με τη βροχή που σκεφτική στέκεται στα σύννεφα και ψάχνει μοναξιές και αγκαλιές να γεμίσει.  
Μια θάλασσα που παίζει πότε με τον ήλιο χαριζοντάς του βαθιά μπλε χαμόγελα κι άλλοτε με τα σύννεφα, κλέβοντας τους την παλέτα με τα γκρίζα.

Κι όμως ξέρεις πως κάτι φρενάρει τη διάθεση,ν'αφεθείς σε τόση ομορφιά, να προλάβεις να τη χαρείς μες τη μέρα που όλο και μικραίνει.
Το νιώθεις όταν κάποιες στιγμές σκοτεινιάζουν τα πρόσωπα και χάνονται σε σκέψεις.
Εκεί στο μικρό καφενεδάκι που κάθησες να την μοιραστείς -ποιός αντέχει τόση ομορφιά μόνος- μ'αγαπημένους.
΄Οταν ξεκινούν οι λέξεις να χαλούν το όνειρο.
΄Οταν οι λέξεις του χρήματος παίρνουν τη θέση της ελπίδας για καινούργια σχέδια.
΄Οταν η κουβέντα, όπως όλες οι κουβέντες τελευταία, αρχίσει να περιγράφει την ανασφάλεια και τον φόβο της καθημερινότητας.
'Οταν αρχίσει να μετριέται σε ευρώ το επόμενο όνειρο, το επόμενο σχέδιο.
΄Οταν ανακαλύπτεις πως δεν υπάρχει,δεν μπορεί να υπάρξει,τη στιγμή που δεν ξέρεις αν θα υπάρχουν τα αυτονόητα της καθημερινότητας σου.
' Οταν  μένεις απλήρωτος και χρωστάς. 
Όταν χάνεις την δουλειά σου ή όταν κοιμάσαι με την αγωνία αν θα την έχεις αύριο.
Όταν ο φόβος κλέβει από τη χαρά και τη δημιουργική ονειροπόληση. 
Όταν η αγωνία επιταχύνει τους σφυγμούς και κόβει τις ανάσες
Ο πλήρης θάνατος της Ζωής , το τέλος της δημιουργίας.
Μόλις μας έκλεψαν τις ζωές μας.
Τίτλοι τέλους για την δημιουργία και την Ελπίδα
Μια κοινωνία στην μελαγχολία , στην μιζέρια .
Κόβονται τα γέλια από τις πλατείες και τoυς δρόμους .
Θλίψη και παρακμή , παρακμή μιας ολόκληρης κοινωνίας που κατάντησε να μιλά μόνο με λέξεις χρήματος και να ανταλάσσει πατέντες φτηνών λύσεων στις συζητήσεις της παρέας.
Κάθομαι και λογαριάζω. 
Προσθέτω ανθρώπους, λέξεις, φθαρμένους διαλόγους, μηχανικούς που οι λέξεις και οι φράσεις αρθρώνονται  μέ όρους οικονομικού επιτελείου..
Σαν τις κουβέντες μας στις παρέες...
Ο καθένας περνάει από την μέση και λέει την ιστορία του. Τη δική του.
Η παρέα, δεν έχει κοινή ιστορία πια. Σαν να έχουμε υψώσει τοίχους προς τα έξω. 

Πηγαίνουμε από μέρα σε μέρα, σαν ταξιδιώτες από σταθμό σε σταθμό πάνω στο τρένο του κορμιού μας, περνώντας δίπλα από χειρονομίες και πρόσωπα σαν δίπλα από τοπία, πάντα ίδια και πάντα διαφορετικά.
Ὄρθιοι καὶ μόνοι μὲς στὴ φοβερὴ ἐρημία τοῦ πλήθους...

4 σχόλια:

  1. εγω παντως καταβαλλω μεγαλες προσπαθειες να διατηρω την αισιοδοξια μου ακουγοντας τις μικρες ιστοριες της παρεας και αφηγουμενος τις δικες μου. νεμεσις, ΚΑΙ αυτο θα περασει. στο χερι του ειναι;
    σε χαιρετω :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. κι εγώ Γαβριήλ.Πιστεύω πως και η παρέα μου.(Ευτυχώς μερικά πράγματα κρατούν ακόμη...)
    Αλλά ανακαλύπτω πως τίποτε δεν είναι ίδιο.
    Τα βλέμματα έχουν αλλάξει...
    Και οι ιστορίες είναι αλλοιώτικες...
    Κάπως έτσι, ανάμεσα βλέμματα ανασφάλειας που προσπαθούν ν' ανέβουν σε ψηλώματα ψυχραιμίας, ανάμεσα σε μοναχικές και ομαδικές διαπιστώσεις με μάτια που αναζητούν άλλα βλέμματα για να ξαποστάσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. τεραστιο το θεμα, ειδικα στα μεγαλα αστικα κεντρα - αλλα σημερα ισως και στα μεσαι προς μικρα - οπου εχει διαλυθει ο κοινωνικος ιστος και επικρατει αυτο που παληα λεγαμε ο "νομος της ζουγκλας", δηλαδη ο σιδηρους νομος της απροσωπης σχεσης εργασιας, και της απροσωπης σχεσης γενικωτερα...
    στη ριζα της αποξενωσης βρισκεται η ελλειψη προσωπου... αποξενωση ειναι - απλοικα - η σχεση χωρις προσωπο...
    αυτο που λες μοναξια νεμεση, εγω το αναπλαθω ως αποξενωση...
    η παρεα του γαβριηλ αποτελει το αντιδοτο στην αποξενωση - ευλογα, εξ ορισμου - και ερχεται να μας θυμισει οτι για πολλους ανθρωπους σημερα και η παρεα αποτελει ενα καποιο ζητημα, αφου το κυριαρχο μοντελο σχεσεων ειναι οι σχεσεις χωρις προσωπο ...
    η παρεα για να λειτουργησει λυτρωτικα και θεραπευτικα θα πρεπει να εχει το δικο της προσωπο, δηλαδη θα πρεπει να περιλαμβανει ανθρωπους με αυθεντικη σταση και συμπεριφορα...
    σοβαρο το ζητουμενο, ειδικα σημερα...
    αντιστρεφω λοιπον το αρχικο αιτιον - αιτιατον και ισχυριζομαι οτι δεν ειναι η κριση, τα προβληματα, οι δυσχερειες η ριζα, αλλα η καταρρευση της ανθρωπινης κοινοτητας, η εκτοξευση του ατομου σε ενα κοσμο απροσωπο αρα και εχθρικο...
    ενα κοσμο στον οποιο η αντιμετωπιση των προβληματων ειναι πολυ πιο δυσκολη, γιατι ο ανθρωπος βρισκεται αποξενωμενος, μονος με το προβλημα του...
    που ειναι η παρεα;;;;;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ΄Οντως μεγάλο θέμα η αποξένωση από τον ευρύτερο κοινωνικό ιστό.
    Μια ηθελημένη ή αθέλητη αποξένωση. για πολλούς που πεισματικά αρνήθηκαν να μπουν σαν άλογα κούρσας που έτρεχαν αφηνιασμένα για καρότα που ποτέ δεν είχαν χρόνο να σκεφτούν, αν ήταν απαραίτητα στη διατροφή τους.

    Η κοινωνική βία που ασκήθηκε πάνω τους κατάφερε να τους ρίξει στην άκρη. Τους χλεύαζαν, τους έλεγαν ηλίθιους,
    Τους αφαιρέθηκε το δικαίωμα του λόγου, τους είπαν γκρινιάρηδες και οπισθοδρομικούς αφού δεν ήταν ακομπλεξάριστοι για να διασκεδάζουν όπως όλοι οι "κανονικοί άνθρωποι" στο ταβατούρι του νυχτερινού κέντρου που είχε γίνει η Ελλάδα.
    Είναι αυτοί που δεν έχασαν τον αξιακό τους κώδικα παρ' όλα αυτά.
    Παναθήναιε
    Μιλώ για παρέες απ'αυτές με ανθρώπινο πρόσωπο,με αξιακούς κώδικες ( γι' αυτό και δεν χάθηκαν...).
    Που πάντα λειτουργούσαν θεραπευτικά μέσα σε έναν απρόσωπο και εχθρικό κόσμο με άλλα ζητούμενα...
    Για τις παρέες που αναγκάζονται να υποστούν τις επιπτώσεις συμπεριφορών που ποτέ δεν ακολούθησαν, που ποτέ δεν ήταν το ζητουμενό τους.
    Που τους κλέβουν τις απλές χαρές τους.Αυτές που κάποιοι τις απαξίωναν και τους ταμπέλιαζαν ως "γραφικούς",όταν μαζεμένοι στο μικρό καδενεδάκι έβλεπαν τη βροχή, τα κύμματα, το ηλιοβασίλεμα σχεδιάζοντας απλά το επόμενο...
    Που τώρα μαζεύονται και ψάχνουν με αγωνία να διαβάσουν προβλήματα σε βλέμματα και λόγια...
    Η μόνη χαρά που απέμεινε είναι η ανακούφιση πως κάποιοι τουλάχιστον θα εξακολουθούν να πορεύονται με την λυτρωτική στάση ανθρωπιάς.

    Παναθήναιε
    όσον αφορά το ερωτημά σου "που είναι η παρέα" και για τους αποξενωμένους και μόνους με τα προβληματά τους,θα ξαναπώ κάτι που πιστεύω χρόνια τώρα. Η κατάρρευση του αξιακού κώδικα,η ηθοπτώχευση ήρθε χρόνια πριν την οικονομική.
    Πιστεύω πως ήταν και αποτέλεσμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή